แด่แม่นม

หมวดหมู่ของบล็อก: 

มีบทกวีที่ชอบ ไว้ปลุกปลอบจิตใจตนเองยามล้า หาภาพมาประกอบ แล้วชุ่มชื่นใจดี ฝากพี่น้อง มีความสุขกับวิถีที่เป็นอยู่ทั่วกันจ้า         


 โลก คือครอบครัวเดียว  ทว่ามากพี่น้อง


ในถนนทุกสาย  ไม่มีคนแปลกหน้า


ทว่าญาติมิตรที่เพิ่งพบพาน


ร่วมรู้สึกสุขทุกข์  อิ่มหรือหิวกระหาย


มากรูป  หลากนาม  ทว่าใจเดียวกัน


เป็นของกันและกัน


และไม่อาจเปลี่ยนแปลงตราแห่งรักนี้ได้


ณ ที่ใด แสงสว่างแห่งความจริงนี้ส่องไปถึง


ความปรารถนาจะรวมโลกผองเป็นน้องพี่ก็อยู่ที่นั่น


ทุกชีวิตล้วนเป็นวงศ์วานหว่านเครือของเราเอง


ผู้ลุ่มลึกในรักย่อมตระหนักได้


นก ผีเสื้อและตั๊กแตนในทุ่งข้าว


คือเพื่อนๆของลูกหลานเรา


เทือกเขาเรียงรายคือเรือนร่างของปู่ย่าตายายผู้ล่วงลับ


กำลังเอนกายผ่อนพักอันยาวนาน


ทะเล ห้วย หนอง คลอง บึง


คือแม่นมของเรา


ป่าฝนต้นธารน้ำ คือถิ่นฐานบ้านเดิมของเรา


แผ่นดินโลกและฟากฟ้า คือมารดาและบิดาเรา


กวีนิพนธ์โดย เขมานันทะ หรืออาจารย์โกวิท เอนกชัย ศิลปินแห่งชาติ บ้านท่าคุระ สทิงพระ สงขลา


ดอกแก้วข้างขนำ



เทือกเขามองจากยอดควนบ้านในยางสวนบนควนของแจ้ว



ดอกดาเงาะเทพีประจำควน (ลูกพี่ลูกน้องกับดาหลากระมัง)


 

ความเห็น

แสดงว่าญาติบ้านเล็กยังพี่เหอ ดาหลามีสีขาวกับสีชมพู ควนพี่แจ้วเถ้าจังเสีย ................:uhuhuh:

 

 

msn:lekonshore@hotmail.com

ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก จงมีความสุข สนุกกับชีวิต อย่ามัวคิดอิจฉาใคร

ดอกดาเงาะ แลแล้วคล้ายๆหัวทือมากหวา ลูกพี่ลูกน้องนั้นพี่หยอยแหลงให้หรอยๆไปเองนิ


แล้วไม่โร้จักท่านเขมานันทะมั่งเหอน้อง ลูกหลานสงขลาต้องโร้จักแหละ เขาโร้จักกันทั้งประเทศนิ

พี่หยอย แจ้วเรียกดากเงาะ นะ....

น่าไปเที่ยวจัง   ไว้ลงใต้ต้องขอไปเยี่ยมบ้านคุณแจ้วบ้างละ  ธรรมชาติบ้านน้องแอนก็สวยเช่นกัน

ดากเงาะสีสวยๆ เอามาย้อมผ้าได้ไหม ลองดูซีคะพี่

อยากปลูกมั่งจังเลย ไม่รู้ปลูกได้ไหม หรือว่าต้องอยู่ตามป่าในธรรมชาติถึงจะได้คะ

 

คุณแก้ว...555555  ดากเงาะเป็นงั๊ย....ฮะฮะฮะ....ดาเงาะ  ดาหลา  กระทือ..น่าจะพันธุ์เดียวกันนะ...

คิดให้แตกต่าง...แต่อย่าแตกแยก

ผู้ที่ทราบความต่าง ดาเงาะ หัวทือ น่าจะเป็นพี่แจ้ว


ย้อมผ้าไม่ได้จ้า เขาให้มาเป็นสมุนไพร

กุ้งก็ว่าดอกดาเงาะเหมือนหัวทือ.....แต่สวยค่ะ...

มีความสุขกับการที่ได้ให้มากกว่าการที่ได้รับ

เพราะจังค่ะ ตอนนี้แม่นมของพวกเราชาวโลก(ธรรมชาติ) คงกำลังคิดและเสียใจอยู่ก็ได้น่ะค่ะ ว่าทำไมลูกหลานที่เลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออดถึงได้อกตัญญูกันนัก สารพัดมลพิษ ตัดไม้ทำลายป่า ทำลายสภาพแวดล้อม ปัญหาโลกร้อน ตอนนี้แม่นมคงกำลังคิดสั่งสอนลูกหลานอยู่แน่ ๆ เลยค่ะถึงมีแต่ภัยธรรมชาติกันแทบทุกทวีปในโลกแบบนี้เนาะ


ดีใจที่น้องซึมซับบทกวีบทนี้ด้วยหัวใจ จึงรู้สึกถึงความไพเราะ

หน้า