บอด ... ตาใส ....

     ปัจจุบัน .... ยามข้าพเจ้า กวาดสายตา เพ่งมอง ไปรอบ ๆ ภาพที่ปรากฏ เบลอบ้าง ชัดบ้าง  ซึ่งไม่ใช่ปัญหาที่จะต้องทุกข์ร้อนอะไร เพราะไม่ต่างจากอดีต เท่าไรนัก บางทีข้าพเจ้ารู้สึกว่า ข้าพเจ้าเห็นอะไรได้ชัดกว่าก่อนเกิดอาการทางกายภาพ เสียด้วยซ้ำ ... อดีตจึงถูกขุดคุ้ยขึ้นมาอีกครา

     หลังจากรับราชการ 2 ปีกว่า ข้าพเจ้าก็เข้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์ ณ วัดที่บ้านเกิด หนึ่งพรรษา .... ในร่มกาสาวพัสตร์ ข้าพเจ้า ท่องบทคาถามนต์พิธีต่าง ๆ ได้ขึ้นใจ รับนิมนต์ไปนั่งท่องบ่นได้ทุกงาน ท่องบ่นปัจเวกขณ์ ถูกต้องตามที่ “เขาว่า” ได้ทุกอากัป ที่กำหนด  ... ท่องนวโกวาท ได้ทั้งเล่มโดยไม่ผิดแม้ตัวอักษร ... โดยมีอาจารย์นั่งฟังจนจบเล่ม ผิดสักตัว ต้องเริ่มใหม่หมด ปานท่องพระไตรปิฎก รู้ - จำ ธรรม ได้เยอะ ซึ่งเข้าใจบ้าง ... ที่ไม่เข้าใจน่ะมีมากกว่า .... สอบนักธรรมสนามหลวง ปีนั้น ได้ที่ 1 ของ จ. สุราษฎร์ฯ

     ..... ที่เล่ามานั้น ม่าา..ย ... ด้าาา..ย .... โม้

        .... แต่กำลังจะเรียนให้ทราบว่า เหตุที่เกิดขึ้นขณะนั้น ข้าพเจ้า มีปัญญาตื้นเขินนัก กลับมีความโง่เขลาลึกล้นเสียมากกว่าหลายเท่า ไม่ได้ใช้ในทางดับทุกข์ ได้เพียงไว้ยกหู ชูหาง โอ้อวดในสังคม

     ยิ่ง ลาสิกขาบทออกมา ปัญญาที่ข้าพเจ้าพอมีเหลืออยู่บ้างขณะนั้น ก็ถูก กาลเวลา และ บริบทแห่งวิถีชีวิตที่ข้าพเจ้าคลุกคลีอยู่ ค่อยดูดซับ ออกทิ้ง เลือนไปแทบสิ้น

     มันถูกลบเลือนได้ง่าย เพราะ มันเป็นเพียง ความรู้... ความจำ ...จะ เข้าใจบ้างก็เพียงเล็กน้อย

          แต่...  “ไม่เห็น” ... จึงไม่ได้ใช้ประโยชน์

     ครั้นทุกข์เกิดขึ้นก่ายกอง ก็หลงโทษ สิ่งที่เห็น ที่ได้ยิน ที่สัมผัส ว่าเป็นตัวเอาทุกข์มาให้ แถมบางครั้ง เราเองที่วิ่งไร่ไปคว้ามากอดรัดไว้ด้วยสมัครใจ ซึ่งก็มีไม่น้อย ไม่เฉลียวใจแม้แต่น้อยว่า เราเองต่างหาก คือเหตุแห่งทุกข์

     ชีวิตขณะนั้น จึงหมกมุ่น รุงรังอยู่ด้วย “พิธีกรรม” มากมาย เทียววิ่งว่อน หาสถานที่ ที่หวังว่าจะดับทุกข์ให้ได้ แต่ไม่ได้สนใจ เรียนรู้ “วิธีการ” ที่จะบรรเทาทุกข์ด้วยตัวเอง แม้แต่น้อย

     ไม่เคยสำเหนียกว่าแต่ละวัน เรามีอะไร ต่อมิอะไร เข้ามาในสายตาเรา หูเรา เยอะ ไปหมด ซึ่งบางอย่างเราไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเข้ามาในคลองจักษุ ในหู เราด้วย บางอย่าง ก็ แว็บ ๆ ว่าดูเหมือนจะเคยเห็น เคยได้ยิน มันก็เหมือนสัมภเวสี

       บางอย่างก็จำได้ชัดเจน เพราะ เข้าไป  “อยาก”

     ที่รู้ชัด ฝัง ลึกกว่า ก็ สิ่งที่ เห็น หรือได้ยิน ที่มันกระตุ้นความ อยาก จนถึงขั้นลงมือปฏิบัติ ดึงเอา หรือ ผลักไส แต่ก็ไม่เห็นอยู่ดี ว่ามีทุกข์แฝงอยู่ในนั้นด้วย

      บ่อยครั้ง ที่ข้าพเจ้าสงสัย และพยายามหาคำตอบให้แก่ตัวเอง ว่า ระหว่าง สิ่งที่เรียกว่า “สาระ” กับ “ไร้สาระ” ในชีวิตของข้าพเจ้า อย่างไหน มากกว่ากัน .....