ได้รับความช่วยเหลือ แบบนี้ ก็ต้องช่วยเหลือต่อครับ

ช่วงนี้กลายเป็นสิงห์รถบบรรทุกไปแล้วครับ ผมไม่มีพลขับครับ          รถบรรทุกมีต้องขับเองครับ ส่งของขึ้นของลงของก็ทำกันกับน้องๆอีก 2 คนรวมกับผมแล้วก็ 3 คนครับ เมื่อวานมีภาระกิจ ที่ต้องเดินทางส่งของ 2 จังหวัด รวมไปกลับแล้วไม่ต่ำกว่า 600 กิโลเมตร ไป 2 จังหวัด     คนละโซนกันเลยครับ ออกจากบ้าน 4 โมงเช้า กลับถึงบ้าน 6 ทุ่ม ครับ

ขาไปครับสภาพน้ำท่วม บริเวณชานเมืองขอนแก่นครับ

สภาพนาข้าวไม่เหลือแล้วครับ

วันนี้เป้าหมายเดินทางสุดท้าย ที่ อ.หนองหาญ จ.อุดรธานี แต่เลยตัวอำเภอเข้าไปข้างในอีก 35 กิโลเมตรครับ รถบบรทุกผมหนัก 4.6 ตัน บรรทุกของ อีก 8 ตันเศษ รวมๆแล้ว ประมาณ 13 ตัน เดินทางมาถึงเป้าหมาย ก็กำลังจะมืดแล้วครับ ทางเป็นทางดินครับ พอดีผมจะเลี้ยวกลับรถ ดินโดนฝนอ่่อนตัวทำให้รถบรรทุกของผมล้อหน้าจมมิดเลยครับ ถอยก็ไม่ได้เดินหน้าก็ไม่ได้ สุดท้ายได้รับความช่วยเหลือจากคณะของทหารจาก จังหวัดอุดรธานี (มทบ.24) ต้องขนถ่ายของ ทั้งหมด 8 ตันเศษ ลงจากรถให้หมด แล้วนำรถบรรทุกของทหารมาลาก+กำลังพลอีกกว่า 20 นาย สำเร็จแล้วครับภาระกิจ กู่รถบรรทุกผม (นาทีนั้นคิดไม่ถึงกล้องที่พกติดตัวอยู่เป็นประจำครับ คิดอย่างเดียวว่ายังไงจะเอารถขึ้นได้ครับ ลืมจริงๆเลย) ต้องขอขอบคุณในน้ำใจพี่ๆน้องๆทหาร (อุดรธานี มทบ.24) ที่ช่วยผม ขอบคุณมากๆในน้ำใจครับ

ขากลับแล้วครับ

ตลอดทั้งวันผมกับน้อง อีกสองคน ไม่ได้จอดรถกินข้าวข้างทางเลยครับ กินกันแบบนี้ บนรถเลยครับ ผมไม่ได้เร่งรีบอะไร แต่ปลายทางผมเขาเร่งผมครับ กินข้าวเหนียว 2 ปั้นใหญ่  อยู่ได้ทั้งวันครับ

ถึงขอนแก่นเกือบ 5 ทุ่มแล้วครับ วิ่งรถฝ่าน้ำมาเจอรถเก๋ง จอดเสีย    อยู่ในน้ำ มองไปสองข้างทางก็ไม่มีคน  รถคันอื่นเขาไม่มาทางนี้เพราะน้ำท่วมสูงครับ มีรถแค่ 3 คัน ครับ รถกระบะขับผ่านไปเฉยๆ ไม่ยอมช่วย ไม่มีใครแล้วนอกจากรถผม จึงร้องถามไปว่ามีอะไรให้ช่วยไหมครับ (ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วยค่ะ)  แบบนี้ ก็ต้องช่วยเหลือต่อครับ

เข็นกันไป 300 กว่าเมตร ช่วยได้ครับ ขึ้นไปอยู่ที่ปลอดภัยแล้ว วันนี้ทั้งวันเจอแต่เรื่องยุ่งๆ แต่ในเรื่องยุ่งๆก็มีสิ่งดีๆ น้ำใจดีๆ มีให้กันเสมอครับ มาคิดกลับกันถ้าผมเป็นคนขับรถเก๋ง แล้วไม่มีใครช่วยแล้วจะทำยังไง คิดเปรียบเทียบกับตัวเรา ครอบครัวเรา พ่อแม่ พี่น้องเราครับ

ขอบคุณบ้านสวนพอเพียงครับ