ต้มเปอะ ... ไม่เปรอะ

หมวดหมู่ของบล็อก: 

     วันนี้ ... เมนูนี้ ... เกิดขึ้นโดยมิได้ตั้งใจ จะบอกว่า เป็นเรื่อง “ปัจจัย” พาไปก็ได้ ...

     ทั้งนี้ ด้วยเมื่อวาน ลูก ๆ เขาขู่เข็ญ ให้แต่งตัว ... แถมขอร้องแกมบังคับ โดยบอกแค่ว่า … “ไปช่วยดูอะไรให้หน่อย”

         ถามว่า อะไร ... คำตอบที่ได้รับ บอกว่า เดี๋ยวก็รู้ จะได้ตื่นเต้น ... จึงจำต้องแปลงร่าง ....

     พร้อมแล้ว ... เดินไปขึ้นรถ โดยดุษณี แต่ไร้อารมณ์ทั้ง ดุษฎี และ เดียดฉันท์ ...

     ขณะนั่งในรถที่ลูกบังคับให้แล่นพาพวกเราไป ... ใจก็คำนึงแก้เซ็ง ว่า ... ‘ดูอะไร ? ...แล้ว หน่อยน่ะ เป็นใคร? ... เรารู้จักหรือไม่’ ... แต่ไม่หลุดรูปธรรมเสียงออกมาสักแอะ

         รถ แล่น ๆ ... หยุด ๆ... ตามสภาพการจราจร ไปบนถนนบรมราชชนนี ... หลังจากเลี้ยวแล่น ไปตามถนนพุทธมณฑล สาย 2 ... ไม่กี่อึดใจ ก็เลี้ยวเข้าจอด ณ ลานจอดรถแห่งหนึ่ง ที่ข้าพเจ้าไม่เคยรู้จัก

     เปิดประตู ... ก้าวลงจากรถ หมุนร่างกวาดสายตา ไปรอบ เพื่อสร้างความรู้จัก ... แล้ว ...

     ป้าย แนะนำตัว ของสถานที่ ... ก็ปรากฏในคลองจักษุ ที่อาจารย์หมอเคยบอกว่า “จอรับภาพชัด ทะลุ” ... แต่ยังไม่รักษา จนบัดนี้ ด้วยอ้างเหตุว่า “ช่างตามัน” ย้ำ  ‘ช่างตา’ มิใช่ ‘ช่างหัว

       ‘อู ฮู ... ชื่อหยั่งกะดอกไม้ชนิดหนึ่งในเพลง “อุทยานดอกไม้” แน่ะ’ ... เลยมีเสียงลอดฟันและริมฝีปากลอย ๆ ออกมา ไม่เจาะจงว่า จะต้องมีคนตอบ และ คนตอบต้องเป็นใคร

            “มาเที่ยวอุทยานดอกไม้รึเนียะ” ...

     แต่ก็มีเสียงตอบมา แม้จะเป็นคนละประเด็นกับคำถาม ...

         “พามาเลี้ยงฉลองครบรอบวันเกิด ... ดอกไม้ข้างในนั่นก็เยอะนะคะ ... สวย ๆ ด้วย ... แต่ดอกไม้ตามชื่อป้ายไม่มีค่ะ” ... คุณลูกสาธยายซะยาว จนชวนสงสัยว่าได้รับค่าโฆษณา มารึเปล่า

     เดินตามเข้าไป ... อือ มมม ... ร่มเย็นดี ... ดอกไม้สวย ๆ ทั้งในกระถาง และที่จัดให้เกาะต้นไม้ไว้ ก็ไม่น้อย ... หลังนั่งล้อมโต๊ะ ...

         “พ่อจะเอาไร”  ... เสียงลูกลอยข้ามโต๊ะมา พร้อม ยื่นเมนูเล่มใหญ่ มาตรงหน้า

     “สั่งมาเหอะ ... อะไรก็ได้ ที่กินแล้วไม่เมา” ... ข้าพเจ้าบอก ... พร้อมโบกมือปฏิเสธเล่มเมนู

     เห็นเหล่า ลูก ๆ กับ ป้า ช่วยกันอ่านเมนู พลาง หันหน้า เข้าหารือกัน ... แต่ไม่ถึงขั้นสุมหัว ... ก่อนลอดเสียงรายการอาหาร ให้พนักงานบริการ จดไปแจ้งผู้ปรุงอีกทอดหนึ่ง

        นั่งจิบน้ำ เป – ล่า รอไม่นานนัก ... อาหารถูกนำมาวาง ... เราเริ่มก้าวย่าง เข้าสู่อาการสะสม “อารมณ์อิ่ม” ...

     แล้ว อีกชั่วโมงกว่า ๆ ต่อมา ... คณะของเรา ก็เริ่มล่วงเข้าสู่อาณาเขตแห่ง “ความหิว” ... เป็นก้าวแรก อีกวาระ

 

 

 

 

                 แต่ ....

      ... “ปลาช่อนนึ่ง” อีกกว่า ครึ่งตัว ... ยังเหลือ ...

 

 

 

 

 

 

     จึงขอให้เขาจัดห่อ กลับบ้าน ... ถึงบ้าน ... ยัดเยียดหน้าที ดูแลให้ “ตู้เย็น” อีกแล้วครับท่าน ...

     เช้าวันนี้ คิดจะผ่อนภาระให้ตู้เย็น ซะบ้าง ... ด้วยดูประหนึ่งว่า เขาทำท่าจะอ้วก อยู่รอมร่อ

       .... “ต้มเปอะ” ... จึงเป็นเมนูที่ถูกรื้อค้น เรียกหา ... !

 

 

 

     จึ่งเช้านี้ ... ตื่นไปตลาดนัด หน้าหมู่บ้าน ... ซื้อผักต่าง ๆ ที่จะใช้สำหรับเมนูนี้ ...

        พระเอก ที่ขาดไม่ได้ คือหน่อไม้

     ได้มาแล้ว สับเส้น ... ต้มเดือด ... เปลี่ยนน้ำต้มซ้ำ  2 – 3 ครั้ง

 

 

 

 

 

     ผักต่าง ๆ ประดาหาซื้อได้ ... ซึ่งวันนี้ มีน้อย เนื่องจากตลาดแฉะ จำนวนแม่ค้าจึงน้อย ถูกนำมาเตรียม

     นางเอก “ชะอม” ... และผัก ตัวแสดงประกอบอื่น ๆ อาทิ ... ผักหวาน ถั่ว เห็ด ฯลฯ พร้อม แมงลัก ผักใบหอม ถูกนำมาล้าง ... เด็ด ... หั่น พักรอไว้

     กระชาย ... ถูกหั่นซอยเป็นเส้น แทนตำละเอียดกับเนื้อปลา ... ด้วยรัดดวงชื่นชอบ ‘อารมณ์เคี้ยว’

     พริกขี้หนู บุบแตก ... ตะไคร้ ... ถูกทุบ ตัดเป็นท่อน ๆ

     ปลา ... เศษอาหารที่เหลือมาจากร้านเมื่อวาน ... ถูกนำมาแกะเนื้อ ... บี้เลือกก้างลงถังขยะ

 

 

 

 

 

    พัก เตรียมพร้อม ไว้อย่างที่เห็นนี่แหละ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     ปลาร้า ... ผู้กำกับการแสดง ...

     ถูกเชิญออกจากขวด ... ขึ้นนั่งเก้าอี้ไฟ ... จนสุกเนื้อหลุด ... เท หรือ กรองแยกกากออกทิ้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     ย่านาง ... ซึ่งเลื้อยพัน ต้นมะม่วงหน้าบ้าน ถูกเด็ดใบ มาตำคั้น ได้น้ำ สีเขียวปานมรกต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     แล้วส่งตัว เข้าหอ อาบเปลี่ยนความขื่น ที่ตกค้างอยู่ใน หน่อไม้ ให้เป็นหวานหอม ... ดูงาม

 

 

 

 

 

       ยกตั้งไฟ ให้เดือดสักครู่ ใส่ผักที่สุกยาก และเนื้อปลาไร้ก้าง ลงไป ...

 

 

 

 

 

 

        ระหว่างรอเดือด ... ตำข้าวเบือ เตรียมไว้

 

 

 

 

 

 

 

     เดือดอีกที ... ใส่ผักพักรอที่เหลือตามลงไป ... ตามด้วย ... น้ำปลาร้า ... ข้าวเบือ ลงไป ... คนเข้ากัน ... ต้มต่อจนเดือด ... ข้าวเบือ สุก

     ชิม ปรุงรส ด้วยน้ำปลา หรือน้ำปลาร้า ... จนรัดดวงพะยักหน้า ว่า “ฉ้อบ ... ชอบ ...”

     พึงใจแล้ว ใส่ นางเอกคือ ชะอม ลงไป ตามด้วยใบแมงลัก เพื่อความหอม ... คนเข้ากันพอทั่ว

 

ปิดไฟ .... ไม่ต้องรอเดือด ... สิ่งนี้ ... มีให้เห็น ?

“ต้มเปอะ ...”

 

     ครับ ... วันนี้ มีแกงเปอะ ที่ไม่เปรอะผัก ... ด้วยหาซื้อผักได้น้อยชนิด ครับ

           ไง ๆ ก็ มีกินทั้งวันแหละครับ ไม่ว่า จะกินกับข้าว ... กินเอาจริง ... หรือ กินเล่น ๆ

     อ่านแล้ว อยากทาน ก็ทำดูนะครับ ไม่ยาก ... ชอบผักอะไร ... มีเท่าไร ... ก็เอาแค่นั้น

        แต่ไม่ควรขาด ‘พระเอก หน่อไม้’ ... และ ‘นางเอก ชะอม’ ไม้งั้น ไม่เป็นสับปะรด ... โอ๊ะ ๆ ๆ ... ขออภัย เขียนผิด แต่ไม่ลบละ ... จะบอกว่าไม่เป็น ต้มเปอะ ล่ะครับ

อ้อ .... อย่าลืม  ... ประสานใจด้วย น้ำย่านางด้วย นาครับ ฮึ ๆ ๆ ๆ ...

ความเห็น

น่าทานนะคะ ลุง

ลูกอิสานกันดารแท้ แต่บ่อเหี่ยวทางน้ำใจเด้อ
หากแหม่นใหลหลั่งรินปานฝนแต่เมืองฟ้า
มาเด้อพวกพี่น้อง สานสัมพันธ์ให้มันแก่น
ให้ยืนยาวแนบแน่นพอปานปั้นก้อนข้าวเหนียว เด้อพี่น้อง

   ขอบคุณครับ

     สนใจ ลองได้เลยครับ ... บอกพร้อมมาสรรพ ทั้งส่วนผสมและวิธี

        ส่วนจะ อะไร เท่าไร ใส ฃิม เอาเองตามชอบครับ

น่ากินมากๆๆๆๆเลยลุงพาโล  เก่งซะทุกอย่างเลยนะคะ

   ขอบคุณมาก ๆ ครับ

 เขิน เลย ...

     ไม่ต้องน่า ... ลงมือ ครับ ลงมือ ... ทุกอย่างเล่ามาให้ฟังแล้ว

       ปรุงเอง ... ย่อมอร่อย กว่า

น่ากินนะครับลุง ยังไม่เคยทำเลยต้มเปรอะ เคยทำแต่แกงหน่อไม้แบบอีสานครับ

ดีหรือชั่วอยู่ที่ตัวทำ สูงหรือต่ำอยู่ที่ทำตัว


บุคคลจะล่วงทุกข์ได้เพราะความเพียร

 

       ต้มเปอะ ... แกงแค ... แกงหน่่อไม้

   ประเภทเดียวกันแหละครับ ... วัสดุหลัก เช่น หน่อไม้ ชะอม ก็เหมือน ๆ กันแหละครับ

      เพียงรายละเอียด ของวัสดุส่วนผสม และเครื่องปรุง อาจต่างกันบ้าง แค่นั้นเอง

ดีใจกะลุงด้วยนะคะที่อายุเพิ่มขึ้นอีก 1 ปี  แกงเปรอะเป็นของโปรดของหลานอีกเมนูหนึ่งเลยนิ

   ขอบคุณ ครับ ... ขอบคุณ

      ได้อายุมาแล้ว ... แต่ไม่มั่นใจว่า จะได้สาระชีวิตมาด้วยไหม

         ขอบคุณที่ให้สติ ครับ

น่ากิน  แกงเปอะ  แกงลาว   แกงหน่อไม้  อร่อย

   ที่บ้าน ชอบทุกคนครับป้า

     กินเส่น กินเอาจริง กินเป็นกับ ... ร่อยเผิ่น

   

หน้า