ก้าวเท้าเดิน..ตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ

เพราะว่าชีวิตคือการเดินทาง…

ฉันจึงแพคกระเป๋า โผบินข้ามขอบฟ้า ก้าวเท้าเดินตามเวลา

เพราะว่าชีวิตคือการเดินทาง…

ฉันจึงคว้ากระเป๋าใบใหญ่ ที่จุเต็มไปด้วยความรักและความฝัน

เพราะว่าชีวิตคือการเดินทาง…

ฉันจึงก้าวเท้า..เดินตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ ดั้นด้นไป

...เพื่อพบเธอ

ห่างเหินจากการเขียนบล็อกไปหลายเดือน กลับมาคราวนี้ มาชวนเพื่อนๆ ก้าวเท้าเดินทางกันอีกครั้ง กลับบ้านคราวนี้อ้อยหวานไม่ไปไหนไกล เพราะตั้งใจ ไปนั่งแช่ นั่งคุย ทานข้าว กับพ่อแม่ และน้องๆ ที่บ้านเกิดเมืองคอน เมืองคนใจดี

แต่..ขึ้นชื่อว่า อ้อยหวาน ก็คงจะไม่ไกลห่างจากคำว่า ..จักรยาน..และ ดอกไม้ เพราะเป็นคนนิยมสองล้อที่ต้องขับเคลื่อนด้วยสองเท้าตัวเอง และรักดอกไม้เป็นชีวิตจิตใจเช่นกัน

บล็อกซีรี่ยร์ “ก้าวเท้าเดิน..ตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ” จึงถือกำเนิดขึ้น อาจจะเป็นการก้าวไปอย่างช้าๆ หรือพุ่งพรวดพราดยังกับจักรยานลงเขา ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับไฟ และแรงบันดาลใจในการเขียนบล็อก อ้อยหวานเขียนบล็อกอยู่ที่บ้านสวนพอเพียงมาช้านาน แรงบันดาลใจคงจะหดหายไปบ้าง แต่แรงคิดถึงและผูกพันยังไม่หายไปไหน

บล็อกซีรี่ยร์นี้อาจจะสะเปะสะปะไปนิดหน่อย เพราะคิดว่าจะทำอย่างใจอยาก คืออยากเล่าอะไร ตอนไหน ช่วงเวลาใด ก็เขียนไป อาจจะไม่ปะติด ปะต่อกัน เพราะทำตาม..ตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ

แต่ขอเกริ่นบอกไว้สักนิดว่าสาว (ที่ไม่น้อย) คนนี้ ได้ย่างกรายไปไหนบ้าง นอกจากเมืองคอนบ้านเกิด

หลังจากกินๆ นอนๆ อยู่กับบ้านมาหลายอาทิตย์ เมื่อเพื่อนร่วมทางของอ้อยหวานเดินทางมาถึงเมืองไทย ทริปปั่นจักรยานสั้นๆ ก็ถือกำเนิดขึ้น

ไม่ใกล้ไม่ไกล ปักษ์ใต้บ้านเรา นี่เอง

..โอ่โอ ปักษ์ใต้บ้านเรา

แม่น้ำ ภูเขา ทะเลกว้างไกล

อย่าไปไหน กลับใต้บ้านเรา...

เสียงเพลงเก่าแก่ของวงแฮมเมอร์ แว่วมาให้ได้ยิน ไปเถิดไป ไปปั่นจักรยานรอบทะเลสาบสงขลา กันเถอะ

นอกจากนี้ยังมีสถานที่อีกแห่งหนึ่ง ซึ่งผูกพันกับอ้อยหวานมานานหลายปี ระหว่างทางกลับบ้านที่แคนนาดา ก็ต้องแวะเยี่ยมกันหน่อยนึง เพราะอ้อยหวานมีนัดไว้กับหัวใจ

มีนัดกับเธอ..ดอกซากุระ

แล้วเธอก็มาตามนัด พร้อมชวนเพื่อนๆ มาเป็นกองทัพ นัดกันแต่งตัวสีชมพูหวาน ช่างงามสุดหัวใจเสียจริงๆ

สองปีที่แล้ว อ้อยหวานเจอเธอที่คุมะโมะโตะ ยังติดใจไม่ลืมเลือน และได้วาดหวังไว้ว่า.. สักวันหนื่งคงจะได้พบเจอกับเธออีก

สองอาทิตย์ที่ผ่านมา ก็ได้ชื่นชมเธอเสียเต็มตาและเต็มหัวใจ กลับมาถึงบ้านหลายวันแล้ว ก็ยังหลับฝันถึงแต่เธอ!

ขอหวานอีกสักครั้ง…

และถือโอกาสขอบคุณผู้ร่วมทางเที่ยว..และทางชีวิต มาตลอดกว่า 30 ปี

Tom..

Thank you for a good trip and good companionship. Happy 30th Anniversary!

โปรดติดตามอ้อยหวานเล่าเรื่อง “ก้าวเท้าเดิน..ตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ” ในตอนต่อไป

ขอให้เพื่อนๆ มีแต่ความสุข

ขอบคุณค่ะ

อ้อยหวาน