ฟื้นฟูความรักให้เบ่งบาน

   ความรักเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งทั้งต่อชีวิตและโลก ชีวิตที่ปราศจากความรักย่อมหยาบกร้านและระทมทุกข์แม้จะมั่งคั่งไปด้วยทรัพย์สมบัติก็ตาม โลกที่ไร้รักย่อมร้อนรุ่มเพราะการเบียดเบียนรบพุ่ง หาความสงบสันติไม่ได้ แต่ทั้งๆ ที่ความรักมีคุณค่าถึงเพียงนี้ กลับปรากฏว่าแทบไม่มีโรงเรียนหรือมหาวิทยาลัยใดๆ ในโลกนี้ที่สอนเรื่องความรัก
หรือบรรจุเรื่องนี้ไว้ในหลักสูตร ในสถาบันการศึกษาทั่วทั้งโลกสอนวิชาการทุกเรื่อง แต่หาสนใจเรื่องความรักไม่ แม้แต่หลักสูตรเพศศึกษา ก็ละเลยเรื่องนี้ ราวกับว่าความสัมพันธ์ทางเพศเป็นเพียงเรื่องชีววิทยาและกามารมณ์เท่านั้น

   ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่ชายหญิงหนุ่มสาวทุกวันนี้คิดแต่จะตักตวงเพศรสจากร่างกายของอีกฝ่ายหนึ่ง ด้วยเทคนิคนานาชนิด แทนที่จะให้และรับสิ่งที่ละเอียดและทรงคุณค่ากว่านั้นคือความรัก

   ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่คนสมัยนี้ “รัก” ไม่เป็น แต่งงานหรืออยู่กินกันได้ไม่นานก็ต้องเลิกร้างจากกัน เป็นเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งวาระสุดท้ายของชีวิต บางทีก็ยังไม่รู้จักสัมผัสแห่งความรักเลยด้วยซ้ำ

   ความรักควรเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษา แต่การศึกษานั้นไม่ได้หมายถึงการท่องจำจากตำราหรือใช้สมองครุ่นคิดหาเหตุผลเท่านั้น อีกทั้งการศึกษาก็ไม่ได้จำกัดอยู่ที่โรงเรียนและมหาวิทยาลัยเท่านั้น หากอยู่ในทุกหนทุกแห่ง เราสามารถเรียนรู้ความรักได้จากความสัมพันธ์กับผู้อื่นด้วยหัวใจที่เปิดกว้าง เพราะหัวใจที่เปิดกว้างเท่านั้นที่จะรับความรักมาสถิตในใจได้ หัวใจที่เปิดกว้างเช่นนี้ หลักสูตรการศึกษาในสถาบันต่างๆ ทำได้อย่างมากเพียงแค่ชี้แนะ ต่อเมื่อสัมผัสกับความจริง ได้ซาบซึ้งตรึงใจกับความรักที่ผู้อื่นมอบให้ หัวใจจึงจะเริ่มเปิดกว้าง จากนั้นความรักจึงจะมาครองใจ และเปิดหัวใจของผู้อื่นต่อไป

ในการแสวงหาเพื่อรู้จักตนเอง เราจะพบว่าแท้ที่จริงความรักก็มีอยู่ในใจเราแล้ว หากบ่อยครั้งกลับถูกเก็บงำและกดทับเพราะความติดยึดในทรัพย์ ชื่อเสียง เกียรติยศ และตัวตน เราสามารถฟื้นฟูความรักให้เบ่งบานในใจเราได้ด้วยใจที่เปิดกว้างและเป็นอิสระ ถึงที่สุดแล้วความรักจากภายนอกเป็นเพียงสิ่งที่มาช้ำแรกความหยาบกร้านใน
ใจเรา เพื่อเปิดช่องให้ความรักในใจของเราได้ผลิบานเพื่อซึมซับรับความบริสุทธิ์สดใสแห่งชีวิตอย่างไม่มีวันเหือดแห้ง

อ้างอิง : หนังสือ น้ำใส ใจเย็น เติมน้ำใจให้ชีวิตสงบเย็นและเป็นสุข พระไพศาล วิสาโล และภาวัน หน้า 64-66