สูง .... สุดสอย ... ?

    หากจะมีใคร เอ่ยปากถามข้าพเจ้าว่า ... ไปทำอะไรอยู่ที่สุราษฎร์ ฯ ?

        ข้าพเจ้า คงกระดากอยู่ ครามครัน ที่จะตอบว่า “ผมไปทำสวน”  ...

    เพราะข้าพเจ้า จริงจังกับคำตอบนั้น ไม่เต็มร้อย ... ตะลอน ขึ้นล่อง ทิ้งให้รก แทบร้าง คราวละนาน ๆ ... กลับลงไป ก็เอาใจใส่ไม่ถ้วนทั่ว ... ไม้บางต้น คงน้อยใจ ที่ไม่ได้รับการเอาใจใส่ ประหนึ่งเขาเป็น “วัชพืช” เพียงไม่ถูกกำจัดทิ้ง เท่านั้นเอง

    ที่นำมาให้ดูวันนี้ ... ก็ เป็นหนึ่ง ... ในพันธุ์ไม้หลายต้น ... ผู้ถูกลืมในยามปกติ ...

        ระลึกนึกได้ ... ยามเมื่อเขาออกผลมาถึงคราสอย ...!

     จริงอยู่ ... เขาไม่มีเท้าก้าวหนี ... แต่เขาก็เกาะกอด พุ่งยอด รี่ ... ขึ้นสุดสอย ...

    มีทุเรียนพันธุ์พื้นบ้านร่างสูงใหญ่ ... สมคบ รู้เห็นเป็นใจ ... ให้เกาะกอด

     บ้างก็ .... พึ่งพาอาศัย “พุ่มลองกอง” ...

     จึงค่อยยังชั่ว ... ไม่สูงนัก ...

     แต่ก็ยังลำบาก เมื่อยามเก็บ ... ไม่น้อยเช่นกัน

     ... เอาบันใด พาดปีนแล้ว ก็ยังสุดสอย ... เก็บรอมที่พอจะ เอื้อม – สอย ถึง ไว้ ครั้งละน้อย ๆ ...

         ผึ่งแดด ... แห้งได้ที่ ...

    สะสมได้แค่เนี๊ยะ ... สมน้ำหน้า ใครหนอ ?

         “ไม่เห็นโลง ... ไม่หลั่งน้ำตา” ... สำนวนจีนแปล นี้ .... เข้ากับเหตุการณ์นี้ สนิทนัก ...

           นี่ ... แค่โลงมา ให้น้ำตาหลั่ง ... ดีนะที่ยังไม่ถึงกะตาย ...

     พริกไทย เจ้าเอ๋ย ... คงไม่สายเนาะ ... ปีหน้า ฟ้าผืนเก่านี่แหละ  ... ยามฝนมา อากาศดี ... อันตัวข้า ฯ นี้ ... ขอโอกาสแก้ตัว สักหนนะ

     ขอให้คำมั่นว่า ... จะตอน ขยายพันธุ์ ... ลงหลักปักเสา ... ให้เจ้า (เอ๊ะ... รึให้เรา) ไม่ต้องปีนสูงอีกแล้ว จ้า....