บล็อกของ ตั้ม

ต้องขออนุญาตนำเรื่องไม่เกี่ยวกับการเกษตรและอาจจะไม่เข้าข่ายความพอเพียงเพราะเป็นเรื่องกู้หนี้ยืมสิน แต่คิดว่าอาจจะมีประโยชน์ต่อเพื่อนสมาชิกบางคนที่มีสินเชื่อที่อยู่อาศัย บางคนอาจจะรู้ บางคนอาจจะไม่รู้ น้องๆที่ทำงานแฟนผมหลายคนบางคนไม่สนใจ แต่พอแนะนำก็ได้ประโยชน์กันถ้วนหน้าสามารถลดภาระไปได้พอสมควร

วันนี้ไปหาก้อย(สัจจัง)ที่มหิดล ศาลายา ด้วยเพราะน้องบอกคุณน้อย รัตนพงษ์ ฝากของมาให้ ซึ่งก็คือบะหมี่เป็ดฟักข้าว และขนมชั้นฟักข้าวฝีมือน้องจอย คุณนายของวิทย์ พร้อมๆกับขนมที่ก้อยฝากมาให้ทาน โดยก่อนที่จะออกจากบ้านไปรษณีย์ก็นำของมาส่งเป็นชุดสมุนไพรทั้งยาดม ยาลม ยาหม่อง ชา สบู่ แชมพู..เพียบ..ของหมอน้อย เลยขอขอบคุณน้ำใจไมตรีของทุกๆท่านมา ณ โอกาสนี้

ไม่เคยเอาวีดีโอลงบล็คอ ยกเว้นของยูทูป ครั้งนี้ลองเป็นครั้งแรก ไม่รู้ว่าจะ work มั๊ย เริ่มจากผลงานอาม่าที่หัดอ่านภาษาไทยมาสิบกว่าปี

โดยปกติผมจะออกกำลังกายตอนเช้าด้วยการทำโยคะ ปั่นจักรยานและน็อคบอร์ดเทนนิส ประมาณ 1 ชั่วโมง แต่พอมองเห็นความรกนอกรั้วหลังบ้านที่เป็นที่มาของงูเงี้ยวเขี้ยวขออีกทั้งกลัวเรื่องไฟ ก็เลยมีความคิดเปลี่ยนกิจกรรมที่ non-productivity ด้วยการลงมือลุยเองเสียเหงื่อและได้อรรถประโยชน์และอย่างน้อยก็เป็นเครื่องทดสอบความสามารถว่า เราจะพึ่งพาตนเองด้วยการทำเองได้มั๊ย

หลายคนอาจเคยอ่านเรื่องนี้จาก fw.mail ผมเพิ่งได้รับ อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆ เลยอยากให้ได้อ่านกัน ใครเคยอ่านมาแล้วคงไม่ว่ากันนะ

ที่มาของภาพประกอบ : http://www.google.co.th/imgres?imgurl=http://lh6.ggpht.com/__W2KWlyzsJw/...

มีหลายเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา ทั้งเจอเพื่อนที่บ่นว่าแก่เกินเรียนรู้ ทั้งเจอเด็กนักเรียนที่บ่นว่าเรียนยากจนไม่อยากเรียน ทั้งเรื่องราวการใช้ชีวิตต่างแดนที่คุยและสอนลูก ทั้งเรื่องที่รนณรงค์กินข้าวหมดจาน จนมาสุดที่เรื่องชีวิตความเป็นอยู่ที่แช็ตกันในเฟซเมื่อเช้านี้  ทำให้อดคิดถึงเรื่องราวต่างๆของอาม่าไม่ได้ มีหลายเรื่องที่อยากเล่าสู่กันฟัง

เรื่องราวของบ้านสวนดอกส้มที่โยงใยชาวบ้านสวนพอเพียง

กับความวุ่นวายของตัวละครดอกส้มสีทอง ก็มีอันถึงบทสุดท้าย..

ที่มาภาพ : http://www.fashionsuptar.com/9692/