บล็อกของ Thanyakorn

ได้ไปอบรมเกี่ยวกับการทำงานบริการในโรงแรมร้านอาหารและแหล่งท่องเที่ยวชุมชน แล้วโชคดีวันสุดท้ายมีการพาไปเที่ยวกรุงชิง หมูบ้านคีรีวง เมืองนครศรี และกลับขนอม เลยอยากเอามุมสวยๆของบ้านเรามาอวดค่ะ

ภาพนี้ ทะเลหมอกกรุงชิง

หลังจากที่น้องได้อ่านบล็อกหลายๆบทของผู้ใหญ่โสทรแล้ว ก็ให้คิดกลับมามองเรื่องของตัวเองที่มีหลายๆเรื่องคล้ายๆกัน เรื่องหลักที่เข้าข่ายที่สุดก็คงเรื่องงานที่ตอนนี้ได้ลาออกจากงานมาเป็นเวลาเก้าวันแล้ว และยังไม่รู้เลยว่าเวลาที่เหลือจะเริ่มต้นทำอะไรดี จากที่ตอนลาออกมาคิดแค่ว่า อยากออกมาใช้ชีวิตอย่างมีชีวิต อยากมีเวลาให้กับครอบครัวและตัวเอง หัวหน้างานก็พูดทำนองเดียวกันว่า เสียดายความวิชาความรู้ เสียดายโอกาสในหน้าที่การงานที่กำลังจะไปได้ดี เพราะองค์กรที่ทำงานอยู่ขยายงานออกไปสู่ต่างประเทศ แต่เมื่อต้องแลกด้วยเวลาที่จะสอนการบ้านลูก ปลูกผักปลอดสารพิษกินเอง มีเวลาไปดูแลพ่อแม่ที่ชรา น้องคิดว่าคุ้มนะ ที่ลาออก

มาจากทำงานขอแค่เห็นรอยยิ้มนี้ ก็หายเหนื่อยแล้ว

ตอนนี้อายุได้ เก้าเดือน

ตอนเริ่มเป็นเด็กแว้น ครั้งแรก

กางเกงว่ายน้ำตัวแรก แต่ไม่ยอมลงสระน้ำ แอบอาบในกะลังแทน

ก้าวแรกที่ตัดสินใจอยากกลับมาบ้านเกิดเพียงเพราะคำคมของท่าน ว.วชิรเมธีตอนที่ไปดูหนังเรื่องนึงแค่ประโยคเดียวแท้ๆ "ความสุขไม่ได้ขึ้นอยู่กับจำนวนของวัตถุที่ครอบครอง แต่ความสุขคือใจที่เป็นสุข" หลังจากวันนั้นจากที่เคยบ้าทำงานวันละ 12-14 ชั่วโมง เก็บเงินเอาเป็นเอาตาย ชีวิตเริ่มเปลี่ยนและหนทางแห่งสุขก็เริ่มต้นเมื่อวันที่กลับไปเยี่ยมแม่ที่บ้านสวนและลงมือจับจอบขุดดินปลูกต้นไม้ จำได้ต้นไม้ต้นแรกที่ปลูกคือ ยอดเหลียง ที่นำมาจากอำเภอท่าชนะในแบบทุลุทุเลและไม่คิดว่าจะเอามาด้วย เพราะวันที่ได้มาเราขับรถเก๋งไปแล้วเจ้ายอดเหลียงก็นอนมาในเก๋งหลัง หลายเดือนผ่านไปกลับไปดูไม่น่าเ