ขอคำชีแนะครับ มีพื้นที่ 5 ไร่บนเนินเขาหล่มสัก อยากทำสวนปฏิบัติธรรม เชิงเกษตรครับ

ขอบคุณครับ ผมว่าจะปลูก พวกไม้หอมน่ะครับ ลำดวน จันทร์กะพ้อ บุนนาค ประมาณนี้ครับสัก ยี่สิบต้นครับ ไว้บริเวญใกล้ตัวบ้าน ส่วนถัดไปด้านข้างบ้านเป็นสระ 1ไร่ ว่าจะปลูกไทรไว้สักต้นให้ร่มรื่น และก็ปลูกกล้วยน้ำว้าทิ้งไว้เลยสัก 30 ต้นครับ ส่วนพื้นดินที่เหลือ สองไรนิดๆ กะว่าจะลง ไผ่ตงลืมแล้ง สัก 150 หน่อ แล้วก็แซมด้วยมะม่วงหิมพานต์สัก15-20 ต้น ให้มันร่มรื่นไว้ปฏิบัติธรรม แล้วยังพอได้ผลผลิตครับ เพราะเห็นว่าไผ่ กับมะม่วงน่าจะทน เลยจะลงทิ้งไว้ก่อนฝนครับ ให้ได้ฝนนึง ก็น่าจะลอด  เพราะหลังฝนแล้ว ยังไม่มีเวลาไปดูแลเต็มที่ครับ คงต้องปลูกทิ้ง  แต่ต้นไม้ที่ตัวบ้าน 20 ต้น มันคงทนแล้งไม่ได้ เลยกะว่าจะทำระบบน้ำบำรุงแค่ 20 ต้นนี้ก่อนครับ ให้มันดูแลตัวเองได้สัก สองอาทิตย์ต่อการเติมน้ำเข้าถังเก็บหนึ่งครั้งก็ พอไหวครับ เพราะเกรงใจคนที่เขาต้องสูบน้ำให้ครับ ไว้ไปอยู่เองแล้วค่อยดูแลให้มากกว่านี้  แนวคิดประมาณนี้ครับไม่รู้ว่าจะไปได้แค่ไหน ...     ส่วนเรื่องการปฏิบัตินะครับ แก่นจริงๆ อยู่ที่ใจครับ เพราะกรรมเกิดจากเจตตนา คนเราเกิดมาก็เพราะกรรมครับ กรรรมจึงเป็นเรื่องใหญ่ หลักข้อแรก คนเราทุกคนมีกรรมดีกับชั่วครับ ที่ให้ผลดีคือกรรมดี ที่คอยส่งผลร้ายคือกรรรมชั่ว ที่เคยทำมาแต่อดีต ดังนั้น ต้องไม่สร้างกรรมชั่วเพิ่มเป็นข้อแรก เมื่อชินกับการไม่สร้างกรรมเพิ่มแล้ว ก็เริ่มสร้างกรรมดีเพิ่มครับ และสุดท้าย พยายามรักษาความดีนั้นไว้ครับ นี่คือหลัก ดังนั้น กรรมเมื่อมันเกิดจากการกระทำ  และการกระทำก็มาจากใจเราที่คิดจะทำ ซึ่งถ้าไม่มีสติก็มักทำกรรมไม่ดี ถ้ามีสติ ก็จะคอยระวังตัวได้ เช่นนั้นแล้ว เราต้องฝึกให้มีสติเป็นอันดับแรกครับ ไม่อย่างนั้นเราจะทำ 3 ข้อข้างต้นไม่ได้ ต้องเพียรสร้างสติครับ ดดยการ ถามหามันบ่อยๆ หลักทั่วไปมันจับสติ้กับลมหายใจครับ หายใจเข้าพุ  ออก โธ  ตอนเข้าก็ใหรู้ว่าเข้า  ตอนออกก็ให้รู้ว่าออกครับ นี่ครับ แก่นของการปฏิบัติ ดังนั้นจะเห็นว่า เราสามารถ ทำ ที่ไหน เมื่อไรก็ได้ครับ ไม่จำเป็นต้องวัด ที่สำคัญ รักษาสติไว้ให้ได้มากที่สุด ถ้าสติหายไปให้สำคัญเท่ากับทำแงค์ห้าร้อยหายครับ  เมื่อทำบ่อยๆ สติจะอยู่กับเรานานขึ้น และเมื่อมีสติ เวลาจิตเรานึกคิดอะไร สติก็จะเห็นการนึกคิดนั้น และสติก็จะตรึกตรองว่าสิ่งนั้นเป็นบุญหรือบาป ถ้าบาป มันก็จะคอยดึงจิตไว้ไม่ให้ทำ นี่แหละครับ ข้อที่ 1 เมื่อเราไม่เผลอทำบาปบ่อยๆเป็นปกติ  บาปเราก็ไม่เพิ่ม คราวนี้สติที่เรามี เราใช้ในการรักษาจิต คือ ดูแลไม่ให้มันเป็นอกุศล สมาธิก็เกิด  นี่คือข้อ 2 ครับ สร้างความดี  พอเรามีความดีเป็นปกติ เราจะมีความจรรโลงใจ ปีติ เชื่อมั่นในกุศลความดีที่เราทำ จิตก็สว่าง ปลอดโปร่ง กรรมไม่ดีก็ส่งผลไม่ได้ เพราะ กรรมดี คอยประคองอยู่ เมื่อจิตเราแจ่มใส สติเราไม่ขาด สติเราก็จะพยายามสร้างกุศล และไม่ทำอกุศล นี่คือข้อ  3 ครับ จิตรักษาความดีเอาไว้ เมื่อทำเป็นปกติ แล้ว เราก็จะเห็นความคิดต่างๆทั้งดีและไม่ดีจากจิต ทำให้เราเห็นความไม่เที่ยงของจิตครับ เราก็จะตระหนักได้ข้อนึงว่า จิต  หรือ ความคิด มันไม่ใช่เรา  มันมีหน้าที่คิดไปเรื่อย ตามเรื่องราวที่มันเจอ จะคิดดีหรือชั่วก็อยู่ที่ว่าจิตขณะนั้นเป็นกุศล หรือ อกุศล ถ้าเป็นอกุศลก็มักจะเพราะว่าจิตช่วงนั้นขาดสติ เมื่อขาดสติแล้ว เวลาจิตกระทบอะไร แล้วคิด เกิดเป็นอารมณ์ ชอบไม่ชอบ อยากได้ ไม่อยากได้ ไปเรื่อยเปื่อย ความสุข และทุกข์เกิดขึ้นตรงนี้ครับ เรียกว่าเกิดจากการหลงไปในอารมณ์ที่จิตคิด แต่พอมีสติ สติมันก็จะเห็นอารมณ์ว่ากำลังสุข หรือทุกข์ ก็ให้เราดูไป ศึกษาอารมณ์จิตไป เพื่อที่วันข้างหน้าเรารู้จักอารมณ์ต่างๆดีแล้ว ก็จะได้ไม่หลงทุกข์ หลงสุขไปกับอารมณ์โดยไม่มีสาระครับ นี่เป็นธรรมมะในระดับที่สูงขึ้นมาอีกนิดครับ แต่เป็นเรื่องใกล้ตัวครับ เพราะทุกคนมีกรรม ทุกคนมี จิต ทุกคนมีทุกข์ การที่เรายังทุกส่วนมากก็เพราะไม่รู้จักตัวเองครับ ควบคุณอารมณ์ ควบคุณกิเลสไม่ได้ เลยทุกข์ ที่ไม่รู้จักเพราะไม่เคยอยู่กับตัวเองครับ ส่วนมากใช้เวลากับเรื่องนอกตัว เรื่องคนอื่น เรื่องสิ่งของต่างๆ แต่จะมีเวลาสักเท่าไรที่ใช้คุบกับจิตใจตัวเอง ใช้ค้นหาสติของตัวเองให้เจอ นี่ครับแก่นธรรม ทุกคนปฏิบัติได้ครับ ที่ไหน เมื่อไร ก็ได้ มีกาย มีใจ พร้อม ก็ทำได้แล้วครับ การปฏิบัติให้อานิสงฆ์มากกว่าการทำบุญทำทานเป็นร้อยเท่าครับ แต่หลายคนมองข้ามไปครับ คนเราอยุ่ได้เพราะกรรมครับ และกรรรมก็มาจากในใจเรานี่แหละครับ ดังนั้นการปฏิบัติ จึงเป็นการฝึกจิตฝึกใจ ดัดนิสัยเสียๆของจิตครับ แต่ทั้งหมด ต้องมีพื้นฐานสติที่ดีก่อนนะครับ จึงจะปฏิบัติได้ผลเร็ว  ดังนั้นง่ายๆครับ เริ่มด้วยการดูลมหายใจให้ได้มากที่สุด ยืนเดิน นั่งนอน ในชีวิตประจำวัน พยายามอย่าให้มันหายไปไหนครับ ถ้ารองพยายามทำสักพัก พอสติแข็งแรงขึ้น เดี๋ยวก็จะทราบเองครับ ว่าจิตกับสติ มันคนละส่วนกัน และการมีสติที่แข็งแรงขึ้น มันให้ผลดีแค่ไหนครับ  หวังว่าคำแนะนำจะพออ่านและเข้าใจในการนำไปปฏิบัตินะครับ .. ติดขัดอย่างไรลองถามมานะครับ อย่าคิดว่าเป็นการรบกวนครับ สวัสดีครับ

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมครับ เขามีเหตุปัจจัยมา เขาเลยต้องเกิดมา เกี่ยวข้องเป็นอาหารกันครับ ถ้าการที่เราเห็นแล้ว เราไม่มีเจตตนาคิดร้ายกับชีวิตใด  ผมว่าการที่เราช่วยเหลือ เราได้กุศลจาก การให้ชีวิต และเจตนาที่มุ่งมั่น มากกว่า การได้รับกรรมจากการที่เราไปเบียบเบียนเรื่องอาหารของมด ซึ่งเราไม่มีเจตตนา ไปคิดร้ายด้วยซ้ำครับ จำไว้อย่างเดียวครับ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะกรรม มันมีที่มาที่ไป เป็นกฎครับ แต่ถ้าเราจะเข้าไปเกี่ยวข้องเมื่อไร กรรมก็ต้องกระทบเราด้วย เพราะเราเข้าไปร่วมในกรรมครับ แต่ต่างกันที่จะเป็นกรรมดี หรือชั่ว อยู่ที่เจตตนาครับ ถ้าการกระทำใดๆของเราไม่มีเจตตนา ที่จะเบียดเบียน ใครไม่ว่าทางกาย วาจา ใจ โดยเฉพาะ การเบียดเบียนชีวิตครับ ถ้าเป็นอย่างนั้นถือว่าเจตตนาบริสุทธิ์ครับ อานิสงค์เยอะ แต่เหตุต่างๆ มีหลายปัจจัย จึงไม่สามารถอธิบายได้คลอบคุมครับ เพราะต่างเรื่องต่างปัจจัย เช่นกรณี ที่เป็นทั้ง เจตตนาดี และต้องเบียนเบียนสัตว์อื่นด้วย ก็ลองชั่งน้ำหนักดูครับ ที่ร้ายแรงที่สุดคือเบียดเบียนชีวิตครับ อีกอย่างเรื่องของกรรม ละเอียดอ่อนกว่า วิสัยเราๆจะเข้าใจที่มาที่ไปได้ทั้งหมดครับ พระพุทธเจ้าตรัสว่าเป็นเรื่องที่ไม่ควรคิดหาที่มาที่ไปครับ แค่รักษาใจให้มีเจตตนาดีก็พอ อะไรที่ทำแล้วสบายใจ และไม่เบียนเบียนใคร ไม่คิดร้ายต่อใคร ทำไปเลยครับ ถ้าคิดมาก คิดเล็กคิดน้อย จะเป็นทุกข์ไปเสียปล่าย คิดว่าน่าจะพอเป็นแนวทางในการตัดสินใจครั้งต่อไปได้นะครับคุณเอี้ยง ...