ปวดร้าวเหลือเกิน.....

หลายปี แล้ว ภาพที่เรามองเห็น  พ่อ  แม่ ร้องให้เกือบทุกวัน น้ำตาซึม อยู่เสมอ เมื่อมีผู้มาเยือน...

     แม่เล่าว่า ทวดเล่าให้ฟังว่าท่านดีใจมากในครั้งแรก   เมื่อเห็นผู้มาเยือนเขาเหล่านั้นเดินเท้าเข้ามา  และแปลกประหลาดใจทุกครั้งที่ได้เห็น เอ๊ะ พวกเขาเป็นใคร เป็นชนเผ่าไหนกัน นะ  ร่างกาย การเคลื่อนไหว รวดเร็วปานนั้น  การแต่งตัวก็ต่างจากพวกเรามากมาย  เราเคยเห็นแต่พวกของเราในนี้ หน้าตาไม่เป็นแบบนั้นเลย เจ้าแว่นใต้ก็ไม่ใช่ เจ้าลายก็ไม่ใช่ แต่ลักษณะเขาคล้ายกันนะ....

แม่ว่า เมื่อครั้งทวดยังอยู่ เล่าว่าท่านตื่นเต้น จนบอกไม่ถูก  ที่ได้มีโอกาสต้อนรับและให้พวกเขาเหล่านั้นได้พักพิง ในร่มเงา  และได้มอบอาหารให้เขาได้กินอย่างเอร็ด อร่อย และ  เหมือนมีเพื่อนใหม่มาอยู่ด้วยกัน...ทำให้อุ่นใจ      แม่หยุดพูด..... เราหันไปมองหน้าแม่....

แม่.....น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกแล้ว   สงสารแม่จัง  แม่จ๋าอย่าร้องให้...และวันนี้แม่ร้องให้มาก มากกว่าวันอื่นๆ พ่อก็ร้องให้ ส่วนคุณปู่ คุณย่า  คุณตา คุณยาย กระทั่งบรรพบุรุษของพวกเรา นะหรือ...หึ...ไม่อยากเอ่ยถึงท่านเลย มันปวดใจหนะ ..ท่านเสียไปพร้อมกับเพื่อนๆ ของท่านตั้งแต่เราไม่เกิดเลย   อืม...ก็แปลก...เราก็ยังสงสัยอยู่เลยว่าหมู่บ้านเราเดี๋ยวนี้ไม่มี ผู้สูงอายุ... อย่าว่าแต่ผู้สูงอายุเลย  รุ่นแม่ รุ่นพ่อนี่ก็จะไม่เหลือแล้วหละ...เขาไปไหนกันนะ...สงสัยจัง   แต่เรามีเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นมาเยอะนะ  แต่หน้าตาคล้ายกับพวกเรา เขาเหล่านั้นเหมือนกันหมดเลย   แตกต่างจากพวกเราตรงที่ หยิ่งยะโสมาก  เหมือนเครื่องจักรกล ทำงานทั้งวัน ทั้งคืน แต่คนแปลกหน้าเหล่านั้นดูแลเขาดีจัง ให้อาหารเขาเป็นประจำ... 

ลูกจ๋า เราอาจจะต้องไปแล้วเหมือนกันในวันนี้   

แล้วเราจะไปไหนกันหละ...แม่....

 แม่บอกว่า พวกมันมาอีกแล้ว  มากับสิ่งที่พรากคุณตา คุณยายไปจากเรา  เสียงแม่เริ่มสั่นสะท้าน ร้องโหยหวน  พ่อยื่นมือมากอดเราและแม่ ไว้ พี่น้องที่เหลือ เริ่มสาปแช่ง...สาปแช่ง... พวกเขาที่ทำลายเผ่าพันธุ์ และเพื่อนบ้านของเราตาย เสียงโหยหวน...  จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม และต่อๆกันไปเรื่อยๆ  เสียงสาปแช่งดังสะท้าน...สะเทือน ไปทั้งภูเขา จากลูกนู้น..สู่ลูกนี้  ทั้งแนวเขา   พี่น้องในหมู่บ้านก็เริ่มร้องเสียงดัง เหมือนโลกจะแตกดับ  น้ำตาไหลพราก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  โอ๊ะ ...นั่น...มีเลือดออกมาพร้อมน้ำตาด้วย  โอ..แดงฉาน แล้วก็ไหลมารวมกัน เป็นสายน้ำใหญ่ทั้วทั้งเทือกเขา  เกิดเป็นสายน้ำไหลเชี่ยวกราก อย่างรวดเร็ว อย่างที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน   โอยน่ากลัวเหลือเกิน.........

ปวดร้าวเหลือเกิน......ปวดร้าวเหลือเกิน.....โอยยยยยยย....

ขอขอบพระคุณ คุณหมอรังสิต ทองสมัคร์ค่ะ เป็นภาพของท่านที่ท่านถ่ายในการไปช่วยเหลือผู้ประสพ(เกิดผล)ภัยค่ะ

ท่านโพสไว้ในเฟชบุ๊คของท่าน...ค่ะ

จากความรู้สึก ยายอิ๊ดคนงาม..ถ่ายทอดสู่พี่น้องบ้านสวนพอเพียงค่ะ