เมื่ออาม่าหัดอ่านภาษาไทย

อาม่าอีอึ่มปั๊กฮวงหนั่งจือ อีบ่อถักจือ ตึ่งหนั่งหยี่ก็อึ่มปัก..จิงซิ๊กไก่...(เสียงในฟิล์มฉบับจีนแต้จิ๋ว)

ตั้งซื่อ..ทาฮุ่ยซัวไท่หวี่อิเตี๋ยนเตี่ยน เสี้ยนไจ้เหย่ปุ๊ต้าฮุ่ย..ทาฮุ่ยเสียไท้หวี่จิ้วซื่อไท่เห่าเลอ (เสียงในฟิล์มฉบับจีนกลาง-แมนดาริน)

อาม่าแกความพยามสูงกว่าผมอีก อ่านหนังสือได้ทั้งวัน (แต่ไม่ต่อเนื่องนะ ครั้งละชม.นานที่สุด)

ตอนเอาเม้นท์ของปุ๊กไปแปะเวิร์ดเพื่อขยายให้ตัวใหญ่ให้อาม่าอ่าน แกถามว่าคนนี้เป็นใคร แกเคยเห็นมั๊ย..พี่บอก..วันๆอาม่าไม่ค่อยได้ออกไปไหน อาม่าจะรู้จักได้ยังไง แต่วันนึงอาม่าอาจรู้จักก็ได้นะ ถ้าเขามาบ้านเรา

อาม่าบอกว่า คนไม่มีความรู้ต้องขยัน ต้องสู้ จึงจะไม่อดตาย ยิ่งเมืองไทยอุดมสมบูรณ์ขนาดนี้ ถ้าทำงานรับรองไม่อดตาย ไม่เหมือนเมืองจีนขยันยังอาจอดตายเพราะคนมาก การเกษตรดั้งเดิมได้ผลผลิตน้อย ฟ้าฝนก็ไม่เป็นใจ ลำบากกว่าเยอะเลย