บันทึกการตามหาดอกบัวไปปลูกที่บ้านที่ปาย

จะว่าไป  สำหรับวันนี้มันยังคงไม่เป็นตำนาน  เพราะเรื่องมันเพิ่งเกิด  แต่ต่อไปหลาย ๆ ปี  เมื่อใครไปดูบ่อบัวที่บ้าน  เรื่องนี้มันจะเป็นตำนานที่จะเล่าให้ฟัง

ที่ดินที่ปายมีบ่อเล็ก ๆ อยู่บ่อหนึ่ง  เจ้าของเก่าเคยเลี้ยงปลา (อีกบ่อเป็นบ่อน้ำดื่มไม่เกี่ยวกันอยู่แล้ว)

คิดอยู่หลายตลบเหมือนกันว่าจะปลูกอะไร  ปลาคงยังไม่เลี้ยง หรืออาจไม่เลี้ยง  คือไม่มีคนทำ  ถ้ามีคนขยันทำปลาก็หากินไม่ยาก  ที่ข้าง ๆ เป็นที่เพื่อนมีบ่อใหญ่มาก  มีปลา  แต่เจ้าของขี้เกียจ  พร้อมให้ไปจับและรอกิน  ทำกับข้าวเสร็จ  แขกเจ้าของบ่อนั้นอาจมีเบียร์หรือยาดองมาแถมด้วย  ดังนั้น  ผมไม่จำเป็นต้องเลี้ยงเอง

บัวสาย  มีคนจะเอามาฝาก  แกงส้มได้  แต่พอจะกิน  ก็เป็นผมต้องลงไปเอาอีก  สรุปเลยปลูกบัวหลวงดีกว่า  สวยงาม  ขลัง  มีเสนห์  มีฝักมีเมล็ดให้กินได้  และวันใหนน้ำแห้งไปบ้างน้อยไปบ้างก็ไม่มีปัญหา

เมื่อสรุปว่าเป็นบัวหลวง  สีชมพูดูหวาน ๆ บานให้ดูได้นาน ๆ และมีใบที่สวยงาม  ผมก็เริ่มไถ่ถามและตามหา  ผ่านปทุมธานีเจอนาบัว  แต่ไม่ได้เจอคนพอดีกันสักที  ถามเพื่อนให้มองหาให้ด้วย  พี่แกก็เห็นแบบผมคือเห็นนาบัวแต่ไม่เห็นคน  ศาลายาต่อมาถึงทางบางบัวทองก็มี  เลยไม่ได้สักที

เดือน มิถุนายน 2554 ผมเดินทางไป ปาย พร้อมกับต้นไม้ยี่สิบสามสิบชนิดใส่รถไป  เลยไม่มีบัว  ระหว่างทางที่ออกไปทางสุพรรณก็เห็นอยู่บ้าง  แต่ก็ไม่เห็นเจ้าของ  จะจอดลงไปลุยเลนงมขึ้นมาก็ดูจะเกินไปหน่อย

มาถึงปาย  วันว่างที่สองรอบก่อนหาไม่ได้สักวันก็เริ่มมี จริง ๆ ต่อไปก็คงมีเวลาว่างเที่ยวเล่นแถวนี้บ่อยขึ้น  หลังจากงานก่อสร้างแรก ๆ เบาลง  จัดสถานที่ให้เรียบร้อยแล้ว  หามุมมองแนวคิด  แรงจูงใจ  แรงบันดาลใจ  และกำลังใจ(ไว้เล่าทีหลังว่าทำไมต้องมีกำลังใจ)

ออกไปตระเวนดูตัวอย่างการก่อสร้างบ้าน ศาลา และอื่น ๆ รอบเมืองปาย  รวมถึงไปพบว่าปายก็มีบัวชมพูที่เราต้องการ  ที่มาของรูปนี้  เจอแล้วบอกตัวเองว่า  ใช่เลย 

ไม่ได้วนเที่ยวรอบเมืองมานาน  วันนี้ขึ้นมาวัดน้ำฮู  มีบึงบัวอยู่ข้างหน้า  หนาแน่น  ดอกใหญ่  ใบสมบูรณ์  สวยงาม  ถามทางวัดไปแล้วละ  ไม่หวงหรอก  มันเยอะ  แต่ว่าน้ำออกจะลึกมาก

ถึงวันนี้ยังไม่ได้  แต่วันนี้ก็ยังได้พบว่าปายมีบัวที่ต้องการ  ก็ยังไม่ถึงกับเป็นของหาไม่ได้แถวนี้

วัดน้ำฮู เป็นสถานที่ท่องเที่ยวหลักของเมืองปาย  เป็นหนึ่งใหนสถานที่ ที่ใครไปปายก็ต้องไปแวะ  ถ้าแถวนี้มีคนสนใจมากค่อยเอามาลงแนะนำให้ดู  แต่ถ้าไม่ค่อยมีก็คงทำภาพลงไว้ใน SorawichTravel   แค่นั้นก็พอ  เพราะถ้าคนสนใจน้อย  ลงไปก็เปลืองที่เก็บภาพเปล่า ๆ   เพราะบางทีเรื่องที่ลงก็ไม่ได้มีสาระอะไรมาก  บางเรื่องก็เหมือนแค่ไดอารี่  อยากบันทึกไว้เพราะเรามีความทรงจำดี ๆ กับมันเท่านั้น

หลังจากใจเย็นจากการที่เห็นว่ามีที่วัด  อย่างมากฤดูแล้งน้ำตื้นลงหน่อยก็ค่อยมาขุด  แต่ก็ยังแอบนึกอยู่ว่า  บ่อนี้มันจะแห้งบ้างหรือเปล่านะ  เพราะมันเป็นเนินเขา  มีน้ำซึมน้ำซับให้เต็มอยู่ตลอดหรือเปล่า

จากวัดน้ำฮู  ผมมองหาที่พักชื่อ บ้านน้ำฮูบังกาโลว์  เคยคุยกับแม่เจ้าของเมื่อตอนเขาไปเที่ยวทางที่เราอยู่  เขาเล่าให้ฟังเรื่องการก่อนสร้างบ้านดินแบบมีปล่องไฟ  คราวก่อนไม่เห็น  วันนี้ว่าง ๆ เลยดูละเอียดหน่อย  ใกล้ ๆ นี่เอง  มองจากที่จอดรถหน้าวัดไปก็เห็น

จากถนนเข้าไปยี่สิบเมตร  แต่ถ้าไม่รู้ก็ไม่ได้สังเกตุป้ายเล็ก ๆ ก็จะมองไม่เห็นหรอกว่ามีอะไร  เข้าไปก็เจอบ้านดินที่ว่า  และมีกลุ่มบ้านหลังเล็ก ๆ อยู่หลังรั้วที่มีต้นสักสูงหลายเมตรที่กำลังออกใบเขียวอ่อนรับฝนแรกของหน้าฝน

เดินผ่านบ้านดินไป  ผมก็พบกับสิ่งที่ต้องการ  บ่อบัวเล็ก ๆ

ความลึกพอประมาณ  อยู่หน้าบ้านหลังเล็ก ๆ ที่คนพักคงมีความสุขกับการนั่ง ๆ นอน ๆ ชมดอกบัว  พบที่นี่อีกที่ยิ่งทำให้ใจชื้นว่า  ปายนี้ไม่ใช่ที่ที่จะหาบัวชมพูไม่ได้อีกแล้ว

เมื่อพบสองที่อย่างนี้แล้ว  ผมนึกกับตัวเองว่า  เราคงไม่ต้องขนมาจากแถวบ้าน หรือหาแถวปทุมหรอก  มันต้องมีให้ขอหรือซื้อได้สักที่สินี่

เข้าไปคุยกับเจ้าของอยู่พักใหญ่  ดูรีสอร์ทเขาแต่งได้อย่างประหยัด  เรียบง่าย  และสวยงาม  ใช้ต้นทุนไม่มาก  หลาย ๆ อย่างตอบโจทย์เราได้ 

คุยกันเรื่องปัญหาของช่างแถวนี้  ปรากฏว่าใครมาอยู่แถวนี้ก็มีปัญหา  รับรู้แล้วก็ทำใจ  ช่างที่เราได้ก็นับว่าฝีมือแล้ว

พูดถึงบัว  เขาก็บอกว่ามาขุดไปได้  แต่ก็นะ  เพิ่งมาเยี่ยมบ้านมาคุยกันวันแรก  เลยได้แต่ขอบคุณ

และบอกไว้ว่า วันใหนว่างจะแวะมาอีก

วันว่างหลังจากนั้นผมก็แวะไปเอาบัวจากบ่อนี้แหละมาปลูกที่บ้าน  บ้านที่สร้างง่าย ๆ ไม่ได้ใช้ทุนมาก  สร้างด้วยแรง  ความเป็นเพื่อน  และ น้ำใจ

ที่มาของบัวในบ่อที่บ้าน

ถ้าสนใจอยากชมรีสอร์ทนี้ให้รู้จักมากกว่านี้ก็จะดูตามผู้ชมที่เข้าบล๊อกนี้นะครับว่าสนใจกันมากแค่ใหน  ถ้ามีคนสนใจไม่กี่คนก็ลงแค่ที่ SorawichTravel  ไม่มากก็ดูที่นั่น   แต่ถ้าสนใจกันมากพอควรก็ค่อยลงที่นี่ด้วย   ไม่ได้โปรโมทนะ  มันก็แค่เหมือนไดอารี่บันทึกการเดินทาง   ไม่แน่ใจกลัวว่าบางอย่างลงไปนอกจากไม่ค่อยมีคนสนใจแล้วอาจมีคนเบื่อด้วย