เที่ยวบ้านสวนยายอิ๊ด

เขียนโดย ยายอิ๊ด เมื่อ 22 มีนาคม, 2010 - 17:50

หมวดหมู่ของบล็อก:

http://www.youtube.com/watch?v=zSZjg5NHR4c

ครั้งแรกที่นอนในสวน

ไปกันเถอะ ออกเดินทาง ผ่านเทือกเขาหลวงคะไปทางอำเภอ ลานสกา ฉวาง เข้าทุ่งใหญ่ เขาพนม กระบี่

ถึงแล้วคะ บ้านหลังเล็ก และอีกหลังที่พักคนกรีดยาง

ประตูหน้าต่างช่างมาติดเสร็จแล้ว คนใช้เรา(ตัวเล็ก) กับคนที่เราใช้(หนุ่มเสื้อแดง)ช่วยกันตกแต่ง กระเบื้องยังไม่ได้ปู ใช้กระดาษลัง รองนอนคืนนี้

เข้าไปดูสวนยางกันเถอะ ตอนนี้พอเรียกสวนได้บ้างแล้วเนอะ

นี่หละดอกโมกแดง ที่มีมากในสวน เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติคะ

สระน้ำที่เพิ่งขุด น้ำยังมี แต่ยังไม่ได้ทำไหรที ลอกของน้องแอนอยู่คะ

ท้องฟ้าที่สวน ยายอิ๊ด นอนในบ้าน มองเห็นท้องฟ้า ใกล้ภูเขาคะ ตาต้นไม้ต้นนั้น มีต้นเดียวที่ยายอิ๊ดเห็นว่าเหลืออยู่ตั้งแต่ได้ที่มาเลยไม่โค่น เสียดาย ต้นแคร์ป่าคะ

หิวแล้ว ทำอาหารกันเถอะ ทำเท่าที่มีอี้หาผัก หาหญ้ามาทำกินในสวนมีแต้ขี้ยางอี้เอามาต้มก็ไม่ได้ เลยทำไปตามมีตามเกิด อีก3 ปีคงมีเหมือนเพื่อน ไฟฟ้ายังเข้าไม่ถึง นี่แหละคนในหุบเขาแท้แท้....

มืดแล้ว หัวค่ำต้มน้ำร้อนกินกาแฟ กัน มากินกาแฟกัน

คืนนี้ นอนโดยมีตะเกียงลูกนั้น และฟังทรานซีสเตอร์ นี่เป็นครั้งแรก คืนแรก ตั้งแต่มีสวนยาง ตกตอนกลางคืน มันมืด มืดจริงๆ

เช้าแล้วหละ ก่อนตะวันจะโผล่ในหุบเขา

เช้านี้อากาศสดชื่นมาก ที่เขาเคยกล่าวว่าสดชื่นเหมือนยืนอยู่บนเขา เป็นอย่างนี้นี่เอง

ขอไปคุยกับคนกรีดยางกับช่างปูพื้นก่อนนะคะแล้วจะพากลับบ้านแล้วหละ

มีความสุขนะคะ จากยายอิ๊ด

บล็อกของ ยายอิ๊ด
อ่าน 11785 ครั้ง

ความเห็น

สวนสุขารมย์

23 มีนาคม, 2010 - 22:35

Permalink

นึกถึงบรรยากาศเก่าๆ

เห็นแล้วนึกถึงบรรยากาศเก่าๆที่มาทำสวนกับพ่อครั้งแรก แต่ต่างกันที่ตอนนั้นที่บ้านยังไม่มีรถยนต์ มีแต่มอเตอร์ไซค์ 2 คัน พ่อ 1 คัน แม่ 1 คัน ลูกๆซ้อนคันละ 2 คน ตกกลางคืนต้องจุดตะเกียงเหมือนกันเลยค่ะ พอมาถึงตอนนี้ต้องเข้ามาใช้ชีวิตอยู่ในสวนจึงไม่รู้สึกว่าลำบากเพราะผ่านมาหมดแล้วตอนที่มาบุกเบิกสวนกับพ่อ ต้องขอบคุณ พ่อกับแม่ ที่พาพวกเรามาสัมผัสกับความลำบากตั้งแต่เล็กๆ ถึงตอนนี้พวกเราจึงไม่รู้สึกว่ามันลำบากเลย กลับรู้สึกว่ามีความสุขมาก....ไม่อยากกลับเข้าไปอยู่ในเมืองเลย....

เวลาพบกันสั้นนิดเดียว

ยายอิ๊ด

24 มีนาคม, 2010 - 08:48

Permalink

20ปีที่แล้ว

เมื่อก่อน ตอนเรียนจบ ใหม่ๆ ยายอิ๊ด ไม่มีแม้กระทั่งรถมอเตอร์ไซค์ เดินทางจากนคร ไปรถโดยสาร 2 แถว ไปถึงปากทาง เดินเข้าไป 6 กิโล ถึงอ่างน้ำ พายเรือพายไปหลังอ่างอีก ประมาณ 2 ชั่วโมง เดินต่ออีก 4 โล สมัยนั้น หมี เสือยังมี และไปนอนกับปีกไม้ 2 อันคลุมกับจาก น่ากลัวมาก ตอนนั้นยังไม่ได้สร้างสวนไปหาที่และถางป่า ป่าที่ยายอิ๊ดไปซื้อเป็นป่าที่เสื่อมโทรมจากการสัมปทานป่าไม้คะ แต่ก็ยังรกมาก แต่ไม่ใช่แปลงนี้อีกแปลงคะ แลเคยไปด้วยการเดิน เดินตั้งแต่หัวเช้ส ถึงที่ เกือบค่ำ ต้องคดข้าวห่อ เคยเจอหมีแบกลูกหลุมพีก็มี เศษษา อย่างแรง เดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปมากคะ ต้องขอบคุณ พ่อ -แม่เหมือนกัน หากม่มีท่าน ยายอิ๊ด คงไม่มีแนวคิด เพราะยังเด็กมาก พ่อบอกว่า สร้างสวนก่อน แล้วค่อยไปหางาน นี่ถ้าไม่เชื่อพ่อ ป่านนี้ ยังเป็นลูกน้องเพื่อน และคงไม่มีไหรเลย

#แตกต่าง.แต่.ไม่แตกแยก#

เจ้โส

24 มีนาคม, 2010 - 09:42

Permalink

น้ำตาเหล็ด

อ่านแล้วน้ำตาเหล็ดน้องเห้อ เหมือนพี่ตอนเด็กๆ แม่พาไปเฝ้าสวนที่ร่อนพิบูล เดินกันตั้งแต่เช้ายันบ่าย ไม่ใช่เดินตัวเปล่าน่ะ ต้องแบกข้าวสารไปกิน เดินไปร้องไป มาตอนนี้เล่าให้ลูกฟัง ลูกบอกว่า " อะไรจะขนาดนั้นหละแม่" แล้วมันก็หัวเราะขำกัน