หมี่กรอบเศรษฐี จากฝีมือเชฟบ๊ะ(แหล่ว)

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว แฮ่ ๆ ลูกหลานที่ไปทำงานกทม.เขาพากันกลับมาเที่ยวบ้านเนื่องในโอกาสส่งท้ายปีเก่าต้นรับปีใหม่ พวกเขามีของติดไม้ติดมือมาฝากคนเฒ่าคนแก่ซึ่งพ่อแม่ผมก็ได้รับของฝากด้วยเช่นกัน และผมก็ได้มีโอกาส(ลาบปาก)ได้ชิมของฝากที่ชื่อว่า หมี่กรอบช่างรังวัด อร่อยมากครับ แต่กล่องเล็ก ๆ นั้นก็แพงพอดูครับ คิดดูแล้วถ้าขืนเราตามใจปากแล้วควักเงินไปซื้อคงไม่ดีแน่

เอางี้ดีกว่า....

หมี่กรอบทำเอง..อุ้ย! ดี

ไม่เอานะพี่แหม!ทำย๊าก ยาก

เหอะน่าลองดู ๆ ไม่ลองไม่รู้ ไม่น่าจะยาก

ลงมือเลย ....แยกหมี่

....ลงกระทะทอด

ทอดเสร็้จแล้ว (ยืมกะละมังนึงซาลาเปามาใช้ก่อน แฮ่ ๆ)

หอมแดงซอย

เจียวหอมแดงพอเหลือง

เหลืองแล้วใส่ซอสพริกตราผู้ใหญ่สมบูรณ์ แฮ่ ๆ...

และน้ำตาลทราย

เคี่ยวต่อให้เหนียว แข็ง ถ้าไม่แข็งจริงหมี่จะไม่กอดกัน แฮ่ ๆ

ผมใช้วิธีหยดลงในน้ำแล้วจับดูถ้าปั้นก้อนได้แข็งไม่นิ่มก็ใช้ได้แล้วครับ

เมื่อซอสพร้อมแล้วก็เอาหมี่ลงไปคลุก เท่านี้เองครับเสร็จแล้ว

จานแรกให้พ่อให้แม่

จานสองยิ้มแต้ไอ้โก๊ะเอ่ยปาก

จานสามให้ยกให้เมีย

ส่วนจานสี่เนี่ยะ ผมขอสิบบาท

ใครอยากได้ให้ยกมือ

อื้อฮือ ๆ อร่อยม้าก อร่อยมาก

ทำไมถึงเรียกหมี่กรอบเศรษฐีน่ะเหรอครับ ก็มันง่าย ๆ ไม่ต้องเรื่องมาก รสชาติใช้ได้ ทำทีกินกันได้ทั้งบ้าน อร่อยกันได้หลายคน ไม่ต้องใช้เงินร้อยไปซื้อเขา อีกหน่อยเราก็เป็นเศรษฐีเองแหละครับ แฮ่ ๆ

ไม่ต้องมีไข่เค็ม

ไม่ต้องมีมะนาว(แพง)

ไม่ต้องมีหอมใหญ่(หัวนึงตั้งสองสามบาท)

ไม่ต้องหรูหรา

ไม่บรรจุภาชนะสวยงาม

ไม่ต้องเลื่องชื่อลือชา

ที่สำคัญ ไม่ต้องไปซื้อเขากิน 

ไม่ต้องซื้อนี่ก็ไม่ถูกนักเพราะว่าหมี่ก็ซื้อน้ำมันก็ซื้อ ซอสก็ต้องชื้อ...แฮ่ ๆ