ความสุขและความสำเร็จ..ข้อคิดจากธรรมยาตรา

   โคมลอยบนภูแลนคา ส่วนหนึ่งของดงพญาเย็น ถูกปล่อยขึ้นเป็นสัญญลักษณ์การปิดธรรมยาตรา เพื่อลุ่มน้ำลำปะทาว ครั้งที่ ๑๒ ในเช้าตรู่หลังจากทำวัตรเช้า วันที่ ๘ ธค. ช่างเป็นความสุขและความสำเร็จ ของพวกเราคณะเดินธรรมยาตรา ประมาณ ๓๐๐ ชีวิตซึ่งมาจากสารทิศ ครึ่งหนึ่งไม่รู้จักกันมาก่อน หากร่วมเดินอย่างสันติ รอนแรม นอนกลางดินกลางป่า กินอยู่อย่างง่าย เพื่อประกาศและปกป้องป่าต้นน้ำลำปะทาวผ่านขบวนการ เดินธรรมยาตรา

โดยความรู้สึกส่วนตัว ชอบแสงทองยามเช้า เสียงสวดมนต์ทำวัตรเช้าบนหน้าผา มันทำให้รู้สึกได้ถึงพลังชีวิตจากธรรมชาติบริสุทธิ

ในโลกใบนี้ยังจะมีอะไรอีกหรือ ที่จะให้ความสุขแก่มนุษย์อย่างบริสุทธิ์ คงมั่นตามกาลเวลา และหน้าที่ทุกเช้าค่ำ พระอาทิตย์เจ้าขา ลูกรู้สึกสำนึกคุณ

พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล ผู้นำขบวนธรรมยาตรา ให้ข้อคิดสุดท้ายในวาระปิดการเดินธรรมยาตราครั้งนี้ไว้ว่า " ความสุขและความสำเร็จ ที่เราได้รับอยู่ขณะนี้มันไม่ยั่งยืน เพราะหลังจากนี้พวกเราจะต้องลงจากภูผาแห่งนี้ และร่ำลาจากกันไปกลับถิ่นฐานตัวเอง ทุกคนต่างต้องกลับไปทำงานตามหน้าที่ จงปล่อยวางความสุขและความสำเร็จที่ได้จากธรรมยาตรา ในชีวิตจริงแต่ละคนมีทุกข์และเป็นสาเหตปัญหามากมาย  เพราะยึดติด ความสุขและความสำเร็จ เมื่อได้มันก็ให้รู้จักลง เปรียบเสมือนพวกเราที่กำลังจะลงจากภูเขาและการเดินครั้งนี้ เหลือไว้เพียงบทเรียนชีวิตที่เราได้พยายามอย่างเต็มที่ นำไปปรับใช้กับตัวเองต่อไป ขอให้ธรรมยาตราจงเป็นวิถีในชีวิตประจำวันของพวกเรา" 

เย็นวันที่ ๗ ธค. คณะธรรมยาตราได้มานั่งอยู่ตรงจุดสูงสุดของป่าต้นน้ำลำปะทาว ซึ่งไหลลงมาเป็นลำน้ำชี หล่อเลี้ยงสรรพชีวิตมาเนิ่นนานนัก หากมีสักกี่คนที่ตระหนักถึง แม่คงคาและธรรมชาติล้มป่วย การเดินธรรมยาตรา โดยมีพระสงฆ์นำขบวน นับเป็นมรรควิธีที่ใช้ประกาศและปกป้องป่าต้นน้ำอย่างสันติ กว่าจะมาถึงจุดนี้เราเดินจากต้นทางน้ำตกตาดโตน ทวนขึ้นมาข้ามภูเขาหลายลูก รอนแรมกลางป่า กินอยู่อย่างง่าย มีความสุขกับทุกก้าวย่างทุกขณะปัจจุบันด้วยสติ ไม่กังวลว่าเมื่อไรจะถึง หรืออีกไกลมั้ยนะ

 เดิน เดิน เดิน เรียนรู้ภายในใจตน เปิดใจกว้างรับรู้รับฟังเสียงจากธรรมชาติ และเพื่อนที่แตกต่างหลากหลาย

เหนื่อยก็ผ่อนพัก แบ่งปันรอยยิ้ม กำลังใจให้กัน น้ำ อาหาร ยา ความเป็นกัลยาณมิตรก่อเกิดเพราะได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขอย่างเป็นธรรมชาติ

ระหว่างการเดินเรามีกิจกรรมมากมาย เช่น ฝึกนั่งสงบฟังเสียงธรรมชาติ กลุ่มสัมพันธ์ ที่ประทับใจหลายคนคือ การบวชป่า โดยพระสงฆ์ในคณะสวดผ้าจีวร แล้วแจกให้แต่ละคนเขียนข้อความบนผ้า จากนั้นนำไปผูกไว้ เพื่อปกป้องการลักลอบตัดไม้ใหญ่ที่หายาก

         บรรยากาศนอนเต้นท์ บางส่วนนอนในศาลาวัด ของชาวธรรมยาตรา

              กินอย่าง่าย กินแต่พอดี เพียงเพื่อบำบัดความหิว

 กัลยาณมิตรหลายคนต้องซ่อมเท้าก่อเดินทุกเช้า เพราะเดินเท้าเปล่าเพื่อฝึกฝนต่อความยากลำบากและฝึกการเดินอย่างตั้งใจ เปี่ยมด้วยความรู้สึกตัวทุกย่างก้าว

ทุกจุดพักเราจะมีการแสดงนิทรรศการให้ชาวบ้านรอบๆวัดได้เรียนรู้ และการแสดงธรรมจากพระอาจารย์ไพศาล บริจาคเงินกองทุนซื้ออุปกรณ์ดับไฟป่าให้กลุ่มชาวบ้านที่ดูแลป่าต้นน้ำ

 แสงยามเย็นบนผาวัดตาดภูทอง เปรียบเสมือนชีวิตเราการเดินทางย่อมมีจุดสิ้นสุด และจุดเริ่มต้น เพียงเราตระหนักได้ว่าเราเก็บรับอะไรได้บ้างระหว่างการเดินทาง นั่นคือความหมายยิ่งต่อการก้าวต่อไปข้างหน้า

ชีวิตทุกคน มีลงมีขึ้นดั่งพระอาทิตย์ ต่างกันที่สัสันและชีวิตชีวาในแต่ละวันของแต่ละคน แน่นอนว่าชีวิตชีวา ย่อมเปล่งมาจากภายใน สีสันอาจมาจากสิ่งแวดล้อมภายนอก ขอให้พี่น้องบ้านสวนจงอยู่กับชีวิตชีวาที่ดีงาม และสีสันจากธรรมชาติรอบบ้านที่เกิดจากการกระทำของเรา

 สำหรับตัวพี่หยอยเอง ได้ผ่านธรรมยาตรารอบนี้ สุขภาพกายยังดีมากอยู่ ไม่เมื่อย เอ๊ะๆๆ อาจเป็นเพราะซดน้ำหมักลูกยอที่หมักไว้ก่อนออกเดินทางด้วยประการหนึ่งนะ 5555 รวมทั้งไปโด๊ปน้ำหมักน้องธนนันท์ ที่อุบล วันนี้เตรียมเดินทางธรรมยาตรากลับบ้าน

ระลึกถึงหมู่มวลมิตรรักแฟนเพลงทุกๆท่าน ขอรับ จนกว่าจะพบกันใหม่จ้าๆๆๆๆๆ