ตามธนนันท์เยือนถิ่น...นครจำปาสัก 3 อาหารเช้า

วันนี้ขอลงภาพก่อนค่ะ ต้องไปทำงานก่อนเดี๋ยวกลับมาเขียนบล็อกต่อ เพราะตื่นสาย ตีห้่าครึ่ง กว่าจะโหลดภาพเสร็จ....เดี๋ยวมาลงเรื่องต่อค่ะ ดูภาพไปก่อนนะคะ 

ต่อค่ะ...ทิ้งบล็อกไว้มีใครแอบมากินกาแฟไปก่อนธนนันท์ซะแล้ว....ยังต้มกาแฟไม่ได้ที่เลย กาแฟออร์แกนิคค่ะ ปลอดสารเคมี ปุ๋ยก็ใช้ปุ๋ยคอก แต่ยังหมักไม่ค่อยเป็นกัน ใช้ขี้วัว สารพัดขี้ ใส่กัน ไม่ได้หมักหรอกค่ะ เล่นกันสด ๆ แห้ง ๆ เลย เขาไม่ค่อยได้ปลูกเยอะเหมือนบ้านเรา ที่คงน้อย (แบ่ง ๆ กัน)  ก็ปลูกเหมือนสวนหลังบ้าน 1 ไร่ 2 ไร่ ประมาณนี้ ถ้ามีถึง 7-8 ไร่ ก็เรียก เอ็กซ์ตร้าแล้วค่ะ...บ้านเราเป็น ร้อย สองร้อยไร่ ถึงจะเรียกว่ามีหน้ามีตากับเขาหน่อย น้อยกว่านั้น พวก...ไม่เห็นหัวหรอกค่ะ...เอ๋า...บ่น

นี่แหละค่ะ...โฉมหน้า...กาแฟกาลาโต้....รอก่อนค่ะ ให้อุ่นได้ที่ก่อน อย่าใจร้อน เวบนี้ไม่มีวัยรุ่น...จะมีก็ธนนันท์นี่แหละค่ะ อิอิ

กาแฟใส่นม...อยู่ที่บ้าน ไม่ใส่นมค่ะ รู้สึกจะหายใจไม่ออกถ้าใส่นม เหมือนจะกลืนไม่ลง ไม่มีครีมก็ใส่น้ำตาลนิดหน่อย หรือไม่มีน้ำตาลอีก ก็ยกซดเลย น้ำร้อนกับกาแฟก็พอ กินได้ ขม ๆ ดี แต่ใส่นมนี่ไม่กิน มาลาวต้องกินค่ะ เรื่องมากไม่ได้ เดี๋ยวพวกหมั่นไส้เอา

มาแล้วต้องชิมขนมปัง กับเครื่องจิ้ม เป็นขนมปังญวน หรือขนมปังฝรั่งเศสไม่แน่ใจ ลืมถาม ขนมปังฝรั่งเศสก็คล้ายกัน แต่ยาวเป็นวา ที่ฝากเขาไปซื้อยาวเท่าศอก ศอกผู้ชายน่ะค่ะ ไม่ใช่ศอกธนนันท์หรอก...สั้นกว่าเขาเป็นเท่าตัว...

ในถ้วยเป็นคล้ายหมูรวน รสหวานนิดหน่อย กลมกล่อม เขาว่าอร่อยค่ะ ซื้อมาสองชุด ธนนันท์ไม่ได้ชิมหรอก มัวถ่ายรูป หมดก่อน ได้ลองขนมปัง อื้ม!...กรอบนอก นุ่มใน หอม ค่ะ กรอบจริง ๆ เห็นเจ้บอกว่า คนไทยชอบมาก ต้องสั่งกินทุกทัวร์  เขาย่างบนเตาถ่านค่ะ อบหรือย่าง นี่แหละ หอมมาก หอมคล้ายกลิ่นควันไฟ หรืออะไรซักอย่าง...ถ้ากลับไปเที่ยวหน้าต้องตามไปดูที่บ้านที่เขาทำขนมปังค่ะ เที่ยวนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นสิ่งที่น่าสนใจขนาดนี้ เลยไม่ไ้ด้ตามไปดู....เที่ยวหน้าเราจะตามไปดู

ต้องหั่นขนมปังก่อน หั่นแฉลบ 

ตักหมูมาวางข้างบน (ธนนันท์ไม่กินพวกเดียวกัน เลย...อด)

อ้าว!..ค้างไว้ก่อน ถ่ายรูปก่อน น้องโชเล่ จัดให้..เร็ว ๆ พี่ น้ำลายจะไหล อิอิ

พอดีดอกเตอร์ยามา...นี่แหละค่ะ...คนที่ยืนกำลังจุดบุหรี่ ดอกเตอร์ยาที่ไปหาเมื่อคืน...

ดอกเตอร์เป็นเพื่อนรักกับพ่อลุงเลย คุยกันแซวกันเหมือนวัยรุ่น อายุก็ใกล้เกษียณแล้ว ธนนันท์ติดสอยห้อยตามเขาไปเที่ยวบ้าน บ้านก็ใหญ่โต หลายหลัง รถยนต์หลายคัน มีแต่หรู ๆ ทั้งนั้น พวกเรากรุ๊ปทัวร์พเนจร เข้าไปนั่งตัวลีบในบ้าน แหมเป็นถึง หัวหน้าแผนกยาสมุนไพรของ รพ.แขวงจำปาสัก เป็นคนเขียนตำรายาสมุนไพร ธนนันท์ก็นั่งตัวลีบสิคะ พวกก็ลุนหลังเข้าไปนั่งใกล้ ๆ ดอกเตอร์อีก ทั้งเมาเบียร์ ทั้งง่วง ลืมตาไม่ขึ้น โอ๊ย! ตายแน่ธนนันท์...

แรก ๆ ก็นั่งจะหลับค่ะ ฟังเขาตะโกนคุยกัน...ย้ำว่าตะโกนค่ะ เพราะส่งเสียงดัง หรือเพราะเราง่วงก็ไม่รู้ ก็เลยรู้สึกดังกว่าปกติ...เปิดเีบียร์อีกแล้ว...ขนเบียร์มาอีกลัง

ว้าว!..จะกินให้ตายกันวันนี้เลยหรือ...ไว้วันต่อไปมั่งสิคะ...ชีวิตนี้ยังอีกยาวไกล

ยังติดใจ...เล่าต่อ...นี่เป็นไฮไลน์ค่ะ...ธนนันท์ก็พยายามคิดเรื่องที่จะชวนลุงพาว (ดอกเตอร์ยานี่แหละค่ะ)  คุย ก็ยังนึกไม่ออก นึกอยากหลับอย่างเดียว จนกระทั่งเห็นบุหรี่ที่ลุงพาวสูบ โอ้!...ดอกเตอร์สูบยาเส้น เรียกยากระทอค่ะ ซื้อจากตลาดสด เขามวนไว้แล้ว ใส่ถุง 10 ตัว 10 บาทมั๊ง..ลืม ง่วง..ที่เป็นซอง บุหรี่นอกก็มี แกไว้สูบเวลามีแขกมา ยากระทอ ไว้สูบเวลาไม่ต้องแอ็ค...เป็นตัวของตัวเอง...

ได้การล่ะ...ดอกเตอร์ลาวคบง่ายค่ะ ไม่มีใครถือเนื้อถือตัวสักคน หรือว่าจะเป็นเพราะมากับพ่อลุง ที่เข้าถึงกันดี เลยเผื่อแผ่มาให้เด็กกะโปโลพวกทัวร์พเนจร...  

ได้ยินลุงพาวพูดถึงว่าต้องเข้านอนไม่เกินสี่ทุ่มเพราะต้องรักษาสุขภาพ เป็นความดัน สูง 200 โอ้โห! ธนนันท์ ง่วง ๆ อยู่หูผึ่งเลยค่ะ เป็นไปได้ไง อยู่กับยาสมุนไพรแท้ ๆ ปล่อยให้ตัวเองความดันขึ้นตั้ง 200 คนธรรมดาแุถวบ้าน หมอให้พักอยู่บ้านห้ามทำงานแล้วค่ะ นี่ลุงพาวเป็นหมอ เขียนใบเจียดยาให้คนไข้เองแท้ ๆ กลับปล่อยตัว แบบนี้น่าอายจริง ๆ อ้่าว! ธนนันท์ตำหนิหมอ แบบนี้จริง ๆ ค่ะ ตอนนั้น เมาหน่อย ๆ แฮะ! ลุงพาวหันมาหาธนนันท์ เลยค่ะ แรก ๆ ตะโกนคุยกับพวกท้ายโต๊ะ ทีนี้หันมาหาธนนันท์แล้ว

สงสัยแกจะ..นึกว่าไอ้เด็กคนนี้ใครวะ กล้าตำหนิกู...ธนนันท์ก็คิดว่าแกคงไม่คิดว่าธนนันท์บังอาจล่วงเกินแกหรอกค่ะ เพราะแกก็คุยสนุกดี 

คุยกับแกเรื่องสมุนไพรเมืองลาว เรื่อยเปื่อยไปก่อนค่ะ  แกก็เล่าให้ฟังเรื่องในรพ. เรื่องการเจียดยาให้คนไข้  เรื่องการใช้สมุนไพร ประมาณนี้ค่ะ  แล้วธนนันท์ฺก็จัดการนำแกเข้าสู่บทเรียนเลยค่ะ อรัมภบทมากเสียเวลา  เปิดประเด็นถามแกเรื่องแกรู้ข่าวเกี่ยวกับการทำน้ำหมักไว้กินมั๊ย มีคนในเมืองลาวทำกินหรือเปล่า  ตอนนี้ลุงพาวกับธนนันท์ฺตาใสทั้งคู่แล้วค่ะ ไม่มีใครง่วงกันแล้ว พวกท้ายโต๊ะจะกินจะคุยกันเรื่องอะไรไม่ได้ยินกันแล้ว สองคนเอาหั...ศีรษะ...สุมกันแล้วค่ะ คุยเรื่องน้ำหมักกัน ออกรส ก็เป็นที่เข้าใจว่า น้ำหมักที่เมืองลาวยังไม่มีการเผยแพร่เป็นเรื่องเป็นราว ที่ทำกินกันก็เป็นคนมีฐานะ ทำกินในครอบครัว ไม่เผื่อแผ่ความรู้ให้คนอิ่น ประมาณนี้ค่ะ คุยเรื่องนี้จนสมควรแก่เวลา อ้ายเขียวก็เป็นประธานปิดงาน เดินมาจับมือพี่ชาย ขอลาไปนอนค่ะ ธนนันท์ก็เสียดาย อยากคุยกับลุงพาวต่อ ยังมันส์ไม่หาย...

แต่ตอนเช้าลุงพาวก็มาเลี้ยง กาแฟกับเฝอค่ะ หมดไปหลายแสน ใจดีจริง ๆ ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกหน่อย

ขนาบ 2 ข้างด้วยดอกเตอร์ยาทั้งคู่..อยู่ รพ.ของรัฐ ธนนันท์รู้สึกเป็นเกียรติอย่างสูงเลยค่ะ  เมืองลาวนี่ดอกเตอร์เยอะจริง ๆ อ้ายเขียวก็จบจากเยอรมัน พูดได้หลายภาษา ที่แน่ ๆ 5 ภาษา ผ่านอยู่แล้ว เก่งจริง ๆ ค่ะ

อ้ายคนเสื้อสีชมพูเป็นผู้พิพากษาค่ะ...ตอนแรกธนนันท์ไม่รู้จักหรอก มารู้ตอนหลัง เขามากินกาแฟกันแล้วก็พาไปเลี้ยงเฝอกันต่อ 

อ้ายเขียวไม่อยู่ ไปรับแขกบ้านแขกเมือง แขกดอยอย่างเรา อิอิ...แอบถ่ายรูปมาด้วยความประทับใจ ใจดีมาก ภรรยาก็สวย เหมือนนางงาม ได้เป็นตายายแล้ว แต่ยังหนุ่มสาวกันอยู่ค่ะ เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก

อ้ายเขียวจบจากเยอรมันค่ะ พูดได้หลายภาษา เป็นหัวหน้า อย.เข็ง เอ้ย! แขวง

เป็นโค้ชทีมจำปาสักด้วยค่ะ วันที่ไป ภรรยาอ้ายเขียวไม่อยู่ พาทีมไปร่วมแข่งฟุตบอลที่หลวงพระบาง เป็นกีฬาแห่งชาติ ไปแข่งล่วงหน้า เปิดงานวันที่ 15 ธค. ธนนันท์กลับมาเมืองไทยแล้ว แต่อ้ายเขียวยังไม่ไปเพราะติดต้อนรับแขกสำคัญ

ลูกฟุตบอลเรียกว่า หมากบาน หรือหมากเตะ ค่ะใครที่เคยดูหนัง "อาวี" คงเคยได้ยิน หมากเตะ  เตะฟุตบอล ก็ เตะบาน หรือบานเตะ...ธนนันท์ก็อาวี...(ภูมิใจนำเสนอค่ะ)

พ่อลุงบอกว่าถ้าไม่ติดงาน อ้ายเขียวจะพาเที่ยวเอง ไม่ปล่อยให้เราไปกันเองหรอก เป็นคนที่นิสัยคบได้ แหม...เที่ยวหน้าจะมาอีกให้อ้ายเขียวพาเที่ยวค่ะ....

แปลงผักปลอดสารพิษเลยค่ะ อยู่ตรงข้ามร้านที่จะไปกินเฝอ ปลูกข้าง..ของ (โขง)

รถลุงพาว พาไปกินเฝอ ธนนันทฺ์จะให้ดูภาพขวดเบียร์ข้างบนป้ายค่ะ เป็นเบียร์ที่ชาวลาวภูมิใจมาก กินกันทั้งบ้านทั้งเมือง มีติดบ้านกันแทบทุกบ้าน เวลามีใครไปหา ยกลังออกมาเลยค่ะ รสชาด เข้มค่ะ...แม้จะมีบางคนบอกว่าบาง เบาไป แต่ธนนันท์ว่า เบียร์บ้านเราบางยี่ห้อ นุ่ม บาง เบา กว่าค่ะ  ไม่ค่อยเห็นยี่ห้ออื่น เป็น เบยลาว หรือเบียร์ลาว คนไทยชอบอ่าน "เขยลาว"  แต่ธนนันท์ฺก็อ่านถูกนะคะ คราวนี้ไม่อ่านมั่วแล้ว เพราะมีภาษาอังกฤษกำกับ พอเดาได้ค่ะ (ย้ำ..เดา..ไม่ได้เก่งค่ะ)

เขามีโรงงานผลิตที่จำปาสักนี่แหละค่ะ ธนนันท์เห็นมาแล้ว ไม่ใช่ติดใจจนตามไปโรงงานนะคะ นั่งรถผ่านน่ะค่ะ ทางไปเที่ยวน้ำตกพอดี..ชาตินิยมจริง ๆ อุดหนุนอยู่ในแขวงนี่แหละ...ไม่เหมือนพี่ไทย กินทุกอย่าง กินทุกชาติ ชาติตัวเองแท้ ๆ ยังอยากกิน..บ่น

เขากินเฝอเป็นอาหารเช้า ยังไม่สองโมงเช้า คนเต็มร้าน

ชามใหญ่มากค่ะ มีผัก และถ้วยเล็ก ๆ ที่น้องมนสงสัย คือน้ำพริกเผาลาว ที่ให้มาจิ้มกินกับผัก รสชาดกลมกล่อม ไม่ค่อยหวาน เผ็ดน้อย อร่อยดีค่ะ

ชามใหญ่ขนาดนี้ ธนนันท์นั่งทำใจนานค่ะ ปล่อยให้คนอื่นกินไปก่อน ก็เพิ่งกินกาแฟกับขนมปังมา เช้าขนาดนี้ใครจะกินลงคะ อยู่บ้าน กาแฟถ้วยเดียวอยู่จนถึงเที่ยง บางทีลืมกินข้าวจนค่ำ ค่อยรู้สึกหิว แล้วจะให้มากินติด ๆ กันแบบนี้ คิดหนักเลย กลัวเสียมารยาท (ที่มีน้อย ๆ)

ก็กินค่ะ แต่ไม่ปรุงเครื่องอะไรเลย ปล่อยคนอื่นปรุงไป น้ำซุปอร่อยมาก ทั้งหมูทั้งเครื่องใน ให้เยอะ ทั้งหวาน ทั้งสด ผักก็หวาน กรอบ อร่อยค่ะ โอ้! สวรรค์ของคนรักผัก ผักปลอดสารที่ปลูกฝั่งตรงข้ามคงส่งเข้าร้านนี้หมด คนแน่น ไม่มีโต๊ะว่างเลยค่ะ

เสริฟน้ำชาด้วยด้วยค่ะ แก้วใหญ่ แก้วกินเบียร์น่ะค่ะ จุใจมาก น้ำชาก็หอม ธนนันท์ก็ชอบสิคะ ลืมหาซื้อกลับมาด้วย ยังดีได้ชาของพี่จุ๋ม ดาวเรือง ชาพี่จุ๋มหอม เข้ม มากค่ะ ติดใจเลย ส่งมาอีกก็ได้นะคะ พี่จุ๋ม แลกกับน้ำหมักลูกยอค่ะ

ราคาอาหารเช้าวันนี้ เฉพาะค่าเฝอ 250,000  ค่ะ เป็นไง...ธนนันท์กินอาหารเช้าที...อึ้ง

ค่ากาแฟเท่าไหร่ก็ไม่ทราบค่ะ เพราะลุงพาวเป็นคนควักทั้งนั้น กรุ๊ปทัวร์พเนจร เป็นแขกดอยค่ะ...

อาหารเช้า อิ่มท้องแล้ว ต่อไปก็เป็นการเที่ยวต่อค่ะ...โดยได้รับการอุปถัมภ์จากลูกชายลุงพาว ที่ติดธุระมารับไปเที่ยวไม่ได้ แกรับปากกับพ่อลุงไว้ รักกันมากค่ะ...เลยส่งรถตู้ลูกน้องมารับไปเที่ยวน้ำตกต่อ พร้อมมีำไกด์กิติมศักดิ์ ติดรถมา่บริการฟรีด้วย...กำชับกันมาอย่างดีเลยค่ะ ให้บริการให้ดี ห้ามขาดตกบกพร่อง ค่าทิปให้ก็ไม่เอาค่ะ จะให้ค่าน้ำมันอีกก็ไม่เอา สั่งกันมาดีมาก ไม่กล้าฝืนเลย...

เห็นมั๊ยคะ วีไอพีขนาดไหน ตามกรุ๊ปทัวร์พเนจร ไปเที่ยว น้ำตกคอนพะเพ็ง ต่อนะคะ แล้วจะรู้ว่า ธนนันท์ฺจะโดน ฟัน! อีกที่ไหน...อย่างไร เมื่อไหร่ โดยใคร...พี่เสินตามมาอีกค่ะ ไม่ต้องกลัว โดน!