หลังจากฝนโปรยมาความชุ่มชื่นก็มาเยือน

  ฝนโปรยๆหายๆไปสักพักต้นไม้ใบหญ้ารอบๆที่ทำงานผม ก็ผลิดอกออกใบกันใหญ่ วันนี้ฝนตกหนักพอสมควรทำให้ผมไม่ต้องรดน้ำต้นไม้ริมรั๋ว เลยมาเดินดูความชุ่มฉ่ำที่ตามมา พร้อมกับถ่ายรูปมาให้ชมครับ

เริ่มต้นด้วยบรรยากาศมองเข้าไป หลังจากเดินมาจากถนนใหญ่ครึ่งทาง

ทางซ้ายมือ มีที่ว่างอีกมากพอ จะให้ผมเนรมิตรมันเป็นสวน(แต่ไม่รู้เมื่อไหร่ )

เข้ามาใกล้ๆมีแค่ความเงียบเหงา คิดถึงตึกรามสูงๆ ผู้คนมากมาย คิดถึงเสียงคุยกันจ๊อกแจ๊กของผูคนรอบตัว อนิจจาชีวิตเหลียวไปทางไหนก็มีแค่ต้นไม้ใบหญ้า

20ปีที่ผ่านมา มันทำให้เราเริ่มสื่อสารกับคนอื่นไม่ค่อยรู้เรื่องแล้ว สงสัยอยู่กับต้นไม้ใบหญ้านานเกินไป

แยกขวามือเป็นบ้านพักที่แสนจะเงียบเหงาจนไม่อยากจะย่างกรายเข้าไป หันกลับหลังมามอง อย่างดีก็มีมะพร้าวเล็กๆ ที่ปลูกไว้เป็นเพื่อน ปลูกทำไมก็ไม่รู้ มะพร้าวเองโตขึ้นมามันก็เหงา

อุตส่าห์ออกลูกออกหลานมามากมายก็ไม่มีคนสนใจเหลียวแล

ปล่อยให้ลูกของมันร่วงหล่นเรี่ยราดกลาดเกลื้อน มันคงนึกน้อยใจ ในความไม่มีค่าของต้นมันเอง เมื่อก่อนพอจะมีเพื่อนฝูงมาเยี่ยมแล้วเก็บผลไปบ้าง พอถึงวันนี้ กลับมาบอกแบบสิ้นเยื่อใย ว่าที่บ้านก็ออกลูกกินไม่หมดแล้ว ดูสิใจคน

เหลี่ยวไปดูต้นไหนๆก็เหมือนกัน ไร้คนสนใจ มันคงรำพันกับต้นมันเองว่าแล้วจะปลูกหนูทำไม

แต่มะพร้าวจ๋า ไม่เฉพาะแค่เจ้าหรอกที่ไม่เคยมีใครสนใจใยดี ต้นมะกรูดเพื่อนเจ้าหลังบ้านพักก็เหมือนกัน ถึงเขา

จะขยันแตกยอดอ่อนขนาดไหน ลูกดกขนาดไหน ก็ไม่มีใครสนใจเจ้าอยู่ดี

แล้วมะม่วงก็เหมือนกัน ทำไมเจ้าช่างออดดอกกันนัก ออกได้ทั้งปี หรือเจ้ารู้ว่าชีวิตเจ้าไม่ยืยยาว อยากจะมีลูกหลานไว้สืบสกุล

ต้นเล็กต้นน้อย เจ้าก็ดกซะเหลือเกิน แล้วเจ้ามะม่วงทำไมเจ้าไม่รู้จักจำบ้างว่าฤดูไหนเจ้าสมควรจะออกลูก

ใกล้ๆชายคา ก็มีพวกเจ้าแหละเป็นเพื่อน หมุยบ้านต้นนี้ หามาปลูกไว้เพราะกลัวหมุยป่า ข้างทางจะเหงา หมุยคงไม่เหงาเพราะมีพริกเป็นเพื่อน

เพ้อเจ้อมากไปแล้วดูรูปดีกว่าครับ บริเวณที่ผมต้องอยู่

เดินๆเห็นบอนอะไรก็ไม่ทราบ งอกงามอยู่ริมรั๋ว ไม่ได้ปลูกน่ะครับเป็นวัชพืช แต่มันสวยจัง ใครรู้ชื่อก็บอกมาน่ะครับ ผมว่ามันสวย น่าจะใส่กระถางปลูกหน้าบ้านได้

ใกล้ๆ

คงเห็นน่ะครับ วันๆรอบตัวผม มีแค่ต้นไม้ใบหญ้า ไม่มีผู้คนให้ผมให้ผมเสวนาด้วยเลย

 เพราะฉนั้น หากผมทะเล่อทะล่า เข้าไป สอดแทรก ความคิดเห็น ไปป่วนท่านบ้าง ก็ให้อภัยผมน่ะครับ นึกเสียว่า วันๆ ผมไม่ได้คุยกะใครเขาหรอก เห็นใครคุยกันเลยอยากมีส่วนร่วมบ้าง  ใครว่างๆก็มาคุยกับผมบ้างน่ะครับ วันๆผมมีเพื่อนคุยแค่ในเน็ตน่ะครับ ผมจึงชอบแอดไปหาคนคุย เพื่อจะได้ไม่ให้รู้สึกโดดเดี่ยวเกินไปนัก

  ผมว่ามันยาวไปแล้ว อยากคุยอีกแยอะ ไว้บล๊อกหน้าแล้วกันน่ะครับ

อีกอย่างครับ อันนี้ฝากถึงคุณพี่ปริญญา วันไหนอยากเปลี่ยนบรรยากาศ เชิญน่ะครับ ห่างจากเมืองตรังมาทางห้วยยอด 13 กิโล ผมมีที่สงบๆหญ้านุ่มๆไว้ให้พี่กางเต็นนอน  ถ้าสนใจเชิญน่ะครับ ยินดีต้อนรับ