รวมมิตรบนถนนสายมิตรภาพ

อ๊อดได้เจอพี่เก้เป็นครั้งที่ สอง (แฟนพี่เสิน)

พี่เก้ เป็นคนน่ารักค่ะ ส่วนตัวแล้วคิดว่าพี่เก้ เป็นคนใจกว้าง พูดตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อม จริงใจ ติดดิน เป็นแม่ตัวอย่างของลูกที่ควรค่าแก่การสรรเสริญ

***********

พี่จุ๋ม ดาวเรือง จากสวีเด็น เจอกันครั้งแรกค่ะพี่จุ๋มเป็นคนมีผิวสวย ละเอียดเนียนค่ะ แต่ด้วยวัยและอากาศร้อน ทำให้พี่เขาอารมณ์แปรปรวน หงุดหงิดง่าย ใครนั่งไกล้ๆต้องระวัง และที่สำคัญต้องเข้าใจถึงเจตนาของคนคนนั้นด้วยค่ะ ไม่เช่นนั้นคุณจะหงุดหงิดตามไปด้วย อิอิ (อ๊อดเพิ่งจะลงเครื่องตอนเช้าค่ะ ตาดูปลือๆ นอนไม่อิ่ม)

ส่วนพี่รุ่งริ่งนั้นไม่ต้องห่วงค่ะ เราพูดภาษาท้องถิ่นกัน เข้ากันได้ดี ไม่มีปัญหา ไปใหนไปกันโลด ทุกทิศ ทั่วไทย

******************

ทานข้าวกันที่บ้านพี่เสินและพี่เก้ โดยมีน้องจารึก (Jajing) และครอบครัวขับรถมาส่งถึงที่ น้องจาเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด ยิ้มเก่ง อะไรก็ได้ แฟนน้องจาก็น่ารัก พูดเพราะ อัธยาศัยดี ส่วนน้องจิงๆนั้น กำลังซนตามวัย ครั้งแรกน้องจิงๆ จ้องมองอ๊อดตาไม่กระพริบเลย แต่พอสักพักก็เข้าหาค่ะ พอเริ่มคุ้นเคยก็ถามโน่น นี่ นั่น ตลอดเลย ขี้สงสัยไปหมด แล้วก็เดินตามมานั่งตักเอาดื้อๆ ซะงั้น

************

ครั้งแรกที่เจอ นุสิตา, นายลำใย และคุณเอ้ หนุ่มมาดมั่นจากปาย คุณเอ้ เป็นคนมีอุดมการณ์สูง เชือมั่นในสิ่งที่ทำ

นายลำใยเป็นคนคุยสนุก พูดไม่หยุด คนฟังต้องฮาตามทุกเรื่อง

นุสิตาไม่พูดเลย เพราะพูดไม่ทันคนอื่นเขา

และเจอลุงโรสเป็นครั้งที่สอง ผู้ชายที่ดูหน้าดุ แต่นิสัยตรงกันข้าม

***********

คุณพนิดา เจอกันครั้งแรกที่สถานีรถไฟสามเสน ก่อนนั่งรถไฟไปใต้กันพร้อมกับลุงพี (เสื้อขาว)

คุณพนิดา เป็นคนคุยเก่ง แต่เสียงเบามาก ต้องตั้งใจฟังเวลาพูด ไม่งั้นไม่ได้ยิน

********

เจอลุงพีครั้งแรกที่สาถานีรถไฟเช่นกัน ก่อนเจอกันก็คุยกันทางโทรศัพย์แล้ว ลุงพีเสียงหนุ่มกว่าตัวจริงมากๆ เสียงนุ่มๆ ทุ้มๆ ฟังแล้วเคลิ้มเลย นึกว่าคุยอยู่กะหนุ่มที่ใหน...แฟนที่บ้านยังเสียงห้าวกว่าเสียงลุงพีตั้งเยอะ....(แต่ก็ยังยืนยันว่ายังรักแฟนคนเดิมอยู่นะ) ลุงพีเป็นคนจองตั๋วรถไฟให้อ๊อดกับพนิดา กรุงเทพฯ- ตรัง ตอนแรกลุงพีจะไม่เอาตังค์ แต่อ๊อดกับพนิดาต้องเอาตังค์ออกมายัดใส่มือให้ลุงพีค่ะ ไม่งั้นลุงพีก็จะไม่ยอมรับเงิน เป็นอะไรที่คาดไม่ถึง สำหรับคนที่ไม่เคยรู้จักกันเลย หน้าตาก็ไม่เคยเห็นกันมาก่อน  ปกติอ๊อดจะระแวงคนแปลกหน้ามากค่ะ เพราะเคยเจอแต่คนที่ชอบเอาเปรียบ แต่พอมาเจอลุงพี อ๊อดคงต้องกลับไปคิดใหม่

***********

น้องรุจน์ อีเกียแดง และคุณแม่ น้องรุจน์เป็นคนตรงไปตรงมา พูดจาฉะฉาน อ๊อดชอบสังเกตุคน ถึงแม้ว่าจะเจอกันเพียงแค่แว๊บเดียว แต่ก็สามารถบอกได้ว่า สิ่งที่เขาพูด และสิ่งที่เขาทำนั้นออกมาจากใจหรือไม่ หรือว่าเสแสร้ง คือสังเกตได้ไม่ยาก ตลอดทั้งคำพูดและการกระทำ ก่อนกลับแม่น้องรุจน์ตื่นขึ้นมาทำปลาร้าทรงเครื่องให้ตั้งแต่ ตีห้า เพื่อให้เอาไปกินกันที่กรุงเทพฯ ซึ้งกับน้ำใจ อ๊อดเชื่อว่า คนเราหากเขาตั้งใจให้ของอะไรก็แล้วแต่ ถึงแม้ของสิ่งนั้นมันจะไม่มีค่าราคาถูก แต่ถ้าเขาให้จากใจของสิ่งนั้นจะมีค่ามหาศาลขึ้นมาทันที  ซึ้งตรงกันข้ามกับของที่ว่ามีมีราคาแพง แต่คนให้ไม่ได้ให้จากใจ ของสิ่งนั้นก็ไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาของผู้รับ รู้สึกประทับใจมากค่ะ ขอขอบคุณผ่านบล๊อกนี้นะค่ะ

**********

เจอพี่หยอยเป็นครั้งที่สอง ตอนแรกคิดว่าพี่หยอยเป็นคนจริงจังกับทุกเรื่อง มีอารมณ์เดียวคือ "ต้องมีสาระ" ถ้าไร้สาระฉันไม่คุย

แต่ถ้าคบกับพี่หยอยอย่างลึกซึ้งแล้วจะรู้ว่า พี่หยอยก็เป็นคนหลายอารมณ์เช่นกัน โดยเฉพาะช่วงที่อยู่บนเขาเจ็ดยอด พี่หยอยจะเป็นแกนนำ พาทีมร้องเพลงเฮฮา ทำงานเร็ว คิดเร็ว ทำเร็ว กินเร็ว เหนื่อยเร็ว หลับเร็ว 55555555

*********

พี่แก่, อ๊อดเจอกับพี่แก่เป็นครั้งที่สองแล้ว ครั้งแรกไม่ต้องรู้หรอกว่าเจอกันที่ใหน จ้างก็ไม่บอก ปล่อยให้งง

พี่แก่เป็นคนอารมณ์ดี คุยได้ทุกเรื่อง คุยแล้วรู้เรื่องจบเลย ไปเลย ปิดเครื่อง หนี หาย ต่อม สั่งงานมาแบบทหาร ไปแบบทหาร ปรับตัวเข้าได้กับทุกคน ติดดิน ตอนแรกนึกว่าจะหยิ่ง แต่พอเจอตัวจริง ไม่ใช่เลยค่ะ.....

*************

โสทร นี่ก็เพิ่งเจอตัวเป็นๆครั้งแรก ตอนแรกก็กลัวเพราะตัวดำปี๋ นึกว่าจะเป็นแบบพวกแอฟฟริกา แต่พอเจอตัวจริง โสทรเป็นคนมีเหตุผลนะ พูดน้อย ทำมากกว่าพูด ทำอะไรกระโป๊กกระป๊าก อีหลุกขรุกขลัก ถ้าดูเผินๆอาจจะคิดว่าเป็นคนบ๊องๆ แต่จริงๆแล้วโสทรเป็นคนพูดจริงทำจริง เงียบ น้ำนิ่งไหลลึก

บางครั้งก็ซุ่มซ่ามไปหน่อย เดินเหมือนคนไม่มีตา ยิ่งอยู่บนเขาเจ็ดยอดนี่ เดินล้มหัวทิ่มหัวตำ ตระครุบกบไปหลายตัว อ๊อดแอบนึกในใจว่า "คนอะไรตัวก็ใหญ่ ทำไมเดินซุ่มซ่ามจังว้า" กลัวว่าจะล้มกลิ้งลงเขามาแล้วพาพวกพ้องกลิ้งลงไปด้วยนี่ซิ ยุ่งเลย กลิ้งไปคนเดียวพอว่า บ่อยครั้งที่ได้ยินเสียงล้ม ตุ๊บตั๊บ พอหันไปดูก็เจอโสทรนั่งจ้ำเบ้ากับดินคลุกเคล้าน้องทากทุกที บางครั้งก็อยากจะขำ แต่ขำไม่ออก จะช่วยดึงขึ้นก็ดึงไม่ไหว ตัวใหญ่โพด เลยได้แต่ยืนดู

*******

พี่ศักดิ์ (พุทธบุตร) เจอพี่ศักดิ์ครั้งแรกที่บ้านโสทรตอนเดินกลับจากสระมรกต อ๊อดบอกว่า "สวัสดีค่ะ" ยกมือไหว้อย่างดี พี่แกหันหน้าหนี ไม่รู้จะหันหน้าหนีทำไม ไม่รู้ว่าพี่แก เขิน อาย หรือว่า หน้าเราเหมือนผีแม่ม่ายก็ไม่รู้ เอิ๊กกก

พี่ศักดิ์เป็นคนธรรมะธรรมโมนะค่ะ ถ้าคุยกับแกเรื่อง บาป บุญ คุณ โทษ พี่แกถนัด คุยได้ตลอดวัน ตลอดคืน ไม่มีเบื่อ และที่สำคัญพี่ศักดิ์ไม่ยอมฆ่าทากแม้แต่ตัวเดียว ขนาดโดนทากกัดเลือดอาบพุงแกยังค่อยๆแกะน้องทากอย่างทะนุถนอม อ๊อดไม่ฟังอ่ะ เอาไฟแช๊คจุดเลย พอพี่ศักดิ์เห็นแค่นั้นแหล่ะ แกบอกว่า ไม่ต้องไปลนมันหรอก มานี่จะแกะให้  อ๊อดก็ยี้ๆๆๆหยะแหยง แกะเองบ้างเรียกพี่ศักดิ์มาช่วยแกะบ้าง และพี่ศักดิ์จะขอโทษทุกครั้งที่มีการถูกเนื้อต้องตัวเวลาแกะทากค่ะ จนอ๊อดต้องบอกว่า "รุ่นนี้ไม่มียางอายแล้วพี่ศักดิ์" อ๊อดไม่ถือแล้วเวลานี้ กลัวทากจนขรี้ขึ้นสมองแล้ว รีบดึงทากออกก่อนเหอะ ไม่มีเวลาไปคิดถึงเรื่องอย่างอื่นแล้ว

มีหลายครั้งเหมือนกันที่พี่ศักดิ์ล้มก้นกบ เดี่ยวตุ๊บเดี่ยวตั๊บ ขาแกนี่พันกันเป็นขี้เมาเลย เพราะเถาวัลย์พันขา อ๊อดก็ได้แต่แอบยิ้ม และขำในใจ ไม่กล้าปล่อยก๊ากกก แต่ลึกๆแล้วแอบนึกสงสาร เพราะพี่ศักดิ์สายตาไม่ดี เนื่องจากจากอุบัติเหตุ แต่ขอสาระภาพตรงนี้ว่า มีครั้งนึงที่กลั้นไม่อยู่แล้ว ขอขำหน่อยเหอะ ตอนที่พี่ศักดิ์ลื่นล้มกลิ้งหงายท้องไปทั้งคนทั้งเป้ แต่มือยังกำว่านแน่นปึ๊ก แม้ ....ตอนนั้นอ๊อดขำปล่อยโฮเลย เพราะแทนที่จะห่วงตัวเองกลับห่วงว่าน นึกแล้วก็แอบอิจฉาว่านจังฮู้...

***********

นอกจากนี้ยังได้เจอลุงพูนด้วยค่ะ ผู้อาวุโสแห่งบ้านสวน ลุงพูนเป็นคนพูดเสียงเบามากๆ แล้วก็พูดช้าๆ เป็นที่รู้ๆกันว่าลุงพูนชอบฟังเพลงเก่าคลาสสิค ตอนที่ขึ้นรถลุงพูนไปช๊อปปิ้งกันที่โลตัส เพลงที่ได้ยินก็ทำเอาสาวๆขำกลิ้งเลย "อารีดัง ก่อนยังเคยได้เจอ ฯ" 555555 ลุงพูนเป็นคนอารมณ์ดีนะค่ะ เลยทำให้ลุงพูนดูไม่แก่

*******

และน้องต๊อก เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกันค่ะ น้องต๊อกเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด พูดน้อย ช่วงที่ไปเดินป่าด้วยกัน น้องต๊อกจะโดนทากเกาะเยอะมากเพราะใส่กางเกงขาสั้น อ๊อดจะคอยมองหลังให้ตลอด มีเป็นบางช่วงที่อ๊อดเผลอพูดภาษาอังกฤษกับน้องต๊อกเพราะลืมคราวนึกว่าอยู่อเมกา เลยหลงพูดหลงคุยกับน้องต๊อกเป็นภาษาอังกฤษ ถามอะไรไปน้องต๊อกก็ไม่ยอมตอบ มานึกได้ทีหลัง อ๋อ เออ ลืมไป มิน่าล่ะเขาไม่พูดกับเรา ตอนแรกก็งงว่าพูดด้วยทำไมไม่พูดด้วย หูตึงป่าวเนี่ย..." พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย ละ ก็ไม่พูดด้วย"

**********

เสินบ้านสวน ผู้ชายที่มีแต่รอยยิ้มทุกท่วงท่า ปรับตัวเข้าได้กับทุกคน ใจดีมีเหตุผล อ๊อดได้เจอกับพี่เสินเมือปีที่แล้วเป็นครั้งแรก และนี่เป็นครั้งที่สอง จากการที่ได้พูดคุยกัน ทำให้รู้ว่าพี่เสิน เป็นคนใจกว้าง ตรงไปตรงมา และเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือคนนึง

*******

(ภาพจากกล้องน้องต๊อก ขอยืมหน่อยนะ)

น้าเสริฐ ครั้งแรกที่เจอตัวจริงเสียงจริงของน้าเสิรฐค่ะ ขออนุญาตเรียกน้านะค่ะ เพราะชื่อ เหมือนน้าชายเลย (น้าชายอ๊อดก็ชื่อเสริฐ) แถมอายุก็ไล่ๆกันอีก

น้าเสิรฐเป็นคนคุยสนุก ตลกโปกฮา เป็นคนง่ายๆกับชีวิต ช่วงที่ไปเดินเขาเจ็ดยอดด้วยกัน อ๊อดคิดว่า ถ้าไม่มีน้าเสิรฐร่วมเดินทางไปด้วย ทริปนี้มันคงจะเหงา ได้น้าเสริฐช่วยชูโรง เรียกเสียงหัวเราะได้ตลอดทาง ทำให้ไม่เหนื่อย และทำให้การเดินทางเร็วขึ้น

มีอยู่ช่วงนึงที่ฟ้าเปิด มีแสงแดดส่องประกายลงสู่พื้น น้าเสริฐเดินนำหน้าอ๊อดไปประมาณเมตรกว่าๆ น้าเสริฐก็ชวนให้ดูท้องฟ้าว่าสวยสดงดงามเพียงใด "อ้าวฟ้าเปิดแล้วอ๊อด ดูซิ สวยเนาะ โครม ตึ๊ง" น้าเสริฐลงไปนอนหงายท้องแอ่งแม่งอยู่ในคูน้ำ ทั้งเป้ ทั้งคนหงายท้องปึ๋งเลย เพียงเสี้ยววินาทีที่แหงนดูท้องฟ้า แต่ตาไม่ยอมมองดูโขดหิน อ๊อดจะคว้าแกก็คว้าไม่ทันเพราะอยู่ห่างกันเกินไป อยากจะขำก็ขำไม่ออกอีก

***********

สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่แสนจะอบอุ่น และต้องจดจำไปตราบนานเท่านาน หากอ๊อดได้ทำการสิ่งใดที่ทำให้เพื่อนๆทุกคนไม่พอใจ หรือพูดอะไรที่ไม่เหมาะสมออกไป แล้วทำให้ผู้รับฟังไม่พอใจ ต้องขออภัยด้วยนะค่ะ ต้องขอบอกว่า อ๊อดเองก็ไม่ใช่คนเพอร์เฟคเท่าไหร่ และพร้อมยินดีรับฟังคำติชมค่ะ หากมีอะไรที่คิดว่าอ๊อดน่าจะต้องปรับปรุงตัวเอง ก็ขอให้บอกมาได้เลย ยินดีปรับปรุงแก้ไข และอีกอย่างนึงคือ อ๊อดเคยชินกับธรรมเนียมฝรั่งคือ เขาจะไม่สนใจเรื่องอายุ ไม่มีคำนำหน้า "พี่" หรือ "น้อง" อ๊อดเคยชินกับคำว่า U and I หรือ U and Me.  ยูไปใหน ไอไปด้วย

*****

คำว่าเพื่อน มีค่าหนัก กว่าคำไหน

คำว่าเพื่อน คือค่าใจ และค่าจิต

คำว่าเพื่อน ควรค่า คะนึงคิด

คำว่าเพื่อน คือมิตร ตลอดกาล

###########################