เซราะกราว...

ใจหวิวๆทุกครั้งที่กลับบ้านเกิดที่สุรินทร์..มีความรู้สึกกึ่งเศร้ากึ่งสุข..สะทกสะท้อนในสิ่งที่เปลี่ยนไป..เหมือนๆกับเราได้สิ่งที่สูญเสียไปกลับคืนมา..แต่สิ่งที่ได้กลับคืนมาไม่ครบถ้วนสมบูรณ์.มีบางอย่างบกพร่อง..มีความรู้สึกเช่นนี้จนต้องจอดรถสูดเอากลิ่นไอของบ้านเกิด..มีความเหงาจางๆแฝงมากับความรู้สึก..เรามีความรู้เช่นนี้ตอนกลับบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่..แล้วจะเป็นอย่างนี้อีกนานเท่าไหร่..สำหรับความรู้สึกที่มีให้กับบ้านเกิด..

หญิงชราคนนี้ไม่ใช่ญาติของผม..แต่ความรู้สึกดีๆที่ให้ผมนั้นไม่เคยเจือจางลงเลย..นับตั้งแต่ปี2534ที่ผมออกจากบ้านเกิด เจอกันไม่กิน4ครั้งแต่ความรู้สึกที่ดีๆก็ยังมีให้เสมอ..ทั้งนี้รวมทั้งลูกๆของสตรีท่านนี้ก็ยังให้ความเคารพผม..ท่านจะคอยสอบถามข่าวคราวผมจากญาติๆของผมเป็นประจำ..สาเหตุที่มีความสัมพันธ์อันยาวนานนั้น..ก็แค่ท่านอยากให้ลูกสาวคนที่2ใช้ชีวิตคู่กับผม..แต่ผมออกจากบ้านเกิดไปนานและมีคนปล่อยข่าวบอกว่าผมแต่งงานแล้ว..ทั้งๆที่ผมเรียนอยู่ปี4..แต่ความสัมพันธ์อันนี้ก็ยังมีอยู่..ปีนี้เลยแวะเยี่ยมท่าน..

.."ฮ้านบั้งไฟ"ยุคใหม่เอาเสาไฟฟ้าทำเป็นแบบถาวรไปเลย.ไอเดียบรรเจิดจริงๆ..ขอชื่นชมเจ้าของไอเดียนี้...เพราะเป็นการลงทุนที่คุ้มเพราะจะมีงานบุญบั้งไฟทุกปี..

เส้นทางลัดที่ผมเคยใช้ไปเรียนมัธยมประจำอำเภอ..แต่ก่อนจะเป็นดินร่วนปนทราย..เป็นทางไปนาของชาวบ้าน..มีแต่มอไซค์และจักรยานที่ผ่านได้..ค่อยๆขับรถผ่านเพื่อระลึกถึงความยากลำบากในการเดินทางไปเรียนในสมัยก่อนๆ..ค่อยๆสูดกลิ่นไออันคุ้นเคยของบ้านเกิด..

แวะไปไหว้ย่าเลยถามย่าว่าผมคือใคร..เป็นลูกใคร..อย่างที่เห็นนี่แหละครับ..ย่ามึนตึบ..ไม่รู้ว่าคราวหน้าย่าจะจำลำใยได้หรือเปล่าครับย่า..

ญาติพี่น้องผมที่เป็นชาวนาที่มีความยากจนในระดับต้นๆของไทย..บอกว่าไม่มีอะไรจะฝาก..ผมบอกว่าเอาขี้วัวจะไปใส่ต้นไม้..ญาติๆเลยกรอกและยกใส่รถใด้34ถุงปุ๋ย..

พี่ชายผมและครอบครัวอยากมาบ้านผมที่อุบล..พอมาถึงก็พาพี่สะใภ้และหลานๆช่วยกันเก็บบริเวณบ้านที่รกๆ..ซึ่งผมไม่เคยพูดหรือบอกให้ทำ..ถึงแม้พี่ชายผมจะเป็นผู้พิการทางสายตาก็ไม่เคยท้อถอย..ทำมาหากินเลี้ยงลูกๆสามคนตามอัตถภาพ..ผมรู้ว่าพี่ชายห่วงผม..แม้พี่ชายจะไม่เคยพูดเลยแม้แต่ครั้งเดียว..แต่ผมก็รู้สึกได้ในสายสัมพันธ์ของพี่น้อง.