อุบลราชธานี..ที่รัก..

ด้วยภาระงานในหน้าที่..ของคนสวนหน้าตาดีอย่างผม..ทำให้ต้องออกพื้นที่บ่อยๆ..ไม่ว่าจะโดยหน้าที่..หรือได้รับคำสั่งให้ออกปฏิบัติงาน..ผมรู้สึกดีๆทุกครั้งที่ได้ออกพื้นไปพบเจอวิถีชีวิตแบบบ้านๆ..เห็นวัฒนธรรม..รูปแบบการดำรงชีวิต..การเป็นคนแบบบ้านๆที่มีเสน่ห์ชวนให้ลุ่มหลง..ไม่รู้สิผมเองรู้สึกตื้อๆในหัวใจเสมอ..หรือจะเป็นเพราะว่าผมเป็นคนที่มาจากวิถีแบบบ้านๆ..เลยรู้สึกอบอุ่นในใจเสมอเมื่อเจอวัฒนธรรมแบบบ้านๆ..

การเดินทางผ่านนา..ผ่านป่า(หลงทาง)..ผ่านไร่.ตระเวณไปในเขตพื้นเมืองอุบล..ผมเคยถามตัวเองว่าเมืองอุบลไม่มีทะเล..สวนผลไม้ก็สู้ภาคอื่นๆไม่ได้..อากาศก็ร้อน..แห้งแล้งกันดาร..อาหารการกินก็งั้นๆ..แล้วอะไรที่ทำให้หลงผมรักเมืองอุบลจนไม่คิดย้ายกลับบ้านเกิด..คำตอบก็คือคนเมืองอุบล..เพราะคนอุบลมีวิถีชีวิตและวัฒนธรรมที่ชวนให้หลงไหล..ชวนให้อบอุ่นเหมือนอยู่ในหมู่ญาติพี่น้อง..

วีถีชีวิตที่มีการพึ่งพาธรรมชาติ..ในแบบเกื้อกูลกัน..ระหว่างคนกับสิ่งแวดล้อม..ตลาดชาวบ้านขายเห็ด..มะม่วง.ผัก.แมลงที่ใช้เป็นอาหาร..ยังมีหลงเหลือให้เห็นในการออกพื้นที่ของผม..บางครั้งผมไม่ได้ซื้ออะไรแต่ชอบไปอยู่ในบริเวณนั้น..เเพราะชอบบรรยากาศในที่แบบนั้น..ตลาดที่ไม่สามารถกำหนดได้ว่าอยากเอาอะไร.จำนวนเท่าไหร่..คุณภาพขนาดไหนมาขายให้..รู้แต่ว่ามีอะไรก็ขาย..มีคนชอบก็ซื้อ..ไม่ชอบก็เก็บไว้กินเอง..ไม่ต้องมีนายหน้า.พ่อค้าคนกลาง..เสียค่าหัวคิว..ไม่ต้องเสียภาษี....

ภาพที่คนอื่นๆอาจมองผ่านเลยไป..เพราะมันเป็นวิถีชีวิตทั่วๆไป..ที่พบเห็นได้..ผมกลับมองเห็น..ความพอเพียงที่จะมีชีวิตอยู่ตามอัตภ่าพไม่ดิ้นรน..ความปลอดภัยในการดำรงชีวิต..ความสุขจากสิ่งที่มี..ผมเองแอบอิจฉาและสงสารตัวเองไปพร้อมๆกัน..เพราะผมเองยังมีกิเลสและไม่สามารถดำรงชีวิตในรูปแบบนี้ได้..

และผมเฝ้าถามตัวเองเสมอ..ว่าทำงานคุ้มกับภาษีของประชาชนหรือไม่..และให้รู้สึกละอายแก่ใจตลอดว่ายังไม่คุ้ม..ก็ได้แต่พยายามทำเพื่อให้ดีที่สุดในเขตพื้นที่ที่รับผิดชอบ..อุบลราชธานีอันเป็นที่รักของผม...ลำใย..

ขอบคุณพ่อแม่ที่ให้กำเนิด..บรรพบุรุษที่รักษาแผ่นดินไทยให้อาศัย..กำลังใจจากผู้ปกครอง..สมาชิกบ้านสวน..ผู้ใหญ่โสที่เคารพ..และบ้านสวนพอเพียงของเรา..ลำใย..