ข้ามกำแพงเหล็ก เปิดประตูไม้ไผ่ แหวกม่านผ้าไหม ไปแอบดูจีน 2

จากเมืองแต้จิ๋ว กองทัพน้อยๆ ของเราก็มุ่งหน้าขึ้นเหนือไปยังที่หมายต่อไปคือ เมืองเซี่ยเมิน (Xiamen) ซึ่งอยู่ในมณฑลฝูเจี้ยน (Fujian) หรือมณฑลฮกเกี้ยน กว่าจะถึงเซี่ยเมินรถตู้คันน้อยของเรา ได้พาเราขึ้นเขา ลงเขา เข้าอุโมงค์ยาวบ้างสั้นบ้างที่จีนเจาะภูเขาให้ทางหลวงทะลุผ่าน และบ่อยครั้งที่ทางหลวงเกือบจะเป็นทางลอยฟ้า คือเป็นทางยกระดับที่ตรงแน่ว ไม่มีการคดโค้ง ขึ้นลงเนินให้เสียเวลา นี่เป็นการย่นระยะทางและระยะเวลา แต่ก็มีข้อเสียเช่นกันคือทำให้พลาดชมวิวภูเขาสวยๆ ของฝูเจี้ยน ที่มีคำกล่าวไว้ว่า  มณฑลฝูเจี้ยนมีพี้นที่แปดในสิบเป็นภูเขา หนึ่งส่วนคือน้ำ และอีกหนึ่งส่วนเป็นพื้นที่เกษตรกรรม (Eight parts mountain, one part water, and one part farmland)

เมืองเซี่ยเมิน (Xiamen) จัดว่าเป็นเมืองสีเขียวที่งดงามเมืองหนึ่ง แม้ว่าจะเป็นเมืองใหญ่เป็นอันดับสองของมณฑลฝูเจี้ยน มีประชากรหนาแน่น แต่ถนนหนทางสะอาด และมีต้นไม้เขียวขจีหนาแน่นเช่นกัน เซี่ยเมินมีพื้นที่เป็นเกาะไม่ราบเรียบ ต้องขึ้นลงเนินตลอด

ถนนหนทางใจกลางเมืองในตอนเช้าตรู่ สะอาดสะอ้านดีจริงๆ

ด้วยฝีมือของคนๆ นี้ และผู้ร่วมงานอีกหลายคน พออ้อยหวานขอถ่ายรูป เธอก็เต๊ะท่าให้ถ่ายอย่างภูมิใจ ดูไม้กวาดทำมือของเธอสิ เป็นกิ่งไม้สดซึ่งตัดมามัดเป็นกำ ไม่เห็นกับตาก็จะไม่เชื่อเลยว่าไม้กวาดทำมือเช่นนี้แหละ ที่ทำให้ถนนหนทางของเมืองใหญ่อย่างเซี่ยเมินสะอาดสะอ้าน

รถขยะก็โดนใจคนรักจักรยานอย่างอ้อยหวานจริงๆ

มาเซี่ยเมินก็ต้องมาวัดหนานผู่โถว (Nanputuo) วัดพุทธนิกายมหายานที่เก่าแก่อายุนับพันปี แต่คนเยอะมากๆ กลุ่มของอ้อยหวานมีทั้งเด็กและคนแก่สู้กับกองทัพคนจีนไม่ไหว จะแยกกลุ่มก็กลัวจะหากันไม่เจอ เพราะไม่สามารถติดต่อกันได้ ก็เลยต้องเกาะกลุ่มกันไปดูเท่าที่ดูกันได้

ภายในลานวัดคนยิ่งแน่นกันไปใหญ่

แอบเอากล้องผ่านรั้วกั้นเข้าไปถ่ายพระพุทธรูป ญี่ปุ่นกับจีนนี่เหมือนกันเลยคือหวงพระพุทธรูป เก็บไว้ในอาคารมีรั้วกั้นมิดชิด แล้วให้ผู้คนกราบไหว้กันนอกอาคาร

เช้าของอีกวันเรามีวางแผนจะออกไปชมบ้านดินแห่งฝูเจี้ยน (Fujian Tulou) แต่พ่อไม่ค่อยสบาย ก็เลยเปลี่ยนแผนพากันไปเดินเล่นชิวๆ ในสวนดีกว่า เซี่ยเมินเป็นเมืองที่ได้รับรางวัลในระดับชาติ ได้แก่ "เมืองดีเด่นด้านการรักษาสภาพแวดล้อม" และ "เมืองแห่งสวนสาธารณะ"

สวนที่คนขับรถพาเราไปเป็นสวนที่ให้อารมณ์คล้ายๆ กับสวนลุมพินีวันของกรุงเทพ

เดินเล่นกินลมชมวิวตึกระฟ้าของเซี่ยเมิน

ดอกพลัมในสวน

ที่นี้ก็มาถึง ถนนคนเดิน จงซานลู่ (Zhongshan) ซึ่งเป็นถนนคนเดินที่น่าเดินมาก แม้ว่าจะมีผู้คนมากมาย แต่ถนนก็ค่อนข้างกว้างมีร้านค้าร้านอาหารมากมายสำหรับนักช็อปนักชิม

ถนนสายนี้ขนาบข้างด้วยอาคารเก่าๆ ที่สร้างขึ้นในปี 1925 บวกกับแสงไฟกลางคืน ดูสวยจริงๆ

ลั้นล้ากันกลางถนนเลย เจ้าตัวเล็กสุดในกลุ่มเวลาถ่ายรูปชอบยกมือยกไม้บังหน้าคนอื่น ย่านั่งรถเข็นก็เลยโดนหลานบังเสียมิดชิด

มีซอยเล็กซอยน้อยมากมาย ซอยนี้หนักในเรื่องชา และของกิน

ใบชาหลากหลายชนิด มณฑลฝูเจี้ยนจัดได้ว่าเป็นแหล่งปลูกและผลิตใบชาที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่งของจีน เป็นต้นกำเนิดของชาที่มีชื่อเสียงหลายชนิดเช่น ชาอู่หลง

แผงขายอาหารทะเลก็มีอยู่มากมาย เพราะเมืองเซี่ยเมินอยู่ติดทะเล

น่ากินไปหมดทุกอย่าง

เป็นถนนคนเดินที่น่าเดินมาก ร้านค้าต่างๆ ก็ดูน่าสนใจ

ปิดท้ายด้วยฝาครอบท่อระบายน้ำสีสดใสของถนนคนเดิน จงซานลู่ (Zhongshan)

โปรดติดตามอ้อยหวานไปแอบดูเมืองจีนในตอนต่อไป

ขอให้เพื่อนๆ มีแต่ความสุข

ขอบคุณค่ะ

อ้อยหวาน