๕ ปีกับหน้าฝนใหม่

ตอนนี้ยังโล่งครับ แต่ดูจากปริมาณต้นไม้ที่มี เมื่อเค้าโตขึ้น น่าจะหนาแน่นน่าดูครับ แต่ก็ตั้งใจให้เป็นสวนป่าตั้งแต่แรกด้วยแล้วก็ปล่อยไปตามนี้ครับ ฮ่าๆ แต่อย่างนึงที่หายไปคือทุ่งโล่งที่ตั้งใจเอาไว้ทำนาก็เหลือน้อยลงไปเช่นกันครับ แหะๆ

ปีนี้เจ้าของสวนตัวเล็กชอบมาก กินเงาะอิ่มจนไม่ได้กินข้าวเลยครับ

มะพร้าวก็เพิ่งติดจั่นปีแรก ปลายปีนี้ก็จะมีน้ำมะพร้าวไว้ดื่มแก้กระหายเวลามาเที่ยวไร่แล้วล่ะครับ

ส่วนอินทผลัมยังไม่มีแววว่าจะออกจั่นเลยสักต้น แต่ก็ลุ้นทุกปีครับ

ใช่เลยครับ ต้นไม้ที่ปลูกเองกับมือเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เรารู้ว่าการทำอะไรบางอย่างต้องดูและปล่อยวางให้เราได้เห็นการเปลี่ยนแปลงอย่างช้าๆครับ ไม่เหมือนทุกวันในโลกใบนี้ต้องเร็วทันใจไปเสียทุกเรื่องครับ 

สรุปว่าเดินทีละก้าว กินข้าวทีละคำ ทำทีละอย่าง น่าจะสบายใจสบายกายแล้วล่ะครับ อิอิ