สูงสุดคืนสู่สามัญหรือกลับมาตายรัง

ตั้ง เป้าหมาย.... เป็นกำลังใจค่ะ

เคยคิดอย่างนี้ แบบนี้ และอะไรตั้งหลายอย่าง ที่คนอื่น ไม่คิด...

แนวทางเีดียวกัน เราไม่ได้เดินคนเดียว...

เหมือนกันครับเป้าหมายเปลี่ยนไป ใจไม่อยู่ที่นี่(กทม.)แล้วปีหน้ากลับคืนสู่ถิ่นฐานบ้านเกิดครับมีที่อยู่สัก3ไร่มั้งจะกลับไปลุย ตอนนี้ก็หาและเก็บข้อมูลอยู่ฝากเนื้อฝากตัวกับบ้านนี้ด้วยคนนะครับ http://coloringactivities.blogspot.com/

เมื่อก่อนนี้คิดว่าอยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน   แต่เมื่อมีอายุเพิ่มขึ้นเมื่อมีช่องทางที่เลือกตัดสินใจใหม่ได้ก็คิดว่ากลับบ้านดีกว่า  แม้ไม่รู้เรื่องต้นไม้ และไม่รู้ความเจริญก้าวหน้าที่เพิ่มขึ้น  ก็ยินดีที่จะมาเริ่มต้นใหม่อีกที  โชคดีที่ได้รู้จักเวปบ้านสวนตามอ่านตามดูมีกำลังใจจริงๆ   แต่ก็ต้องอดทนรอเวลา  ช่วงนี้ก็ได้แต่ติดตามอ่านแล้วก็จินตนาการไปเรื่อยๆ ว่าถ้ามีบ้านมีสวนอยากจะทำอะไรบ้าง   ให้กำลังใจค่ะ  พวกเรา สมช.บ้านสวนพอเพียง เดินมาถูกทางแล้วค่ะ  เดินบ้าง นั่งบ้าง เกาะเกี่ยวกันไป  ขอบคุณ ผญบ. ประธาน  สมาชิก ทุกท่านที่เอาเรื่องราวต่างๆ มาลงให้ได้อ่านกันค่ะ

ผมอาจจะมีแตกต่างจากเพื่อนๆหลายคน..หลายคนที่หวนกลับเพราะมีฐานเดิมอาจจะเรื่องความรู้ที่เกิดมาพร้อมอาชีพดั้งเดิมของบรรพบุรุษ หรือมีทรัพยากรที่เป็นที่ดินเกษตรกรรมอยู่ เมื่อเดินทางสู่โลกภายนอกสักพักจึงอาจอยากคิดเดินกลับสู่ชีวิตที่คิดว่าน่าจะเหมาะกับตัวเองมากสุด ส่วนผมไม่เคยมีความรู้ ไม่มีที่ดินจากฐานเดิม แต่ก็มีที่หมายเหมือนเช่นหลายคน คือคืนกลับสู่ธรรมชาติ เพียงแต่ผมไม่ได้คิดยึดเป็นอาชีพ หวังเพียงความสงบยามบั้นปลายของชีวิต (ทีแรกบอกกะแฟนว่า แก่ตัวจะขอบวชที่วัดที่น่าศรัทธาตลอดชีวิต แต่แฟนบอกจะทิ้งเค้าอยู่คนเดียวหรือถ้าลูกแต่งงานออกไป เพื่อนๆก็ท้วงบอกไม่เห็นจำเป็นเลยแค่ปฎิบัติธรรมอยู่กะบ้านหาที่สงบไม่เบียดเบียนและศึกษาความจริงของชีวิตก็ได้ เลยเป็นที่มาของการหาที่ปลีกวิเวกนี่ไง)

เรื่องนี้..ผมวางแผนชีวิตมานับสิบปี..ตั้งแต่ปี 40 แล้วพยามหาที่ดิน..เก็บหอมเสบียงเพื่อใช้แบบไม่มีปัญหาในยามไร้เรี่ยวแรง..โชคดีที่มันเป็นไปตามแผนที่วางไว้..ผมถึงได้พยามบอกกะเพื่อนๆหลายคนที่คิดเปลี่ยนเส้นทางเดินของชีวิตโดยเฉพาะที่จะยึดเป็นอาชีพ..เห็นด้วยแต่อยากให้สะสมเสบียงกรังก่อนเดินทัพทางไกล วางแผนดีๆ..อย่าคิดไปตายเอาดาบหน้า ถึงเวลาไม่มีปัจจัยแล้วต้องกู้ยืมเงิน ทำอย่างพอเพียงค่อยเป็นค่อยไป ต่อยอดเพื่อเพิ่มพูนรายได้ที่ทยอยมาเป็นระยะ หนี้สินจะเป็นกับดักให้เราจมอยู่กับวังวนทั้งความเครียดและทุนรอน..เอาใจช่วยทุกคนนะครับ..และอยากเห็นทุกคนกลับมาพลิกฟื้นภาคการเกษตร และนำสังคมไทยก้าวไปสู่เกษตรอารยะ..เชื่อในพลัง ความคิด ความรู้ของคนรุ่นใหม่ที่ประสานประสบการณ์และภูมิปัญญาคนเก่าก่อน .. ชีวิตเราต้องดีขึ้น..

ยินดีต้อนรับค่ะ   คิดเหมือนกันหมดเลยค่ะ อยากจะไปทำสวนเหมือนกัน ไม่อยากติดคุกแล้ว อิอิ

จะคอยเป็นกำลังใจให้เสมอ เมื่อเธอเศร้า เราจะเล่นตลกให้ชม

หลายๆท่านไม่ยอมรับว่าจะกลับมาตายรัง

แต่สุดท้าย..ทุกคนก็ต้องกลับมาตายรัง

และหลายๆคนก็ตามมาตายรัง..บ้านสวนพอเพียง..เพราะที่นี่คือ ความสุขที่สัมผัสได้

..ยินดีต้อนรับค่ะ

แต่ก่อนไม่เคยคิดที่จะกลับมาอยู่บ้านแต่ก็เกิดเหตุหลายอย่างจนต้องกลับมาอยู่บ้านตอนแรกคิดว่าจะอยู่ไม่ได้เพราะอยู่กรุงเทพนานมากและเพื่อนๆก็อยู่กรุงเทพกันหมดตอนแรกก็ต้องทำใจพอดูแต่พออยู่ไปนานๆเข้ากลับมีความสูขอย่างหาอะไรเปรียบมิได้ตอนนี้จะให้ไปอยู่ไกลบ้านก็คงต้องจ้างกันไปนะ.ฮิฮิ...คำว่าบ้านยิ่งใหญ่จริงๆ

หนูเห็นใจคุณโอมากเลยค่ะ และเข้าใจความรู้สึกที่ถูกเอารัดเอาเปรียบในเมืองกรุง

หนูเองก็ไม่ต่างจากคุณโอเท่าไหร่ บางที..เวลาที่ท้อแท้...แล้วรู้สึกเหมือนนกปีกหัก..

แต่หนูก็เหมือนพี่ตั้ม เราเป็นคนพื้นเพที่นี่..ไม่มีที่ให้ทำกิน...ไม่มีรังเก่าที่อบอุ่น...ถ้ายอมตาย...ก็ตายจริงๆ.. แต่ถ้าสู้..แบบไม่เป็นตัวของเราเอง...สุดท้ายก็ไม่มีอะไรดีขึ้น

  การเลือกตัดสินใจที่อยากจะมีชีวิตที่พอเพียง  ไม่ได้คิดวันนี้ก็สามารถทำได้เลย ทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไป และ ...ก่อนอื่น...เริ่มต้นจากตัวเราก่อน  เริ่มจาก..ปรับวิธีคิด วธีที่จะเข้าใจ และรับรู้ค่ะ  ไม่ได้เริ่มจากการเปลี่ยนอาชีพ เพราะถ้าเรายังไม่เข้าใจความพอเพียง เราก็ยังไม่หลุดพ้นวังวนที่เราเอง ขังตัวเราเองไว้อยู่

หากคิดแบบนี้ แล้วค่อยปรับวิธีดำเนินชีวิต เรามีแต่จะไปข้างหน้า ถึงแม้กลับบ้านเกิด ก็กลับไปเพื่อพัฒนา เพื่อสิ่งที่ดีขึ้น ต่อตนเองและชุมชนค่ะ