ผมเป็นคนบ้า

ผมเอาต้นไม้ไปปลูกในที่สาธารณะหวังให้มันมีร่ม เพราะเห็นคนชอบไปแอบได้ร่มไม้ ขอเอารถไปซุกหน่อยก็ยังดี แต่ทำไมไม่มีใครคิดจะปลูก ผมปลูกไปนับร้อย แต่ก็โดนเหยียบตัด บางต้นโตมาก ๆ ก็ถูกโค่นเฉยเลย ถามว่าท้อไหม คงไม่ใช่ท้อ แต่บอกกับตัวเองว่าจะไม่ปลูกอะไรบนที่ดินที่เราไม่มีสิทธิ์อีกแล้ว (ก็ไม่รู้ว่าจะห้ามใจได้แค่ไหน) เวลาไปไหน จะปลูกต้นไม้ไว้แล้วทำให้คิดถึง เวลาจะกลับไปเยี่ยม จริง ๆ ไม่อยากบอกใครเลยว่าไปเยี่ยมต้นไม้ ไปดูว่าโตแค่ไหนแล้วเยี่ยมคนเป็นผลพลอยได้   รักคนน้อยกว่ารักสัตว์ รักสัตว์น้อยกว่ารักต้นไม้  แต่ก็รักหมาแมวมากมาย เวลาหมาตายก็เสียใจแต่อีกใจก็ดีใจที่จะได้ไปฝังไว้ใต้ต้นไม้ที่กำลังโหยหาอาหาร อยากเห็นมันเติบโตอิ่มหนำสำราญ  เวลาคิดถึงต้นไม้บางทีไม่อยากจะหลับเลยอยากให้เช้าเร็ว ๆ เพราะอยากไปรดน้ำ อยากไปดูแล ตอนเด็ก ๆ รักมากจนต้นไม้ตายคามือเพราะใส่ใจมากเกินไป ตอนนี้รู้ทางแก้ไขแล้ว คือต้องปลูกให้เยอะ ๆ จนไม่มีเวลาจะแบ่งให้ ต้นไม้จะรอดจากการบำรุงรักษา ตัดต่อตอนขยายพันธุ์จนตายอย่างตอนเด็ก ๆ  คิดว่าชีวิตนี้เกิดมาเพื่อสิ่งนี้ แต่ยังไม่อาจทำชีวิตให้เป็นไปเพื่อสิ่งนี้ได้  รักคน ๆ หนึ่งที่ปลูกต้นไม้ให้ผืนป่า ทำแต่งานเกษตรตลอดชีวิตเพื่อเอื้อเฟื้อแก่คนอื่น รักมาก ดีใจมากที่ได้ร่วมสมัยได้เห็นได้ยินได้ฟังเรื่องราวนั้น  ผมเป็นคนบ้า ไม่น่าจะดี เพราะเป็นคนที่รักต้นไม้มากกว่ามนุษย์ทั้งที่ตัวเองเป็นมนุษย์  แอบบอกใคร ๆ ไว้ว่าเมื่อตาย ขอความอนุเคราะห์แค่ช่วยเอาร่างลงในหลุมดินและปลูกต้นยางนาไว้ที่หัวใจ ให้ต้นไม้นี้ได้ดื่มกินร่างกายนี้เป็นอาหารแค่นั้นก็สุขเกินพอแล้วสำหรับการเกิดมาในชาติหนึ่ง