แขกรับเชิญ.....:)

การเดินทางไม่มีวันสิ้นสุด....ถึงเวลาออกเดินทาง ทุกครั้งก็ตัองมีจุดหมายปลายทาง ครั้งนี้..... ได้รับการ์ดเชิญ....เป็นการ์ดสีชมพูหวาน.. เป็นงานแต่งงานของเพื่อนรักเพื่อนlove ตอนเรียนมหาวิทยาลัยฯ... ตั้งใจไว้แต่แรกจะนั่งรถไฟ เพราะบ้านเพื่อนอยู่ใกล้สถานนีรถไฟบ้านมาบอำกฤต แต่ต้องเป็นไกค์นำเที่ยว เลยต้องเลื่อนเวลาอีกวัน แต่หากให้ไปรถไฟคงไม่ทัน เลยเปลี่ยนจากรถไฟเป็นรถทัวร์  ตีั๋ตั๋วนครศรีฯ-กรุงเทพฯ แต่ลงแค่ เขาตีนเป็ด...... ปากทางเข้า บ้าน มาตอำมกฤต ถือตั๋วอยู่ในมือ พร้อมออกเดินทางนะคะ...

รอรถที่ บ้านหิน... ปากทางเข้าบ้านใครเอ่ย.......

การเดินทาง ที่เอาหัวใจสะพายเป้ (ไปด้วยรัก) เพื่อน เดินทาง  ที่ขาดไม่ได้คือ โทรศัพท์กับ Notbook ไปไหนไปด้วยไม่เคยช่วยซัก...แถมยังหนัก.. จะติด (ว่าติดก็ไม่ไ้ด้แต่ขอให้ได้เล่น) อะไรมากมายขนาดนั้น   ตอนเรียนมหาวิทยฯ ติด  Msn ทำงาน.... ติด  hi5 Msn ทำสวน.. ติดบ้านสวนฯ Msn hi5 facebook ไร้สาระได้อีก....บริโภคมากร่างกาย รับไม่ค่อยไหว....ตอนนี้ลด ละ เลิกไปบ้างแล้ว.....

ว่าแล้ว เดินทางกันต่อ...เดี่ยวจุก.

..นั่งไปซักพัก......ไปรับผู้โดยสารเพิ่ม  ...

จอดที่นี้คนนั่งข้าง ๆ ยังไม่มีเลย.....

สงสัยต้องนั่งคนเดียวซะแล้ว....นั่งสุดท้ายท้ายสุด

ที่นี้ืคือเขาหัวช้าง.... ถนนที่ตัดผ่านภูเขา....

ต้องขับรถด้วยความระมัดระวัง เป็นอย่างมาก..เพราะถนนชัน.....

จากนั้นก็หลับ......

เวลาการเดินทาง 5 ชั่วโมง กว่า ๆ....

เค้าจะลืมบอกให้เราลงมัยหว่า....คิดมาตลอดทาง...ได้ลงรถ ก็โล่งอก....ไม่หลงแล้ว...

   เพื่อนบอกให้ลงที่.....แยกเขาตีนเป็ด

ปากทางเข้าบ้านมาบอำกฤต...ขับรถเข้าหมู่บ้านมาอีกไม่ไกล สองข้างทางมีแต่ป่ายาง....

และแล้วก็มาถึง.....งานแต่งงานจะเริ่มขึ้นในอีกรุ่งเช้าของอีกวัน....

.....เพื่อนสาวยังดู ไม่ตื่นเต้นอะไร กลับเป็นตัวเองซะอีก ตื่นเต้นแทน.... ทุกอย่างเตรียมไว้เรียบร้อย พิธีไหว้จัดที่บ้านในตอนเช้า งานเลี้ยงจะจัดที่หอประชุมโรงเรียน.....ในตอนเย็น..เป็นวันที่มองไปทางไหนก็มีแต่รอยยิ้ม...ทักทายกันตามประสา ในฐานะเพื่อนเจ้าสาวคำถามแรกที่ถามคือ เมื่อไหรจะแต่ง...นั่นเป็นคำถามข้อสอง ทำไมไม่ถามข้อแรกก่อน......รอยยิ้มและเสียงหัวเราะก็ตามมา.......ตอนเช้าเป็นพิธีไหว้....รับคำอวยพร ที่ทำให้บ่าวสาว น้ำตาซึมปลื้มตาม ๆ กัน...ปนกับเสียงหัวเราะยอกล้อ ตามมาของเพื่อน ๆ....แต่ก็ซ่อนคำสอนไว้หลายอย่าง...ให้ได้กลับไปคิด...ตอนเย็นเป็นงานเลี้ยง.. เจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นเวที พร้อมรับคำอวยพร สลับกับเพลง คู่แท้ (ของพี่เบิร์ด)..เป็นวันที่เพื่อนสาวสวยที่สุด

เจ้าบ่าวยิ้มทุกครั้งที่หันไปมอง..

ต่อไปจากนี้เพื่อนก็มีคน คอยยืนอยู่ข้าง ๆ ดูแลไม่ห่าง.....

สามวันกับอีกสองคืน..บันทึกไว้ในหัวใจ...

เขียนตั้งแต่เช้้า....