ปริญญาวิชาชีพกับปริญญาชีวิต

ขอบคุณครับ

ผมคงต้องมานั่งทบทวนอีกครั้ง...

ที่นี่เหมือนมีครูนะ...ผมรู้สึกอย่างนั้น...

เรื่อยๆหนุกๆแต่..ซึมซับแบบไม่รู้ตัว...

ความหลากหลายไม่ได้ทำให้งุนงง...

แต่เป็นโอกาสของทางเลือกที่สวยงาม...

ขอบตุณครับ...

อ่านเรื่องนี้ของท่าน ว. แล้วคิดถึงตอนที่นั่งบนยอดภูดูตะวันตกดิน (เขาค้อ) สมัยกำลังจะจบ ป.ตรี นั่งคุยกะเพื่อนซี้คนนึง..คุยกันเรื่องราวของวันข้างหน้า..ที่ยังไม่รู้ว่าจะออกหัวหรือก้อย..ผมบอกว่า..ผมจะวางแผนที่จะแบ่งชีวิตเป็นสามช่วงแห่งสาม ส. คือ..แสวงหา..สะสม..และสนองตอบ

ช่วง 25 ปีแรก (ตั้งแต่เกิด)..ผมจะเรียกมันว่าช่วงแสวงหา ก็คือการสั่งสมความรู้ ประสบการณ์ชีวิต ลองผิดลองถูก..หากมองในเชิงเศรษฐศาสตร์ ช่วงนี้คือช่วงของการลงทุน..หากมองในเชิงกสิกรรมช่วงนี้คือการเพาะกล้า..จะยังไง..เรียนต่อโท..หรือไม่เรียน..ยังไงก็ขอให้อยู่ในช่วงนี้..เป็นช่วงแห่งการใช้จ่ายที่ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีรายได้ตอบแทน..

ช่วงที่สอง 25 ปีถัดมา..ถือเป็นช่วงสะสม..ช่วงนี้ทำงาน.สร้างครอบครัว..เก็บเงิน..ไม่สนว่างานจะหนักหรือจะลำบากอย่างไร..มีธงและมีเป้าอยู่..ต้องทำให้ได้..ยามที่อ่อนล้า..ก็บอกกับตัวเองว่ายังไปไม่ถึงยอดเขา..จะปีนลงหรือกลิ้งลงไม่ได้เด็ดขาด..ทำงานพร้อมกับดูแลตัวเอง คนรอบข้าง เพื่อข้ามให้พ้นช่วงที่กำหนด..ช่วงนี้คือช่วงที่มีทั้งจ่ายและรับแต่ต้องให้รับมากกว่าจ่ายเพื่อการออมระยะยาว

ช่วงสุดท้ายอีก 25 ปี (ถ้าอยู่ถึง 75) ผมตั้งเป้าว่าจะหยุดทำงานและให้รางวัลกับชีวิตที่ผมเรียกว่าสนองตอบความต้องการที่สุดของชีวิต ใครจะเกษียน 60 ผมไม่สน..ผมขอแค่ 50 นี้..แต่ว่าต้องมีเงินเก็บตามเป้า เป็นเงินเก็บที่ไม่ต้องเอาออกมาใช้แต่อาศัยดอกผลของมันมาเป็นค่าใช้จ่ายยามเกษียน..

เกือบไม่ได้ตามแผนที่วางไว้..เพราะวิกฤติปี 40 แต่ในวิกฤติกลับมอบโอกาสที่สามารถร่นระยะเวลาให้กับชีวิตได้ วันนี้เป็นช่วงที่สามของชีวิตที่ก้าวข้ามเลขห้า..สามารถทำได้มากกว่าแผนที่วางไว้..ไม่ใช่เพราะเก่ง..แต่เพราะใช้เงินเป็น หาช่องทางได้ และโชคอำนวย..ที่เหลือต่อจากนี้ก็คือรางวัลของชีวิต..แต่ก็ยังคงประมาทไม่ได้..ถ้าโชคดียังมีต่อ..ผมคงไปถึงเลข 75 อย่างสมบูรณ์ของสังขารตามที่หวังไว้..(แต่แม้ไม่ถึงก็ถือได้ว่าคุ้มแล้ว..มาถึงยอดเขา..ชื่นชมกับภูมิทัศน์และอากาศที่เย็นสบาย สัมผัสกับความยินดีในการย่างเหยียบของยอดขุนเขา อีกสักพักก็จะลงดอยได้อย่างสบายใจไร้กังวล)

หันหลับมามองคนรอบข้าง..คนแรกคือเพื่อนที่คุยกันบนยอดเขาค้อ..ตอนนี้เป็นนักธุรกิจที่ยังคงดำเนินธุรกิจส่วนตัวหลายร้อยล้าน..มากกว่าผมเยอะ..แต่ยังคงเหนื่อยหอบกับการขี่หลังเสือ..เขาสัญญากับผมว่าไม่เกินอีก 5 ปี..เขาจะลงจากหลังเสือให้ได้..พร้อมท่องเที่ยวหรือจะไปปลีกวิเวกกับผมตามที่ฝันกันไว้..ผมก็ได้แต่ภาวนาว่า..ความฝันเขาน่าจะเป็นจริงและใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยสุขภาพที่ไม่สร้างปัญหาให้กับตัวเค้า..

ย้อนกลับไปที่ ดร.อภิวัฒน์ คนนี้นับเป็นคนเก่งที่น่าเสียดาย..ยังไม่ทันได้เก็บเกี่ยวกับผลผลิตที่อุตส่าห์หว่านกล้าไว้..อีกทั้งยังไม่สามารถอยู่ดูแลคนรอบข้างได้ทั้งๆที่มีศักยภาพสูงส่ง..

นั่นสิ..ปริญญาวิชาชีพ..บางครั้ง.ก็ไม่ได้สนองตอบคำตอบของชีวิต..ได้เท่ากับ..ปริญญาชีวิต..

ขอบคุณเรื่องราว ดี ๆ ค่ะ

ปริญญาวิชาชีพ กับ ปริญญาชีวิต..เรียนรู้กันต่อไป

ข้อมูลนี้  ตรงกับใจ   ที่กำลังจะทำ  แต่ทำยังไม่ได้   ก็อันไหนหนัก  ก็ถอยแล้ว  แต่ก็เป็นคนที่ลุยงานเต็มที่   ตอนนี้ก้าวออก  50  %  ตั้งแต่มาเจอบ้านสวน  อันนี้  สารภาพเลย   บ้านสวน  ทำให้  มองเห็นชีวิต    กำลังเตรียมตัว  ทุกด้าน  ให้พร้อม  ที่จะอยู่ให้มีความสุข  ทุกวันนี้  ชีวิต  การงาน  ยังยุ่งมากมาย   แทบไม่มีวันหยุด