ข้าวเหม่าพาชม

ข้าวเหม่า (หมาชรา ตามที่สัตวแพทย์ท่านเรียก) เป็นลูกสาวของแม่แหม่มค่ะ บ้านเรามี 2 คน และหมา 1 ตัว แม่แหม่มของหนูเป็นคนตีนดอยจังหวัดพะเยา ใช้ชีวิตตามกระแสสังคมแปะ ออกจากบ้านมาเรียนมหาวิทยาลัยในเชียงใหม่ เรียนจบก็เข้ามาหางานทำที่กรุงเทพฯ ด้วยกระเป๋าเสื้อผ้า 1 ใบ กับตุ๊กตาหมีเก่า ๆ 1 ตัว บอกกับตัวเองว่า ต้องหางานทำ ได้งาน ทำงาน พรมลิขิตขีดเขี่ยให้มาเจอกับคนรัก ใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน ชีวิตคู่เริ่มต้นด้วยติดลบ ไม่มีเงิน ไม่มีบ้าน ฟันผ่า อดทน ขยัน อดออม รักกัน ทะเลาะกัน  10 ปี ผ่านไป มีบ้าน มีรถ มีอาชีพการงานที่พอจะดูแลครอบครัวเล็กๆ ของเราได้ รวมหนูด้วยค่ะ แต่ชีวิตในเมือง หัวใจมันแห้งเหลือเกิน โหยหาความเอื้ออาทร จริงใจ ตรงไปตรงมา พูดจาห้วน ๆ  ตามแบบชีวิตในชนบทที่ได้ละทิ้งมานาน สิ่งที่ทำแล้วพอจะช่วยให้หายคิดถึงชีวิตเดิม ๆ นั้นได้คือการได้ปลูกผัก ให้มือได้เลอะดิน ให้เท้าได้สัมผัสดินบ้าง นั้นคือสิ่งเล็ก ๆ อีกอย่างที่เรียกว่าความสุข ในบ้านหลังเล็ก ๆ นี้ค่ะ เป็นความในใจของแม่แหม่มล้วน ๆ ค่ะ