ควันหลง...ไหว้พระจันทร์

ควันหลง...ไหว้พระจันทร์

  ยังจำได้ สมัยยังเล็ก เราเป็นครอบครัวใหญ่ จะเตรียมไหว้พระจันทร์กันตั้งแต่เช้า ต้องหาอ้อยลำโต ผูกไว้ที่ขาสองข้างของโต๊ะใหญ่ โค้งยอดอ้อยเข้าหากันเป็นซุ้มประตู   ประดับระบายด้วยดอกไม้กระดาษที่ประดิษฐ์ ไว้ก่อนหน้านั้น บนโต๊ะจะประกอบด้วยเครื่องไหว้ ถาดหลักๆมีสามถาด ถาดแรก เป็นผลไม้หลากชนิด ถาดที่สองเป็นขนมโก๋ ขนมเปี๊ยะทั้งแผ่นกลม และทั้งอย่างก้อนอบแป้งหนาที่นัยว่าสามารถซุกหนังสือเพื่อสื่อสารวางแผนการต่อสู้กับมองโกล  ถาดที่สามเป็นผ้าเช็ดหน้า แป้งน้ำ แป้งแข็ง ชาดทาริมฝีปาก ยาสีฟัน แปรงสีฟัน มากมาย ที่หลังจากวันไหว้แล้ว ทั้งปีในบ้านไม่ต้องหาซื้ออีกเลย รอกระทั่งครบรอบไหว้พระจันทร์ปีหน้า กับถังใส่น้ำสะอาดมียอดทับทิมใส่ลอยไว้ กับแจกันดอกกล้วยไม้สวยประดับไว้สองข้างโต๊ะ

   พี่ๆน้องๆและเพื่อนบ้านในละแวกเดียวกันอีกสองสามบ้านมานั่งรวมกันตอนหัวค่ำ แล้วการไหว้พระจันทร์ก็เริ่มต้น คอยแหงนหน้าตั้งตาคอยพระจันทร์กันว่ามาหรือยัง คุยเล่าถึงตำนานมากมาย สัพเพเหระ ในระหว่างรอปักธูปกันรอบต่อรอบ เด็กๆอย่างเราสนุกสนานที่ได้อยู่กันดึกๆได้

  จำได้ว่า ในปีหนึ่ง  มีการใช้ตะกร้าจีน ที่กลมๆป้อมๆมีฝาปิดที่เรียก “ฮวยน้า” เอาไม้ไผ่ยาวประมาณว่าขัดขนานกับหูหิ้วตระกร้า กางออกเหมือนแขนแล้วใส่เสื้อผู้เฒ่าของบ้าน สมัยนั้นเอาเสื้อตัวเก่งของอาม่ามาใส่ ปักธูปไว้ที่หัวตะกร้า เชิญวิญญาณของญาติพี่น้องที่ตายจากไปแล้วมาคุยถามสารทุกข์สุกดิบกัน  โดยจะมีคนสองคนจับหลวมๆที่ปลายสองข้างของไม้ไผ่ที่กางออกมานอกแบนเสื้อ นับการคำนับของตะกร้าเป็นการสื่อบอกราวกับการถอดรหัส  เด็กๆกลัวๆกล้าๆ แต่เมื่อเห็นผู้ใหญ่ไม่มีท่าทีกลัวอะไร กลับสนุกสนาน ก็พลอยสนุกสนานไปด้วย ไหว้พระจันทร์ปีนั้นเราได้สื่อสารกับคนอยู่ไกลบนสวรรค์ที่ในวันนี้เราไม่อาจจะได้เห็นหน้ากันอีก  ได้บอกกับท่านว่าเราคิดถึง  ได้ถามถึงท่านว่าท่านสุขสบายดีไหม  ได้ขอโทษสารภาพผิดในสมัยยังมีชีวิตอยู่ มากมาย

  ...เป็นความทรงจำดีๆกับไหว้พระจันทร์ในวัยเด็กที่ยาวนานมาเป็นสิบๆปี แต่ยังอบอุ่นและตราตรึงไม่รู้ลืม

  ใกล้เที่ยงคืน เราก็ลาการไหว้พระจันทร์ แล้วเข้านอนอย่างมีความสุข คิดถึงวันพรุ่งนี้ที่เราจะมีขนมไหว้พระจันทร์กินกันแล้ว