นิราศ .....คนรักเมีย

………………………………..          นิราศร้างห่างแฟนแสนใจหาย

แค่ห้าวันไม่เห็นหน้าแทบบ้าตาย         ห่างแค่กายขอให้ใจเราใกล้กัน

วันศุกร์บ่ายใจล่วงหน้าไปหาน้อง        ตาคอยมองชะแง้ เฝ้าแลหวัน

ถ้าออกช้าเกินไปกลัวไม่ทัน                ขอสักวัน ผ.อ. นะอย่าเรียกชุม

พอบ่ายสามสตาร์ทรถกดคันเร่ง          สายตาเล็งอย่างตั้งใจไม่ร้อนรุ่ม

ทุกนาทีมีสติคอยควบคุม                     ดีกว่ากลุ้มภายหลังหากพลั้งไป

จากคลองยาง  โคกยูงมุ่งไปหน้า         เพื่อไปหาคนดีที่สดใส

ทุ่งเสม็ดเหมือนพี่รักน้องเหม็ดใจ        ไม่มีใครมาแย่งตำแหน่งเธอ

บ่อน้ำร้อนถิ่นนี้พี่ขอผ่าน                     กลัวพบพานสิ่งร้อนใจเมื่อใดเผลอ

อุปสรรคข้างหน้าถ้าหากเจอ                ขอมีเธออยู่ข้างกันไม่หวั่นใจ

เมื่อมาถึงสามแยกห้วยน้ำขาว              เหมือนใจร้าวแยกเป็นสามให้หวามไหว

งาน  บ้าน  เมีย  สามอย่างแยกกันไกล   หากรวมกันที่เดียวได้ก็คงดี

ผ่านคลองท่อม ห้วยหลอ คลองขนาน   แสนชื่นบานข้างในหัวใจพี่

เราสองคนขนานกันนั้นไม่มี                สองชีวีได้ร่วมกันเป็นเส้นเดียว

เมื่อมาถึงเหนือคลองมองผ่านผ่าน       เห็นท่าอากาศยานแล้วหวาดเสียว

รักกันจริงอย่ามาชวนให้ขึ้นเชียว         เป็นสิ่งเดียวกลัวที่สองรองจากเมีย

เมื่อมาถึงถิ่นนี้มีชื่อย่าน                        ว่าน้ำจาน เจือจานใจอย่าให้เสีย

ร่วมแบ่งปันน้ำใจไม่อ่อนเพลีย              ดีกว่าเสียมิตรไปเพราะใจดำ

รถพ้นผ่านในช่อง หนองหลุมพอ         คิดถึงพ่อ คนดีที่ใจป้ำ

สอนให้เป็นคนดีมีคุณธรรม                 ไม่เหยียบย่ำคนด้อยกว่า น่าชื่นใจ

ถึงถ้ำคลังยังอีกไกล ใจแทบคลั่ง         มีอีกตั้งเกินครึ่งทางยังหวั่นไหว

ถึงอ่าวลึกมันจะลึกสักเท่าได              ลึกสุดใจของพี่มีแต่เธอ

ถึงคลองลาว ถึงคราวลองลองสักตั้ง   พุ่งหรือพัง แพ้ชนะหรือเสมอ

ไม่มัวนอนกลางวันฝันละเมอ              ต้องเผยอหน้าสู้ให้รู้กัน

รถเข้าเขตพังงามาบ่อแสน                   รถยังแล่นต่อไปใจมุ่งมั่น

บ้านตากแดด.........าก ลำบากครัน      ไร้ตะวันตากอะไรให้งงงวย

หันไปเห็นถุงใหญ่อยู่ในรถ                  ขี้เหล็กสดที่เราเอามาด้วย

ยอดลำเพ็งเมื่อฝนฟ้ามาอำนวย             กับปลีกล้วยอีกปลีที่เอามา

มะละกองามงามสองสามลูก              ที่ได้ปลูกเอาไว้ในสถานศึกษา

 กับมะเขือที่ปลูกไว้ริมชายคา               เก็บเอามาแค่พอกินไม่สิ้นเปลือง

ไปได้ท่อนทางยังไม่ถึงจุดหมาย เวลาหมดหมดเวลา ขอบคุณที่อ่านตอนนี้จนจบ