บล็อกของ อินเนียร์

 ยังเขินๆอยู่ที่จะนำเสนออะไรต่อพื่อนๆดี เพราะเท่าที่อ่านและดูเห็นว่ามีอะไรต่อมิอะไรที่เพื่อนๆทั้งเก่าและใหม่ที่มีสาระมานำเสนอมากมายๆ ผมจึงทำตัวเป็นผู้รับสื่อที่ดี คิดว่ารอให้มีอะไรดีๆที่จะนำเสนอเสียก่อนจึงค่อยเขียนบล๊อก แต่พอดีว่าวันนี้เข้าสวนเอาน้ำหมักที่ทำไว้ไปผสมกับน้ำในสายห้วยราดโคนต้นไม้ พอดีนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้ใช้น้ำบ่อมานานแล้ว ปกติใช้ในหน้าแล้งปีละครั้งโดยใช้เครื่องสูบน้ำที่ใช้เครื่้องยนต์ฉุด(ไฟฟ้าเข้าไม่ถึง)ซึ่งต้องสูบน้ำทิ้งเพื่อล้างบ่อ วันนี้จะใช้ตักเอาเพราะใช้น้ำไม่มากแค่ผสมน้ำหมักชีวภาพ บนปากบ่อจะปิดแ่ผ่นเรียบไว้กันใบไม้ร่วงลงในบ่อดังรูปและมีแผ่นนึงที่เป็นกระเบื้องมุงหลังคาดูในรูปนะครับ

ก่อนอื่นผมขอถามคำถามที่พยายามใคร่ครวญมาหลายวัน ว่ามีอะไรในกอไผ่หรือเปล่า เมื่อตะกี๊เข้าไปดูในข้อตกลงมีอยู่ข้อนึงกล่าวถึง การว่ากล่าวให้ร้ายผู้อื่น ผมพูดถึงสวนยางที่ฉีดยาฆ่าหญ้าเอาไว้ว่าล้างถังน้ำยาลงในสายห้วย และฉีดททุกๆปีเมื่อฝนมาก็ชะน้ำยาลงไปในห้วย ในกรณีอย่างนี้ถือเป็นการให้ร้ายหรือเปล่า ถ้าใช่ผมก็ขอโทษทุกๆคนโดยเฉพาะผู้ใหญ่โสและกลุ่มผู้จัดทำเวบ แต่ที่เขียนไปเพราะเห็นว่าเขารณรงค์กันอยู่ทั่วไปแม้แต่ทางพีบีเอสทีวี เมื่อวานนี้ในรายการนักข่าวพลเมื่องหรืออะไรที่แหละไปถ่ายทำในป่าต้นน้ำและกล่าวถึงเรื่องที่ผมพูดถึงและลงเดินส

ติดตามรายการทีวีที่เกี่ยวกับความเปลี่ยนแปลงของสภาพธรรมชาติที่เกี่ยวข้องกับความเป็นอยู่ของมนุษย์เรา เช่น ภาวะโลกร้อน สภาพที่่น้ำืท่วมในหน้าน้ำหลาก แต่พอหน้าแล้งเราไม่มีน้ำใช้ทำนา หรือแม้แต่ทุกวันนี้เราเตรียมถุงทรายกลัวน้ำเข้าบ้านแต่พอตกเข้าเดือนนี้น้ำแห้งต้องขอดน้ำในบ่อที่ขุดไปลึกแต่มีน้ำไม่พอใช้ ปัญญาของมนุษย์ไม่สามารถแก้ไขปัญหานี้จริงหรือ หรือเป็นเพราะเราเอาแต่ได้โดยไม่คำนึงถึงสิ่งแวดล้อมทั้งๆที่คนรุ่นพ่อ-แม่ทำให้ดูแล้วแต่เราไม่ทำตาม ไม่เคารพธรรมชาติ ไม่ยอมอยู่ร่วมกับธรรมชาติ คิดว่าตัวเองเ่ก่ง วันนี้ธรรมชาติจึงเอาคืน(ที่จริงธรรมชาติไม่ได้ลงโทษหรือเอาคืนอะไรหรอก ธรรมชาติก็เป็นไปตามปกติเช่นน้ำก็ต้องไหลลงสู่ทีี่่่ต่ำพอเราไปกั้นไม่ให้น้ำไปจนระดับน้ำสูงขึ้น(น้ำที่มีระดับสูงขึ้นจะทำให้แรงดันของน้ำมากขึ้นจนพยายามจะไหลให้ได้มากขึ้น)ในที่สุดก็จะดันออกจากที่กั้นจนได้แล้วน้ำก็จะท่วมที่มนุษย์อยู่อาศัย(ซึ่งไปถมที่ๆน้ำเคยขังอยู่เมื่อหน้าน้ำหลาก) คนเรากินแล้วก็ทิ้งถุงพลาสติกที่ห่อของ ขวดต่างๆแล้วพอฝนตกของที่ถูกทิ้งก็ไปอุดทางที่น้ำจะไหลลงท่อน้ำเลยท่วม ภาพเหล่านี้เห็นได้ทั่วไป แม่ป้อนขนมลูกอยู่ริมถนนพอป้อนเสร็จก็ทิ้งลงบนถนนต่อหน้าลูก ฯลฯ

ประมาณปี 2542 หลังจากสร้างบ้านในสวนเสร็จ น้องผึ้งก็เข้ายึดครองพื้นที่ตามอำเภอใจ เข้าไปอยู่ในฝาบ้านซึ่งมี 2 ชั้นด้านในบ้านตีไม้อัดไม่ทาสี บ้างก็ขึ้นไปอยู่บนฝ้าใต้หลังคา บอกคนอื่นเขาไปเรื่อย บ้างก็ว่าดีเขาจะมาให้โชคลาภ มาวันหนึ่งนั่งกินข้าวอยู่ที่นอกชาน ผึ้งบินมาเกาะก็จะปัดแล้วผึ้งก็ตกใจก็ต่อยเข้าให้ก็ไม่เจ็บมากแต่หน้าบวม เลยคิดหาวิธีไล่โดยจุดไฟเอาควันไล่เพื่อขอคืนพื้นที่ ผล ผึ้งไม่ยอมพาพรรคพวกมาบินขบวนกันเยอะ(จะใช้คำว่าเดินขบวนก็ไม่ไ้ด้เพราะไม่ได้เดิน) ผลเราต้องยอม เวลาผ่านไปทำไงดี มานึกอยู่นานอย่ากระนั้นเลย ทำไงจะเอาน้ำผึ้งได้ ผนังฝาบ้า 2 ชั้นจะเปิดยังไงไม่ให้กระเทือนคิดกันนาน ทำทุกทีก็ออกมาบินขบวนทุกที แต่ละครั้งพี่น้องเอ้ย!ใจยังกะตีกลอง แล้วยิ่งมารู้ว่า
เวลาที่เรากลัวร่างกายเราจะหลั่งสารแห่งความกลัว แล้วผึ้งก็รู้อีกว่าเรากลัว เสร็จผึ้งแน่ ลองดูภาพแก้เบื่อที่อ่านนานๆ

 หลังจากเปิดฝาผนังบ้านด้านในกลุ่มผู้ชุนมุมก็รวมตัวกันรอคำสั่ง

เอาแบบย่อๆก่อนผมไม่มีความรู้เรื่องทำสวนมาก่อนแต่สร้างสวนมาสิบกว่าปีแล้วก็ยังคงไม่รู้เหมือนเดิมเพียงแต่ยินดีทำงานหนัก ได้ออกตัวกับครูเสินนิดหน่อยแล้วรายละเอียดค่อยเล่าเพราะยังเรียบเรียงไม่ถูก เอาเป็นว่ามาดูตามหัวข้อดีกว่า

ว่างก็เข้าสวนก็อย่างที่บอกว่าสวนรกเหลือเกินแล้วเพื่่อนๆก็เยอะด้วย วันนี้ก็เข้าสวนไปตัดหญ้าแล้วสัญญาเมื่อคืนว่าจะเอาดอกเข็มป่าสีม่วงมาฝาก ก็ได้เอามาแต่เริ่มจะโรยๆแล้วช่วยชมกันหน่อยเนาะที่่จริงก็ไม่มีอะไรมาอวด แต่อยากจะมีส่วนร่วมไม่ให้จืดเกินไป

ตัวนั้ไม่ร้่ายเหมือนด้านล่างของบล๊อกนี้ เข้าใกล้ก็ไม่หนีไปไกลๆยอมให้ถ่ายรูปแ่ต่พอเข้าไปใกล้มากๆเพื่อจะได้รูปที่ถูกใจก็เลื้อยหนีไปอย่างช้าๆ แต่ที่แปลกคือพอถ่ายรูปเสร็จผมก็ไม่รบกวนเค๊า ก็ไปทำงานของผมต่อไปแล้ว กลับมา 3-4 ครั้งกลับมาก็เจอเค๊าอยู่บริเวณนั้นแม้ว่าไม่ใช่ตำแหน่งเดิม หรือว่าเขาวางไข่ไว้บริเวณนั้น แต่พออีกวันเข้าสวนอีกมองๆหาเค๊าก็ไม่มีวี่แววครับ เล่าสู่กันฟังครับ

ดูเจ้าเพื่อนตัวที่หนีไปไม่กลับเยี่่ยมคนป้อนน้ำป้อนนมเลย รูปตอนที่อยู่ด้วยกันครับ

  ขั้นแรกมาชมความงามของธรรมชาติครับ

ฉันไม่ได้เชิญเค๊าน๊า เค๊ามาเอง 

เพื่อนตัวนี้ทีแรกเจอกกันก็ต่างคนต่างวิ่ง เดี่ยวนี้ยอมให้ถ่ายรูป เชื่อใจกันแล้ว แต่ห้ามไปกินน้ำผึ้งฉันนา