บล็อกของ sothorn

    ขึ้นชื่อว่าถ่าน ตอนแรกก็เข้าใจว่ามีแต่ถ่านที่ใช้หุงต้ม กับถ่านคุณภาพสูงที่ใช้กับเรื่องสุขภาพ ได้ยินถ่านไบโอชาร์ มาสองสามปีแล้วจากพี่ ตฤณ แต่ไม่ได้สนใจในตอนนั้น พอถึงตอนนี้รู้เลยว่าพลาดอย่างแรงเมื่อรู้ว่าถ่านไบโอชาร์มีประสิทธิภาพถึงเพียงนี้ เมื่อปลายเดือนมีนาคนที่ผ่านมาพี่ตฤณ ส่งถ่านไบโอชาร์มาให้ ด้วยความกรุณาของพ่อครูบาสุทธินันท์ และคุณหมอศิริรัตน์ ทำให้ถ่านไบโอชาร์จากสวนป่ามหาชีวาลัยอีสาน มาถึงนาโยงบ้านผม จำนวน 25 กิโลกรัม เพิ่งมารู้ทีหลังว่ากิโลกรัมละ 100 บาท

      ตะขบผลไม้มากคุณค่า แต่ด้อยราคาเพราะไม่มีใครซื้อขายกัน ส่วนตัวแล้วผมชอบกินครับ ที่บ้านมีอยู่ต้นหนึ่ง แต่แย่งนกไม่ค่อยทัน

   วันครบรอบวัดเกิดเวฺ็บบ้านสวนพอเพียง คือวันที่ 14 ตุลาคม ของทุกปี วันจัดงานส่วนมากก็จะเลือกให้ตรงเสาร์-อาทิตย์ เพื่อความสะดวกในการมาร่วมงานของสมาชิก ซึ่งในแต่ละปีก็จะมีคนรับเป็นเจ้าภาพ สำหรับปีที่ 7 นี้เจ้าภาพ คือ พี่ มังคุดหวานลานสะกา รับเป็นเจ้าภาพที่ เรินท่าห่า(ท่าหารีสอร์ท)@คีรีวง และเพื่อให้สมาชิกที่มาร่วมงาน ได้รับประทานมังคุดกันอย่างจุใจ จึงเลื่อนจัดงานมาเป็นวันที่ 12-13 กันยายน 2558 

ซึ่งมีรายละเอียดดังนี้ ข้อมูลจาก พี่ติ๋ม มังคุดหวานลานะกา

     ตั้งแต่ลาออกจากงานมา รู้ว่าตัวเองต้องกลับมาทำงานด้านเกษตร แต่ตอนเริ่มต้นก็ทำมันเกือบทุกอย่าง จนสุดท้ายรู้ว่าตัวเองชอบปลูกผัก และตั้งใจว่าจะปลูกผักเป็นอาชีพเสริมจากการกรีดยาง ส่วนความตั้งใจที่มากกว่านั้น ถ้าเป็นไปได้อยากปลูกผักเป็นอาชีพหลักมากกว่า ตอนนี้ก็พยายามอยู่ครับ ตั้งแต่ต้นปีมาก็ปลูกผักขายไปรอบหนึ่งแล้ว รายได้จากการปลูกผักอาจจะไม่มากนัก แต่การที่ได้กิน ได้แจก น่าจะเป็นกำไรที่เยอะกว่ามาก

   ปุ๋ยเคมีมีใช้กันมาน จะดีไม่ดียังไงผมไม่ขอพูดถึง บล็อกนี้ผมแค่อยากมาบอกสมาชิกบ้านสวนพอเพียงว่า ไม่ใช้ปุ๋ยเคมีผักก็งามได้ ส่วนใครยังรักหรือชื่นชมปุ๋ยเคมีก็เป็นเรื่องส่วนตัวผมไม่ขอล่วงเกิน

คะน้าที่ผมปลูกโดยไม่ใช้ปุ๋ยเคมี

    สิ่งที่ตั้งใจอย่างหนึ่งจากการลาออกจากงาน คือการมีกิจการเป็นของตัวเอง การกรีดยางก็ยังไม่ใช่ ส่วนจะให้ทำธุรกิจอย่างอื่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ถนัด ซื้อมาขายไปเพื่อทำกำไร ก็ไม่ใช่สิ่งที่ทำแล้วจะสบายใจ แต่ปลูกผักที่ไร้สารพิษแล้วขาย ผมกลับทำได้อย่างสบายใจ เพราะเหมือนได้มอบสิ่งดีๆ แก่ผู้ซื้อ แต่ก็ยังไม่ถือว่าเป็นกิจการ หรือธุรกิจอะไร คิดว่ามีสินค้าในแบรนด์ของตัวเองก็พอ ก็เป็นหนึ่งในความภูมิใจ ทำแล้วสบายใจ มีความสุข

    ตั้งแต่ผมกลับมาอยู่บ้าน ปี 2550  ปีนี้ปี 2557 นับเป็นปีที่ฝนตกมากที่สุด จำนวนวันที่ฝนตกมากกว่าปีอื่นๆ แต่ปริมาณไม่ได้มากเหมือนปีก่อนๆ ปี 2557 ก็ถือเป็นปีที่ค่อนข้างลำบากที่สุด ทั้งกรีดยางไม่ได้ ทั้งยางราคาตก ส่วนผักกินใบก็แทบจะปลูกไม่ได้เลย เลยไม่ค่อยจะมีเรื่องราวในสวนมาเล่าสู่กันฟัง บล็อกนี้แค่อยากเอารูปในสวนมาฝาก เพื่อความสดชื่นในปีใหม่นี้ครับ