ขำขันก่อนนอน

เรื่องจริงขำๆ จากพระมหาสมปอง

เรื่องวัตถุดิบ

ญาติโยมหลายท่านมักถามว่า
" ท่านบวชเรียนมาตั้งแต่อายุยังน้อย  อยู่ในเพศบรรพชิตมามากกว่าครึ่งชีวิต มีโอกาสสัมผัสชีวิตฆราวาส
ไม่มากนัก
แล้วเอาข้อมูล  วัตถุดิบหรือมุกมาจากไหนหนักหนา"

อาตมาก็ตอบว่า หลักๆ เลยก็คือ การอ่าน นอกจากนั้นก็หนัง ละคร  ที่ญาติโยมดูกันนั่นแหละ
พอตอบออกไปอย่างนี้ โยมก็สวนกลับทันที
" ไม่ผิดข้อห้ามหรือท่าน"

อาตมาก็จะอธิบายไปว่า  ดูเพื่อให้เท่าทันกิเลสจะได้สกัดมันถูก และที่สำคัญ  หากอาตมาไม่รู้หรือไม่เข้าใจ
ตลอดจนไม่เท่าทันเรื่องราวทางโลกและ  จะมาบรรยายธรรมให้ญาติโยมรู้สึกอินกันได้อย่างไร
ซึ่งนอกจากการอ่าน การดูและการฟังแล้ว  หลายวัตถุดิบที่นำมาสร้างเป็นมุกฮา ก็ได้มาจากการพูดคุยกับ
เหล่าโยมๆ นี่แหละ
    อย่างวันหนึ่งระหว่างที่อาตมากำลังฉันเพลอยู่ก็มีโยมท่านหนึ่งโทร.มา
  " พระอาจารย์เหรอคะ นี่อาตมาเองนะคะ"
    " หา อะไรนะ"
    " พระอาจารย์เหรอคะ  นี่อาตมาเองค่ะ"
    " ถ้าโยมแทนตัวว่าอาตมา  แล้วอาตมาจะแทนตัวอาตมาว่าอะไร"
    " อ๋อ ขอโทษค่ะ"
    หลังจากนั้นก็คุยธุระกันจนจบ  อาตมาก็กล่าวว่า
    " เจริญพร"
    " ค่ะ เจริญพรเช่นกัน"
  แน่ะ  มีอวยพรให้พระด้วย

    ข้างต้นก็คือ  สิ่งที่มักจะเกิดขึ้นบ่อยๆ ระหว่างพูดคุยกับเหล่าญาติโยม  จนถือว่าเป็นเรื่อง
ปกติสำหรับอาตมาไปแล้ว หรืออย่างก่อนหน้านี้มีโยมผู้หญิงคนหนึ่ง  เดินถือสังฆทานมาอย่างมาดมั่น
พอเข้ามาในกุฏิแล้ว เธอก็มุ่งตรงไปที่พระบวชใหม่รูปหนึ่งทันที
  " ถวายสังฆทานค่ะ"
    พระบวชใหม่ด้วยความที่ยังจำบทสวดต่างๆ ไม่ค่อยคล่องนัก  จึงหยิบหนังสือขึ้นมาดู
    " ไม่ต้องค่ะ"  โยมผู้หญิงคนนั้นกล่าวอย่างหนักแน่นตามสไตล์สาวมั่น
    " ดิฉันท่องได้ค่ะ  เพราะคุณยายพาเข้าวัดตั้งแต่เด็กๆ" เธอพนมมือขึ้น ก่อนกล่าวว่า
  " อิมานิ มะยัง ภันเต สะปะริวารานิ คิกขุ สังโฆ"    (ที่ถูกต้อง จะต้องเป็น ภิกขุ
สังโฆ)
  พระบวชใหม่มีสีหน้างุนงง ก่อนหันมาถามอาตมา
    " คิกขุสังโฆ นี่มันฟังทะแม่งๆ  นะหลวงพี่"
  อาตมาเกรงว่าโยมผู้นั้นจะหน้าแตก ก็เลยตอบไปว่า
    " คิกขุ แปลว่า น่ารัก  สังโฆ แปลว่า สงฆ์ คิกขุสังโฆ ก็คือ  แด่พระสงฆ์ผู้น่า
รัก"
    เท่านั้นแหละ  พระใหม่รูปนั้นนั่งยืดทั้งวันเลย

    แต่ก็มีบางกรณี  ที่การพูดผิดของคุณโยมทำให้อาตมาแทบจะสำลัก
    อย่างเมื่อเร็วๆ นี้  มีโยมท่านหนึ่งโทรศัพท์มา
    " หลวงพี่ขา  ขอเรียนเชิญนิมนต์ค่ะ"
    " ไปไหนล่ะโยม"
    " ไปมรณภาพที่บ้านน่ะค่ะ"
  โห  นิมนต์พระไปตายถึงที่บ้านเลย อาตมาจึงบอกไปว่า  ถ้านิมนต์ไปงานศพไปให้ได้
แต่ถ้าเชิญไปมรณภาพนี่ ช่วงนี้อาตมาไม่ว่างจริงๆ ขอตัวเถอะนะโยม

  จากตัวอย่างที่อาตมาเล่าไว้ข้างต้น  คุณโยมอาจจะเห็นเป็นเรื่องขบขัน แต่มันก็สะท้อน
ให้เห็นความห่างเหินระหว่างคนกับวัดได้ในระดับหนึ่ง  ปัจจุบันนี้คนจะนึกถึงวัดในกรณีพิเศษ
เท่านั้น เช่นงานบวช งานศพ  ต่างกับสมัยก่อนที่วัดเป็นศูนย์กลางของชุมชน ฆราวาสกับพระจึง
สนทนากันไหลลื่น ไม่มีคำแปลกๆ  หรือผิดที่ผิดทางออกมาให้พระสุดุ้งแต่อย่างใด
    ซึ่งถ้าพูดถึงศัพท์แสงที่แสลงใจแล้ว  ตอนไปบิณฑบาตอาตมาจะเจอบ่อยมาก เช่นมีอยู่
ครั้งหนึ่งระหว่างที่กำลังเดินๆ อยู่  ก็ได้ยินเสียงใสๆ แว่วขึ้นมา
    " แม่ๆ พระมาขอข้าว"
  " มาเยอะไหมลูก"
    " มา 2 อัน"
    โห  เรียกอย่างกับชิ้นส่วนรถยนต์ นี่ถ้ามาเยอะๆไม่เรียกเป็นฝูงเลยเหรอ
  ดังนั้นเวลาไปบรรยายธรรมให้นักเรียนฟังอาตมาจะนำเรื่องนี้ไปสอดแทรกเพื่อสอน
เด็กๆ ด้วย
    " ถ้าพระกิน เรียกว่า  ฉัน"
  " พระนอน เรียกว่า จำวัด" (บางคนเรียกขี้เกียจเป็นพระนอนไม่ได้)
  " พระป่วย เรียกว่า อาพาธ"
    " พระตาย เรียกว่า มรณภาพ"  (ไม่ใช่เรียกป่อเต็กตึ๊งนะ)
    " แล้วพระอาบน้ำล่ะ  เรียกว่าอะไรเอ่ย" คราวนี้อาตมาถามให้เด็กๆ ตอบบ้าง
    " เรียกคนมาดู"
    จบกัน