All 4 1 (1 4 All)

หลังจากที่เราคุยกันไม่กี่ประโยค  ป้ายนี้ก็ได้เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน...

โรงทาน... ดูเหมือนว่าจะยิ่งใหญ่สำหรับใครหลายคน

แต่สำหรับอาตมานั้น  ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา สำหรับผู้ที่ยังพอมีอยู่ มีกิน

แต่หันกลับไปดูคนข้างหลัง ซึ่งยังขาด!!! แล้วเราก็มาช่วยกัน...

หนึ่งคน...เป็นเจ้าของร้านหนังสือเก่า อยู่บนถนนกลางเมือง หน้าไปรษณีย์ขอนแก่น โดยนิสัยสมถะ สันโดษ เรียบง่าย ไม่ได้มีความสนใจเรื่องหนังสือเท่าไหร่ แต่ขายหนังสือ และในราคาถูกจริง ๆ

หนึ่งคน...เป็นหมอแผนไทย รู้จักยาทุกขนาน บำบัดคนไข้หลายร้อยหลายพันคน โดยส่วนใหญ่ไม่ได้ค่าตอบแทน เธอก็ยังทำต่อไป ด้วยคาดหวังให้คนเหล่านั้นมีความสุข กับสุขภาพกายที่แข็งแรง สุขภาพใจจะได้เบิกบาน

หนึ่งคน...เป็นผู้หญิงตัวไม่เล็ก เพราะเธออ้วนมาก (ใหญ่กว่านก เชิญยิ้มนิดหน่อย) ทำธุรกิจบนดินเล็ก ๆ พอเลี้ยงตัวได้  แต่ด้วยความที่ตัวเองเป็นโรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาว ซึ่งเธอเอง ไม่เคยท้อแท้กับชีวิตในปัจจุบัน แต่ตรงกันข้าม ยืนยันที่จะช่วยสังคมให้ถึงที่สุด หลายงานกุศลที่อาตมาได้เจอ... ได้เห็น แม้กระทั่งงานล้างป่าช้า หรืองานสำคัญ ๆ ของเทศบาลขอนแก่น

หนึ่งคน...เป็นผู้อยู่เบื่องหลังทั้งหมด ของงานที่เกิดขึ้น ประสานงาน รวมถึงการจัดเตรียมงานและ สถานที่ ฯลฯ (อาตมาเอง)

          โรงทาน เป็นงานที่ทำคนให้มีรอยยิ้ม ทั้งผู้ให้และผู้รับ  ซึ่งอาตมาจะเล่าให้ทุกคนได้ฟังเสมอว่าบรรยากาศในการแจกทานที่มีความสุขนั้น เป็นอย่างไร อาตมาไปที่ไหนมาบ้าง เจออะไร? กลุ่มบุญที่มาทานของ (แจก) นั้นมาจากไหน? และทำไมถึงมา...

          ปิติ หรือความสุขจากการให้ มันเปี่ยมล้นและตื้นตัน เป็นเกียรติยศอย่างหนึ่งสำหรับผู้ที่ได้ "ให้" ในโอกาสต่าง ๆ ที่เราสมมติบัญญัติขึ้น..รอยยิ้มที่เราได้รับจากผู้ที่มารอรับ..หรือมิตรภาพระหว่างผู้ที่มาแจกทานด้วยกัน บางครั้งเราไปเจอกันตามที่ต่าง ๆ โดยไม่ได้นัดหมาย... นั่นก็คือ เรามีศรัทธาเหมือนกัน...

          ดีใจ...ที่บ้านสวนฯ ก็เหมือนโรงทานแห่งหนึ่งของอาตมา.. เมื่อได้เข้ามา.. อาตมาก็มีรอยยิ้มที่ได้รับ..สิ่งที่ดีต่าง ๆ จากญาติโยมหลาย ๆ คน...ดีใจและภาวนาให้ทุกครั้ง ก่อนจะ login เข้ามา ว่าขอให้เราได้ศรัทธาและสหายธรรมดีดี เพื่อจะได้มีมิตรภาพสืบต่อไปตราบนาน...