ในสายลมหนาว

ผมเกิดที่จังหวัดเลยครับจังหวัดที่ใครๆมักไปไม่ค่อยจะถึง คนที่รู้จักผม

เรียกผมว่า "บูบู้"คุณพ่อผมรับราชการครับส่วนคุณแม่ก็เป็นแม่บ้าน

พี่สาวผมชื่อ " ทองเหลือง " ผมและน้องสาวทั้งสองคือ

"บ้องแบ๊ว" และ "สโนว์ " อาศัยอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขถึง3ปี

ไม่บอกก็คงเป็นที่รู้กันนะครับว่าที่เมืองเลยนั้นหน้าหนาวก็หนาว

สะท้านเลยครับ แค่พอเข้ากลางเดือนพฤศจิกายนอากาศก็จะเริ่ม

เย็นมีหมอกปกคลุมทั่วพื้นที่เมืองเลยตอนเช้าคุณแม่ไปทำบุญตักบาตร

ภาพที่เห็นชายผ้าเหลืองปลิวไสวเป็นทิวแถวท่ามกลางสายหมอกของ

เหมันตฤดูช่างติดตาตรึงใจคุณแม่มิรู้ลืมเลยผู้คนก็มีอัธยาศัยมิตรไมตรี

มีวิถีชีวิตเรียบง่ายตามแบบอย่างเศรษฐกิจพอเพียงของในหลวงนั่นเอง

คุณแม่ผมชอบทำอาหาร ปลูกต้นไม้ ถ่ายภาพและรักการอ่านหนังสือมาก

ส่วนผมกับน้องๆก็ชอบวิ่งเล่นไปรอบๆคุณแม่ครับ ตอนเล็กๆคุณแม่เรียก

ผมว่า"ไอ้โก่ง"เพราะขาผมมันดัน โค้งเหมือนวงพระจันทร์

ตอนดูโทรทัศน์คุณแม่ก็จะคอยดัดขาให้ผม พอโตขึ้นมาหน่อยก็เรียกผมว่า

"ไอ้เหยิน"แหมพี่ๆครับ ก็ฟันล่างผมมันแค่แซงหน้าฟันบนหน่อยเดียวเอง

เดี๋ยวนี้ผมเป็นหนุ่มแล้วครับ แต่ก็หาว่าผมเตี้ยบ้างเดี๋ยวก็หาว่าผมปากเหม็นบ้าง

แหม!!!ช่างว่าผมเรื่อยเลยนะคุณแม่

ผมชอบให้คุณแม่อาบน้ำให้ผมเพราะผมจะหล่อไปหมดทั้งตัวเลย

แถมคุณแม่ยังฉีดน้ำหอมให้ผมซะด้วยซิครับ ผมชอบมากเลยเวลา

ที่คุณแม่ชมว่าผมหล่อผมจะยิ้มรับด้วยความดีใจเสมอ

แหมพึ่ๆครับอย่าว่าผมเลยนะครับก็ผมคิดว่าผมหล่อจริงๆนี่นา

แล้วพี่ไม่คิดว่าผมหล่อสักนิดหรือครับ???......" บูบู้"