พี่สืบในใจฉัน (ตอน 1)

มาอ่านเรื่องราวดี ๆ จากยายอี๊ดค่ะ

และจะรออ่านอีกนะค่ะ

ชีวิตสัตว์ป่าที่มีคนกลุ่มหนึ่งเห็นซึ่งคุณค่า

ชีวิตของเด็กสาวคนหนึ่ง(ในขณะนั้น) ที่ได้รับประสบการณ์ไม่คาดฝัน ควรค่าแก่การจดจำ

ชีวิตของชายผู้หนึ่งที่ทุ่มเทใจกาย เพื่อป่าไม้ สัตว์ป่า อุทิศแม้กระทั่งชีวิต เพื่อให้สังคมได้ตระหนัก ได้ฉุกคิด

แล้วชีวิตของพวกเราทั้งหลายล่ะ ได้ทำอะไรที่น่าภาคภูมิใจบ้างหรือยัง

ขอบคุณยายอี๊ด ที่นำเรื่องดีๆ มาสะกิดต่อมความดีในใจผมครับ

โชคดีจังที่ยายอิ๊ด ได้มีโอกาศเจอตัวจริงของคุณสืบ นาคะสะเถียร ขวัญเองเป็นคนอุทัยธานีแท้ ๆ ยังไม่มีโอกาศอย่างนั้นเลย มารู้จักท่านก็เมื่อวันที่ท่านเสียและเป็นข่าวนั่นแหละค่ะ ซึ่งตอนนั้นยังเด็กมาก อยู่ชั้นประถมอยู่เลย จำได้ว่าครูประจำชั้นมาประกาศในห้องเรียน จากนั้นคนอุทัยธานีก็พากันรู้จัก และรักป่าห้วยขาแข้งกันมากขึ้น

บุคคลคนที่เสียสละ มักจะมีชีวิตสมาถะ(ไม่รู้เขียนถูกไหม) แทบจะทุกคน น่ายินดีมากเลยที่มีคนช่วยรำรึกถึง

มายก็นับถือการทำงานของ สืบ นาคะเสถียร ค่ะ

ดีจังที่ยายอิ๊ดได้มีโอกาสทำงานกับพี่เขาด้วย

เล่าต่อนะคะ เพื่อเป็นการรำลึกถึงบุคคลที่เสียสละตัวเองเพื่อการอนุรักษ์ทรัพยากร

ธรรมชาติ

    อีกหนึ่งคนดีที่เราสูญเสียไป  ผมไปเจอในพิภิทตภัณฑ์ หุ่นขี้ผึ้ง ยังถ่ายรูปท่านเก็บไว้อยู่เลย ตอนท่านเสียใหม่ๆทาง มูลนิธิ ทำหนังสือออกเพื่อระดมทุน  อุดหนุนอยู่หลาย ปีไม่แน่ใจจะออกตอนใกล้วันเสียชีวิตของท่านหรือเปล่า ..อยากจะไปเยือนห้วยขาแข้งสักครั้ง แต่ไม่เคยสำเร็จ สักกะที ...ตอนนี้ ไฟชักจะหมดลงแล้ว  เมื่อก่อนเคยดูสารคดี เกี่ยวกับการทำงานของท่าน ... นำเรือไปคล้องจับกวาง กลางเขื่อน ที่ไหนสักแห่ง..เห็นแล้วก็อยากเป็นแบบเขา  ช่วงนั้นอินมาก ถึงขั้นอยากเป็นพวกอนุรักษ์ ป่าไม้ เลยทีเดียวเชียว แต่ฝันมันไปไม่สุด เราสู้ว่าเราเป็นไปไม่ได้  สุดท้ายก็หลงเมามาย อยู่กับเหล้าผับ บาร์ เพลงเพื่อชีวิต ในกรุงหามรุ่งหามค่ำ นึกแล้วมันก็เสียดายชีวิตที่ผ่านมาเหมือนกัน เฮ้อ.. เมื่อก่อนมีพี่ที่ทำงาน เขารู้จักกับพี่เสกสรรค์ มีโอกาสได้ไปเที่ยวป่า ห้วยขาแข้งด้วยกัน แต่เที่ยวนั้นผมไม่ได้ไปด้วย..นึกแล้วก็เสียดาย

   ยายอิ๊ดโชคดีจริงๆ ที่ได้มีโอกาสร่วมงานกับท่าน  ผมชอบบุคลิก คาบไป้  โผกผ้าขาวม้า แว่นหนาเตอะ ของเขามาก  ...หาคนที่มีอุดมการณ์อย่างท่าน ยากยิ่งนัก  น่านับถือ ช่วงนั้นได้มีโอกาสอ่านเรื่องราวบันทึก ของท่านก่อนเสียชีวิต มีวาทะกรรมคมๆ กินใจอยู่เยอะเหมือนกัน แต่เสียดายว่าจำไม่ได้แล้ว หนังสือก็หายไปหมดแล้ว พอยายอิ๊ด มาพูดถึงท่านก็ทำให้ นึกถึงท่านอีก ผมไทยแท้คือลืมง่าย เราลืมคนดีๆเหล่านี้กันง่ายเกินไปเนาะ ตำราเด็กนักเรียน น่าจะมีบุคคลเหล่านี้ ให้เด็กๆได้อ่านติดตาม ปลูกสร้างจิต สำนึก รักป่า คืนสู่ธรรมชาติให้แก่พวกเขาบ้างก็คงจะดีไม่น้อย  ของไทยเรา กรมป่าตั้งขึ้นมานานมากแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมป่าและสัตว์ป่ามันเหลือน้อยลงทุกวัน  เวลาถึงฤดูท่องเที่ยวผมก็จะไปเที่ยวตามอุทยานแห่งชาติ แทบทั้งสิ้น ชอบป่า ปลูกฝังให้เด็กได้รู้จักป่า การเดินป่า การตั้งแค้มปิ้ง  เด็กๆชอบมาก เคยไปเจอโขลงช้างป่า นับได้ ๑๗ เชือก ก่อนขึ้นเขาใหญ่ ทั้งตกใจและตื่นเต้นมาก .....กลับไปหาซื้อหนังสือ ของท่านมาอ่านใหม่ซะแล้ว ...รบกวนยายอี๊ดแนะนำ ...ด้วยว่า เล่มไหน..ค่ายไหนดี  อย่าลืมแนะนำในฐานะคนเคยร่วมงานกับท่านมาก่อน

พอได้เห็นรูป คุณสืบ นาคะเสถียร ช่วยชีวิตชะนีกลางอ่างเก็บน้ำ และอ่านที่ยายอิ๊ดเล่า ว่ายายอิ๊ดอยู่ในเรืออีกลำนึง ก็นึกขึ้นได้ว่า ผมมีหนังสือเก่า ๆ อยู่เล่มนึง ได้มาเมื่อนานมาแล้ว ชื่อ "ตะโกนก้องจากพงไพร เป็นรวมผลงานและความคิดของ สืบ นาคะเสถียร พิมพ์ครั้งที่ 4) ก็เลยรีบไปค้นดู เห็นรูปนี้ ไม่รู้ว่าใช่ยายอิ๊ด รึเปล่า (คนที่กำลังก้าวไปขึ้นเรืออีกลำ)

แล้วจะรออ่านเรื่องราวดี ๆ จากยายอิ๊ด ครับ

ข้อความบนปกหลังของหนังสือ