ต้นไม้แห่งความหลัง

 ผมเคยอ่านข้อความของใครจำไม่ค่อยได้แล้ว อาจจะเป็นคุณกระต่ายดำ (ถ้าจำผิดต้องขออภัย) ที่มักจะบ่นให้ฟัง(อ่าน)ว่าแฟนไม่ค่อยคล้อยตามในเรื่องการปลูกต้นไม้ซักเท่าไหร่ ที่จำได้เช่น ต้นมันใหญ่นะไม่มีที่มากพอจะปลูก ผมก็เลยเขียนบล็อกนี้ขึ้นมาเพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าต้นไม้ไม่ว่าเล็ก ใหญ่ ถ้าเราจะปลูก สามารถปลูกได้หมด ตราบใดที่มันไม่ใช่ต้นไม้ที่เป็นพิษเป็นภัยต่อเจ้าของผู้ปลูกเอง ต้นอะไรที่ว่าใหญ่โตแค่ไหนก็สามารถปลูกได้ ถ้าเราจำกัดพื้นที่เขา เขาก็ไม่มีวันโตได้ตามขนาดปกติ ลองดูตัวอย่างกันนะครับ

นี่ครับต้นโพธิ์ ต้นนี้แคะมาจากดาดฟ้าอาคารเรียนเมื่อ 25 ปีที่ผ่านมาปัจจุบันต้นแค่นี้เอง

ต้นนี้ ไทร ครับ อายุเท่ากับต้นโพธิ์ มาจากดาดฟ้าตึกเดียวกัน

ตอนปืนขึ้นไปบนดาดฟ้ามียายสายช่วยรับต้นไม้อยู่ด้านล่างมันจึงเป็นต้นไม้แห่งความหลัง

ถ้าเป็นคนโบราญเขาจะบอกว่า ปลูกไม่ได้นะ ต้นโพธิ์ ต้นไทร เขาปลูกกันแต่ในวัด ในบ้านปลูกไม่ได้ ก็อาจจะจริง ถ้าปลูกลงดินป่านนี้กี่คนโอบก็ไม่รู้ ผมเคยบอกเสมอว่าอะไรที่เป็นความเชื่อถ้าเรารู้เหตุผลเราก็สามารถหลีกเลี่ยงได้ อะไรที่คนเป็นคนกำหนด ก็คนนี่แหล่ะเป็นคนยกเลิก สมัยหนึ่งเชื่ออย่างนี้ ผ่านมาอีกสมัยความเชื่อเดิมอาจเปลี่ยนไป ดูอย่างลั่นทมสิ เมื่อก่อนมีใครบ้างเอามาปลูกในบ้าน ไม่ค่อยมีใช่มั๊ย แต่เดี๋ยวนี้เป็นไงปั่นความนิยมโดยเปลี่ยนชื่อเรียกเสียใหม่เป็น "ลีลาวดี" โอ๊ยบ้าปลูกกันใหญ่เลย ทั้งปลูกลงดิน ทั้งปลูกในกระถาง บ้านไหนไม่มีดูจะเชยไปเลย ไม่รู้ว่ายุคต่อไปจะเป็นยุคของต้นอะไร พวกเราชาวบ้านสวนพอเพียงมาปั่นความนิยมกันมั๊ย เอาต้นพร้าวนกคุ่ม นี่แหล่ะท่าทางจะดี ชาวบ้านทางใต้จะได้มีอาชีพเสริม ขุดพร้าวนกคุ่มขายกัน ผมไม่ได้เพ้อฝันนะครับ มีความเป็นไปได้ เพราะลูกพร้าวนกคุ่มมีคุณสมบัติพิเศษเหมือนต้นไม้ชนิดหนึ่งที่มาจากต่างประเทศที่เคยโด่งดังมาแล้ว ลองดูมั๊ยท่านประธาน เขียนไปเขียนมามาลงพร้าวนกคุ่มได้ไงไม่รู้ จบดีกว่า