เมล็ดพันธุ์เสรี งอกงามเต็มที่ ในบ้านสวนพอเพียง

เขียนโดย ประไพ ทองเชิญ เมื่อ 7 มิถุนายน, 2011 - 16:25
หมวดหมู่ของบล็อก: 
พืชผัก
Keywords: 
ถั่ว มะเขือส้ม มะเขือกินใบ คะน้า ผักกาดฮีน

บล๊อคส่งการบ้าน อาจารย์หลายท่าน ป้าเล็ก น้องอ้อด วิศิษฐ แก้ว มะโหน่ง 

ถั่วแปปมันหมู หยอดเมล็ดเมื่อวันที่ ๔ มิย.ดูเอาเถอะน่ารักขนาดไหน

ในถาดเพาะทุกเมล็ดงอกดีหมดเลย  (งานนี้พี่หยอยไม่ต้องไปไหนไกล ๑ เดือน555)การบ้านตามมาอีกเพียบ ให้เขาเกิดแล้วก็ต้องให้น้ำให้นม หาที่ทางให้เติบโต  สุขใจดีแท้

ผักกระถางแบบไม่ต้องย้าย รอดูตอนงอกงามเต็มที่แล้วกันค่ะ

เมื่อวานบ่ายน้องไก่(นาธาร) มาช่วยทำบ้านค้างให้เสาวรส หน้าห้องทำงาน เอากล้วยไข่มาฝาก ๒ เครือ ความเป็นพี่น้องร่วมบนถนนสายเดียวกัน มีคุณค่ายิ่งอย่างนี้เอง ขอบคุณน้องไก่อีกครั้ง

กำลังเลื้อยจ้า อีกหลายวันนะกว่าจะได้เห็นดอกผล เหมือนการทำงานช่วงนี้เหนื่อยล้ามาก แต่สักพักก็รอรับดอกผลจากงานหนัก (ปลุกปลอบใจตนเอง555)

ขนำวิมานส่วนตัวจ้า ชั้นบนใช้เสื่อคล้าผืนเดียว ฝาไม้ไผ่สาน ชีวิตสันโดษ อยู่ง่ายๆกินดีมีสุข มีความรักแต่ไม่ผูกมัดไม่ครอบครองให้อิสระต่อกัน ต่างทำงานร่วมอุดมการณ์เดียวกัน (ต่างกับมีครอบครัวนะจ๊ะ)

ดอกงาม่อนบานแล้ว ทำให้คิดถึงเพลงหนึ่งที่ชอบร้อง เมื่อครั้งเป็นบัณฑิตอาสาสมัคร พี่หยอยจะร้องให้ฟังนะจ๊ะ

"ดอกไม้ ดอกไม้จะบาน

บริสุทธิ์กล้าหาญ จะบานในใจ

สีขาว หนุ่มสาวจะใฝ่ แน่วแน่แก้ไข จุดไฟศรัทธา

ดอกไม้ บานให้คุณค่า จงบานช้าช้า แต่ว่ายั่งยืน

ที่นี่ และที่อื่นๆ ดอกไม้สดชื่น ยื่นให้มวลชน"

บทกวีของ จิระนันท์ พิตรปรีชา กวีซีไรท์อาวุโสค่ะ พี่หยอยขอเข้าเงียบเขียนหนังสือสักพักใหญ่ค่ะ พบกันคราวหน้าว่ากันด้วยวิถีกินดีมีสุขแบบชาวนาพัทลุง 

ความเห็น

ลุงแอ้ด

8 มิถุนายน, 2011 - 11:23

เดี๋ยวไปเยี่ยมครับพี่หยอย อยากทำหนำอยู่เหมือนกัน สักพักแล้วผมคงต้องหาที่อยู่เหมือนกัน ง่ายๆแต่กินดีมีสุข

แม่ให้ที่ไว้แปลงนึงที่สงขลา สร้างบ้านใหญ่โตก็เท่านั้นลูกๆก็คงอยู่กับคุณแม่เค้าที่แคนาดาคงไม่มาอยู่ด้วย ผมกะว่าจะทำกระท่อมสักสองสามหลังเป็นที่พักให้กับตัวเอง และให้เด็กๆลูกศิษย์พ่อที่มาเรียนดนตรีไทย เป่าปี่ เรียนหัดหนังตะลุง เรียนโนรา อยู่พักได้ไม่ต้องไปเช่าบ้านอยู่ แล้วมีลานดินไว้ให้ทำกิจกรรมทางวัฒนธรรม นี่แหละครับที่ผมจะกลับไปทำ เสร็จแล้วจะเชิญพี่หยอยมาเยี่ยม   

ประไพ ทองเชิญ

8 มิถุนายน, 2011 - 19:19

"ชีวิตแสนสั้น ศิลปะยืนยาว" ขอบคุณมากครับสำหรับมิตรภาพ  การใช้ชีวิตอยู่กับขนำหรือกระท่อม มันลงตัวมากสำหรับคนที่ศรัทธาและเลือกเดินบนเส้นทางวัฒนธรรมพื้นบ้าน 


เป็นความฝันที่ต้องช่วยกันให้เป็นจริง "The dream come tru" Belive it.  

ตี๋ ครม.

8 มิถุนายน, 2011 - 19:45

เหมือนแม่ผมจะมีเซ้นท์อะไรสักอย่าง

แม่บอกว่า"ตั้งใจทำงานนะอย่าเพิ่งลาออกอุตส่าห์ร่ำเรียนมา"

ผมคิดว่าแม่คงเห็นว่าผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้กลับบ้าน ได้เข้าสวนผมอยู่ในสวนเป็นเด็กกำพร้าได้ทั้งวัน แม่คงกลัวว่าผมจะลาออกจากงานมาทำสวน

 

ความจริงแม่พูดถูกครับอุตส่าห์ร่ำเรียนมา แต่แม่ไม่รู้หรอกว่าในใจลูกคนนี้ เมื่ออยู่ภายใต้หน้ากากของข้าราชการกลับคิดว่าไม่คุ้มเลยกับที่เรียนมา ถ้าวันนี้ผมเป็นชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง ผมคงทำประโยชน์ให้ส่วนรวมได้มากกว่านี้

เขาตีกรอบให้เราอยู่

เขาขีดเส้นให้เดิน

เขาเขียนคำตอบให้เราตอบตามที่เขาถาม

 

แล้วตัวเรา วิญญาณเราอยู่ไหนครับ

อย่างที่เคยบอกหลายคน ว่า "ผมชอบเป็นครู แต่ไม่อยากเป็นข้าราชการ"

ตอนเป็นเด็ก....มีแรง มีเวลา แต่ไม่มีเงิน กลางคน.....มีเงิน มีแรง แต่ไม่มีเวลา ปั้นปลาย.....มีเงิน มีเวลา แต่ไม่มีแรง

ประไพ ทองเชิญ

8 มิถุนายน, 2011 - 19:52

พี่หยอยร่วมงานกับครูนอกกรอบหลายคน แต่ต้องกล้าทวนกระแสมากหน่อย และยอมรับภาระงานที่เราอยากให้เกิดอย่างเป็นกระบวนการเรียนรู้ต่อเนื่องให้กับเด็กและเป็นส่วนหนึ่งของชุมชน


ตอนนี้น้องตี๋สอนอยู่ที่ไหนครับ

ตี๋ ครม.

8 มิถุนายน, 2011 - 20:14

ตอนนี้ผมอยู่กระบี่ครับ แต่ไม่ใช่ที่ที่ผมควรอยู่ ผมพยายามเป็นอย่างมากที่จะเป็นครูของชุมชน เคยพยายามนั่งร้านน้ำชาเพื่อหาโอกาสคุยเรื่องช่องทางทำกิน แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือเสียงหัวเราะเยาะที่ตามหลังมา เพราะผมได้แต่พูดแต่ไม่ได้ทำให้เขาเห็น แต่ถึงแม้ผมจะทำให้เห็นเขาก็คงไม่ทำตาม

ความฝันของผม กลับบ้านที่รัตภูมิ  ทำทุกอย่างให้ชาวบ้านเห็น ดึงเด็ก ดึงชาวบ้าน ซึ่งผมคิดว่าที่นั่นผมคงทำได้ ผมจะสอดแทรกธรรมะเข้าไปในชีวิตประจำวันของตัวเองและผู้ที่เกี่ยวข้อง  เอาหัวนา หรือ โสดยางเป็นทางเดินจงกรม  ใครไม่ทำ สักวันหนึ่งผมจะทำครับ


ตอนเป็นเด็ก....มีแรง มีเวลา แต่ไม่มีเงิน กลางคน.....มีเงิน มีแรง แต่ไม่มีเวลา ปั้นปลาย.....มีเงิน มีเวลา แต่ไม่มีแรง

ประไพ ทองเชิญ

8 มิถุนายน, 2011 - 20:32

มีครูคนหนึ่งที่คลองแห ชื่อครูเบญ พาเด็กเรียนรู้เรื่องคลอง ใช้เด็กเป็นสื่อไปถึงพ่อแม่ จนเป็นตัวอย่างการรักษาคลองโดยนักเรียนและชุมชน แต่ครูเบญพูดน้อย ต่อยหนักครับ และใช้ศรัทธากับความรักนำทาง


จังหวะดีค่อยพบกันก็ได้นะครับ พี่จะพารู้จักครูที่ทำตามฝันได้ เรื่องนี้จำเป็นครับเราต้องมีกัลยาณมิตรบนเส้นทางทวนกระแสครับ

สาวภูธร

8 มิถุนายน, 2011 - 12:17

ขนำหลังน้อย ๆ น่าอยู่จัง :bye:

ประไพ ทองเชิญ

8 มิถุนายน, 2011 - 19:20

เชิญแวะขนำพี่หยอย

บุญพา

8 มิถุนายน, 2011 - 20:48

เก็บภาพหนำพี่หยอยมาแจมด้วยค่ะ น่าอยู่มาก

เสียดายช่วงนั้นยุ่งๆไม่ได้เขียนบล็อก


Laughingทำวันนี้ให้ดีที่สุด เวลาชีวิตน้อยลงทุกวัน

ประไพ ทองเชิญ

8 มิถุนายน, 2011 - 20:52

คิดถึง อายไปงานที่ตำนานตะ

หน้า