ใกล้ถึงวันวิสาขบูชาแล้ว   ฝากธรรมไว้ให้คิดกันค่ะ

 ๑. อย่าเป็นนักจับผิด  คนที่คอยจับผิดคนอื่นแสดงว่าหลงตัวเองว่าเป็นคนดีกว่าคนอื่น  ไม่เห็นข้อบกพร่องของตนเอง

' กิเลสฟูท่วมหัว  ยังไม่รู้จักตัวอีก ' คนที่ชอบจับผิดจิตใจจะหม่นหมอง  ไม่มีโอกาสจิตประภัสสรฉนั้นจงมองคน

มองโลกในแง่ดี  แม้ในสิ่งที่เป็นทุกข์  ถ้ามองเป็นก็เป็นสุข

๒. อย่ามัวแต่คิดริษยา  ' แข่งกันดี  ไม่ดีสักคน  ผลัดกันดี  ได้ดีทุกคน '

คนเราต้องมีพรหมวิหาร  4  เมตตา   กรุณา  มุทิตา   อุเบกขา

คนที่เรามีความริษยาเป็นการส่วนตัวมีชื่อว่าเจ้ากรรมนายเวร  ถ้าเขาสุขเราจะทุกข์ ฉนั้นเราต้องถอดถอนความริษยาออกจากใจเรา  เพราะไฟริษยาเป็นไฟสุมขอน เราริษยา  1  คนเราก็มีไฟสุมขอน  1  ก้อน เราสามารถถอดถอนไฟริษยาออกจากใจเราได้ด้วยการ  แผ่เมตตา หรือซื้อโคมาแล้วเขียนชื่อคนที่เราริษยา  และปล่อยไป

๓. อย่าเสียเวลากับความหลัง  90% ของคนที่เป็นทุกข์เกิดจากการย้ำคิดย้ำทำ  ปล่อยไม่ลง  ปลงไม่เป็น  มนุษย์ที่สลัดความหลังไม่ออก

เหมือนมนุษย์ที่เดินขึ้นเขาแล้วแบกเครื่องเคราเต็มหลัง  ความทุกข์ที่เกิดขึ้นแล้วจงปล่อยมันซะ  อย่าปล่อยให้คมมีดแห่งอดีต   มากรีดปัจจุบัน   อยู่กับปัจจุบันให้เป็น  ให้กายอยู่กับจิต  จิตอยู่กับกาย  คือมี  สติ  กำกับอยู่ตลอดเวลา

 ๔. อย่าพังเพราะไม่รู้จักพอ  ตัณหาที่มีปัญหา  คือการอยากเกินความพอดี

 เหมือนทะเลที่ไม่เคยอิ่มด้วยน้ำ   ไฟไม่เคยอิ่มด้วยเชื้อ ธรรมชาติของตัณหาคือ

ยิ่งเติมยิ่งไม่เต็ม ทุกอย่างต้องดูคุณค่าที่แท้  ไม่ใช่คุณค่าเทียม เช่น  นาฬิกามีไว้เพื่อใส่ดูเวลาไม่ใช่เพื่อความโก้หรู  หรือคุณค่าที่แท้ของโทรศัพท์มือถือมีไว้เพื่อการสื่อสาร  แต่องค์ประกอบอื่นๆ ที่เสริมมาไม่ใช่คุณค่าแท้ของโทรศัพท์  เราต้องถามตัวเองว่าเกิดมาทำไม คุณค่าที่แท้จริงของมนุษย์อยู่ตรงไหน ตามหาแก่นของชีวิตให้เจอ 

   คำว่า  พอดี  คือรู้จัก  พอ  แล้วจะ  ดี  รู้จกพอจะมีชีวิตอย่างมีความสุข

ลานธรรมจักร