ชีวิต @ ภาระงาน และการเดินทาง

พี่หยอยถ้ามีเวลา  โทรหา  ป้าเล็กนะ  มาแค่ๆ  จะได้ไปรับกินข้าวกัน

ชีวิตบางครั้งก็ตอบได้ยากว่าแสวงหาอะไร..ทุกย่างก้าวที่ผ่านพ้นในแต่ละจังหวะก้าว..หากกลับมาเพ่งพินิจคิดย้อนทบทวน..สิ่งที่ผู้คนแสวงหาอาจกลับไม่ใช่สิ่งที่แสวงหา..บางสิ่งที่ไม่ได้แสวงหากลับได้มาอย่างไม่ตั้งใจและเป็นนิรันดร์หากสิ่งนั้นไม่ได้ยึดติดตามค่านิยมของสังคมและคืนกลับสู่วิถีธรรมชาติที่บริสุทธิและงดงาม..เหมือนเช่นสังคมวัตถุนิยมในทุกวันนี้..สุดท้ายอาจหวนคืนไมตรีที่มีต่อรากเหง้าแห่งธรรมชาติเพราะไร้จริตและการปรุงแต่ง .. พี่เท่งอาจเป็นหนึ่งในผู้ค้นพบเหล่านั้นก็ได้..ยินดีด้วยครับ..ที่มีความสุขกับสัจธรรมมากกว่าสีสันที่ปรุงแต่ง .. ผมก็คิดว่าจะก้าวตามไปด้วยเช่นกัน รอความสุกงอมของเงื่อนไขบางประการ

พี่หยอยไปลาว..ไปข้ามแดนที่ไหน หนองคายหม้าย..มาเที่ยวทางบึงกาฬมั้งตะจะได้เป็นเกียรติเลี้ยงข้าวพี่หยอยสักมื้อสองมื้อ...555

เดินทางปลอดภัยเอามิตรภาพกลับคืนบ้านเราเยอะๆนะจ๊ะพี่หยอย

ไม่รู้พี่จะไปใหน  แต่ก็ขอให้พี่เดินทางปลอดภัย สมหวังดังใจหมายนะครับ

.......แล้วเจอกันครับพี่

หนีไปอีกแล้ว เดินทางปลอดภัยนะครับ ขอให้มีความสุขกับการทำงาน

มีเรื่องหนึ่งที่อยากถามพี่เท่ง คือ เรื่องลิขสิทธิ์ในงานที่พี่เท่งทำ กลัวว่า พอพี่เท่งทำไปแล้ว จะมีคนหัวใส หัวหมอ เอาไปจดทะเบียนลิขสิทธิ์ จริงๆแล้ว ก็ไม่เข้าใจวิธีการเหมือนกัน เคยได้ยินว่า ขนาดลายผ้าไหมของลาว ก็ยังมีพวกต่างชาติขโมยไปจดลิขสิทธิ์เรียบร้อย เราซื่อ แต่เขาหาผลประโยชน์จากมรดกของบรรพบุรุษเรา เป็นเรื่องที่น่าเสียดาย 

เห็นด้วยกับพี่หยอยครับในเรื่องของภาษาถิ่นเกิด ทุกวันนี้ที่บ้านผม(สุรินทร์)เด็กเล็กพูดภาษาเขมรไม่ได้เพราะผู้ใหญ่เขาพูดไทยให้เด็กฟังหมด ทีนี้เด็กก็ฟังภาษาพื้นบ้านไม่ออก ผมคิดว่าสัก10-30ปีคงหมดภาษาท้องถิ่นเดิม รู้สึกเสียดายอัตลักษณ์ของภาษาในแต่ละท้องถิ่น มีความสวยงามของภาษาที่แตกต่างกัน

พี่หยอยเดินทางโดยสวัสดิภาพครับ :bye: :bye:

จะคอยติดตามต่อไปค่ะ รอให้พี่กลับมาเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่ประสบพบเจอ มาแบ่งปันประสบการณ์ให้น้อง ๆ ที่ไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้ ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ  ได้ข้อคิดอย่างหนึ่งค่ะ มีหลายคนแถวบ้านถามว่าทำไมไม่สอนลูกกับหลานพูดภาษากลาง เพราะที่บ้านพูดภาษาถิ่น สำเนียงเหมือนสุโขทัย ทุกคนที่บ้านก็พูดภาษาถิ่นกับลูกและหลาน คนข้างบ้านก็บอกว่าพ่อเขาก็พูดภาษากลางทำไมไม่พูดภาษากลางกับลูก แต่ทุกคนที่บ้านหนูมีความคิดว่าทุกวันนี้คนในหมู่บ้านหรือในอำเภอที่หนูอยู่เด็กรุ่นใหม่พูดภาษากลางกันเป็นส่วนใหญ่ ไม่ค่อยมีใครอยากจะอนุรักษ์ภาษาถิ่น จึงตั้งใจกันว่าลูกเราต้องพูดภาษาถิ่น แล้วเมื่อเขาโตขึ้นไปเรียนเขามีสังคมอีกสังคมหนึ่งที่พูดภาษากลางเขาก็พูดของเขาได้ ซึ่งตัวเองก็โตมาเป็นเช่นนี้ ทุกวันนี้อยู่ที่ทำงานก็พูดภาษาถิ่นกับเพื่อนร่วมงานค่ะ  

อ้อไม่เคยเดินทางไปญี่ปุ่นค่ะ แต่เคยอ่านหนังสือ มีแง่มุมที่เห็นด้วยหลายอย่าง เขาบอกว่าญี่ปุ่นเป็นประเทศที่หลากหลาย คนญี่ปุ่นไม่ตามกระแสตะวันตกทั้งหมด มีบางส่วนคลั่งไคล้เรื่องนั่นเรื่องนี้แต่ไม่ทั้งประเทศ จึงมีกลุ่มคนที่หลากหลาย ชอบในเรื่องต่างกัน และทำในสิ่งที่ตัวเองคลั่งไคล้และมุ่งมั่นแบบสุดๆ รัฐบาลเองก็สนับสนุน จัดพื้นที่ให้ประชาชนได้แสดงออก ในสิ่งที่ตัวเองรัก ตัวเองชอบ ก็จะมีย่านแฟชั่น ที่เข้าไปแล้วเหมือนหลุดไปโลกอื่น ใครจะแต่งตัวบ้าหลุดโลก จินตนาการกว้างไกลอย่างไรก็ไปตามนั้น  มีการแสดงละคร (ที่เก่าแก่มาก อ้อเรียกไม่ถูกนะคะ จำไม่ได้) ที่คนอินขนาดแต่งชุดประจำชาติเข้าไปดู มีย่านหนังสือเป็นตึกหลายตึก แต่ละตึกมีหลายชั้น เต็มไปด้วยหนังสือ หนังสือ สำหรับหนอนหนังสือ มีสวนสาธารณะใหญ่ๆ ให้นักร้องวัยรุ่น วงสมัครเล่นไปแสดงออกถึงไฟในตัวเอง

สุขสวัสดิ์มรรคาสถิตย์ ดั่งเนรมิตฤทัยหวัง นะคะ

พี่หยอย

วันนี้ใสเสื้อตัวที่พี่หยอยให้มา

เดินทางได้ 2 จังหวัด

เดินทางไกล ดูแลสุขภาพนะค่ะ :bye: