แว่นตาขาหัก

ผมเฝ้ามองแว่นตาที่เพิ่งจะซื้อมาใช้ได้ไม่ทันไรก็ขาหักเสียแล้ว นึกรู้สึกเสียดายทั้งๆที่ราคาค่างวดก็ไม่กี่สตางค์ 60 บาทจากร้านทุกอย่างหกสิบในร้านขายของญี่ปุ่นในห้าง

คิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรดีจะทิ้งก็เสียดายจะใช้ก็ดูกระไร เพ่งพินิจพิจารณาแว่นตาที่ขาหัก มองไปถึงอรรถประโยชน์อันเป็นแก่นสาร มี 2 องค์ประกอบที่ต้องนำมาขบคิด ประโยชน์ใช้สอยหนึ่งและความเหมาะสมในการใช้อีกหนึ่ง

ประโยชน์ของแว่นอยู่ที่การส่องขยายให้อ่านอย่างชัดเจน เลนซ์แว่นมิได้มีอะไรเสียหายแล้วทำไมเราจะต้องทิ้ง หากมองที่ราคาหลายคนก็คงแนะนำให้ทิ้งเพราะไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรมากมายนักเหมือนชีวิตของคนที่ยากจนต้อยต่ำไร้ต้นทุนทางสังคม ความผิดพลาดของชีวิตก็เหมือนขาแว่นที่หัก คงไม่มีผู้คนให้ความสนใจใยดี ทั้งๆที่ในอีกหลากหลายมิติเขายังมีคุณค่าหากจะเลือกในบางมิติของเขามารังสรรค์ ถ้างั้น..ก็ลองให้โอกาสกับแว่นเหมือนกับชีวิตหนึ่งที่เราต้องให้โอกาส

การผ่าตัดต่อเติมแม้แลดูพิกลพิการในสายตาของผู้คน เปรียบดั่งโอกาสที่หยิบยื่นให้กับความผิดพลาดของชีวิตเล็กๆที่ดูด้อยค่า อรรถประโยชน์ก็อาจรังสรรค์ขึ้นใหม่ได้โดยมองข้ามมายาแห่งภาพลักษณ์

แต่คำถามที่ต้องตอบในประเด็นที่สองคือความเหมาะสม..นั่นเพราะมนุษย์เรายังผูกติดอยู่กับค่านิยมและยังยินดียินร้ายต่อภาพลักษณ์ จึงมิอาจยึดโยงเพียงปัจเจคพินิจ แว่นขาหักนี้จึงไม่สามารถตอบโจทย์การใช้สอยด้วยการพกพาไปในสาธารณสถานได้ เพราะคงต้องตอบสายตาขี้สงสัยไม่รู้กี่้ร้อยกี่พันคู่ผ่านอายตนะของเหล่าผู้คนที่ถือเป็นปกติจริตและเราอาจเป็นผู้วิกลจริตในความรู้สึกของปุถุชนเหล่านั้น..

กระนั้น..หากจะนำมาใช้ในที่รโหฐานเล่า จะมีข้อครหาอันใดไม่..เมื่อไม่มี..เพราะไร้ผู้คนแลเห็น จึงไร้เสียงวิจารณ์ ไร้สายตาที่ปุจฉายลแล จึงได้ข้อสรุปว่า เราจะให้โอกาสเจ้าแว่นขาหักนี้ทำคุณไถ่โทษ ด้วยการอยู่เป็นองครักษ์พิทักษ์เนตรเฉพาะเพียงในห้องนอนเราเท่านั้น..ไม่เสียหายอะไรนี่..ใช่ไหม..

เอาละ..ไหนไหน..ก็ไหนไหน..ไอ้ครั้นจะใส่ถ่ายโชว์สื่อก็เกรงผิดข้อรโหฐาน อย่ากระนั้นเลย มองหานางแบบได้แล้วเลยขอให้ร่วมถ่ายโพสท์เพื่อเป็นประจักษ์ว่า ใช้ได้จริง..

ขอขอบคุณ บีบี นางแบบสาวที่กรุณาช่วยแสดงแบบ