มากินกล้วยกันนะ

ที่บ้านป้าเล็ก  ก็ใช้ชีวิตธรรมดาๆในแต่ละวันละเดือน  แต่หลายคนก็บอกว่า  มาทีไรก็เปลี่ยนแปลง  วันนี้มาดูนะ  มีอะไร

กล้วยฉาบ

ชิ้นบางๆ กรอบๆ พี่ข้างบ้านเอากล้วยจากต้นบ้านป้าเล็ก ไปฉาบแพ็คใส่ถุงไปส่งร้านค้า  ตอนแรก  ทำเสร็จป้าเล็กก็ซื้อไปแจกเพื่อนที่ทำงานอยู่ 2 รอบ  ส่วนที่ป้าเล็กเอามากินเอง  ฟรีค่ะ   แล้วก็ช่วยกันคิดว่า  จะให้ร้านค้าไหนช่วยเราขายดี  ก็เริ่มจากร้านค้าที่ป้าเล็กสนิทก่อนค่ะ  ร้านแรกคือร้านส้มตำปากซอย ร้านนี้เขาเชื่อในรสชาติกล้วยที่บ้านเพราะเขาซื้อกล้วยดิบยกเครือประจำ ร้านที่2เป็นร้านชำ  ป้าเล็กไปแวะซื้อนของบ่อยๆ  ร้านที่3ร้านกาแฟร้านนี้ก็แวะบ่อย  ซื้อกาแฟกับน้ำแข็งยูนิค  ร้านที่4เป็นร้านส้มตำเจ้าอร่อยมาตั้งร้านได้ไม่นาน  ร้านที่5เป็นร้านเกมส์(ลูกชายเขาทำงาน)  ร้านที่6เป็นร้านชำ(เพื่อนของลูกสาวพี่เขา) ได้6ร้านค่ะ  ส่งร้านละ10ถุง 1อาทิตย์ไปเก็บตังค์และส่งใหม่   10ถุง 80 บาท  ตอนนี้ร้านเกมส์ขายดีที่สุด  วันละ10ถุง

ตัดกล้วยเครือนี้จากที่บ้านก็ช่วยกันหามไป  เตรียมแกะทำกล้วยฉาบ  ตอนแรกบอกว่าเอาไปเถอะ ไม่เอาตังค์  พี่เขาไม่ยอมค่ะ  บอกว่าซื้อไปทำขายต้องเอาตังค์ก็เลยคิด100บาท    แต่ขอ1หวี  เอาไปให้อาจารย์ที่ทำงานแกขอไว้  เอาหวีใหญ่สุดไปให้ เพราะแกแซวว่าพี่ต้องรอถึงเกษียณมั้ยถึงจะได้กินกล้วย(กันยานี้ค่ะ)  

เอากล้วยหวีตีนเต่ามี6ลูกไปแกงกับหมูใส่กะทิ

นั่งกินข้าวกับพี่เขา2คนทุกวัน  ลูกป้าเล็ก  ลูกเขา  แฟนเขา  กลับเย็นถึงมืดทุกวัน กินทีหลังแล้วกัน

ยอดฟักข้าวจากที่บ้าน  ใบใหญ่เ่ท่าฝ่ามือ  ลวกจิ้มน้ำพริกเป็นประจำ

กล้วยสุกจากที่บ้าน  พี่เขาแบ่งไว้ให้ทุกคนกิน แต่ป้าเล็ก..  กินได้แต่กล้วยหอม  กล้วยไข่ กล้วยเล็บมือนาง  กล้วยน้ำว้าสุกป้าเล็กไม่กินค่ะกินไม่ไ้ด้

ขอให้มีความสุขนะคะ

ขอบคุณบ้านสวนพอเพียง