ธรรมชาติ ผู้คน...บนทางผ่าน ๓ เว้าซื่อๆคือภาษาลาว

ครั้งแรกที่ไปเยือนเมืองลาวประมาณ๑๐ปีที่แล้ว เพราะพัวพันกับสหพันธ์แม่ยิงลาว ประทับใจในคำเว้ามากที่สุด มันซื่อๆตรงไปตรงมา เช่นน้ำแข็งเขาเรียกน้ำก้อน(แม่นแท้มันเป็นก้อนจริงนะ) ครั้งที่เป็นอาสาพัฒนาชนบทอยู่ทุ่งกุลาไฟฟ้ายังไปไม่ถึงหน้าแล้งร้อนจัดๆๆ มีรถขนน้ำก้อนไปขายตามอำเภอ วันนั้นขับมอเตอร์ไซด์ตามหลังรถน้ำก้อน ได้เห็นข้อความประกาศ น้ำแข็งทุ่งลา...เย็นทุกก้อน ฮาๆๆๆๆ ขำแบบน่ารักต้องจอดรถยิ้มกว้าง หยอยคงมีบุญกรรมเก่ากับประชาชนลาวจึงเทียวมาเทียวไปทุกปี เที่ยวนี้พาชมบรรยากาศเวียงจันทร์ ที่กำลังจะเปลี่ยนแปลงสู่สากล(โอ๊ยน่ากลัว) ด้วยคนภายนอกเข้าไปเปลี่ยน

หีบป้อนจดหมาย ยังเห็นมีเยอะนะ

                         ในเวียงจันทร์วันนี้เริ่มมีการลงทุนจากต่างชาติ จีน กับไทยเยอะมาก อีกสัก๒-๓ ปีอาจจะไม่เห็นภาพ ชาวบ้านหาบของกินมาขาย มีปลา ผักสด ผักดอง

      ปลาสดๆจากโขง หน่อต้ม หน่อดอง แล้วเจ้าสิเฮ็ดกินเอาได๋ ถ้าเป็นข่อยสิฟักใส่ลาบมันโลด บักวิศิษฐว่าจั๋งได๋ จังซีบ้านนายูง มีอยู่บ่..ฮิๆๆๆๆ

                                ปิ้งปลาหมอ ดูน่ารักน่ากิน มีศิลปะในการทำ

แม่เฒ่ารอเอาข้าวถวายพระตอนเช้า ดูตั้งใจมาก เครื่องนุ่งห่มก็หรูผู้ดีมากๆ อีหลีแล้วมีภาพปื้มใหญ่(หนังสือพิมพ์)ปะติวัดลาวโหลดเท่าไรก็ไม่ผ่าน ไปเยี่ยมห้องการ(ห้องทำงานของเพื่อน) มีห้องvipคำลาวว่า ห้องเกียรติยศ นะเจ้า ใบประกาศเรียกใบย่องยอ อีกหลายคำเว้าล้วนบอกความซื่อๆใสๆ (แต่ไม่ใช่โผงผางเน้อ)  จากมื้อนี้..พี่หยอยต้องเฮ็ดเวียกการทำปื้มอาหารพื้นบ้าน มิฉะนั้นแล้วสิบ่ได้พิพม์ทันในปีนี้  สิบ่ได้เข้ามาเยี่ยมทุกข์สุขพี่น้องเฮาซู้มื้อได๋ รออ่านปื้มในสิ้นปีนี้โลด เวียกหลายเติบ นานๆพ้อกันสิได้คิดฮอดแฮง 

สะบายดีหมดทุกคนเจ้าเด้อ