ธรรมชาติ ผู้คน...บนทางผ่าน ๑

  แม่ลูกผูกพัน ภูมิปัญญาการอุ้มลูกและทำงานไปด้วย น่ารักเหลือเกิน อย่างนี้ทั้งเด็กน้อยและแม่ต่างก็อบอุ่นนะจ๊ะ ไม่เห็นต้องหารถเข็นยี่ห้อให้เปลืองเบี้ย เข้าเมืองก็เท่ห์นะ ที่สำคัญลูกน้อยปลอดภัยแน่นอน

(ภาพนี้ตั้งใจไว้ปิดบล๊อคนะเนี่ย)

สะบายดี..พี่น้องชาวบ้านสวน(รู้สึกมีน้องใหม่เพิ่มเยอะนะ) การเดินทางสานสัมพันธุ์ไทยญี่ปุ่น ในช่วง ๒๐ วันของพี่หยอยได้ลุถึงเส้นชัย ด้วยอานิสงของดอกฝ้ายในผืนผ้าสีธรรมชาติ นำพาให้เกิดเรื่องราวที่ผูกพันกับวิถีชีวิตจาก๒๐ปีที่แล้ว ถึงปัจจุบัน และจะต่อเนื่องยาวนานสู่วันพรุ่ง ของทุกวัน..

โอ้..ดวงจำปา บุปผาเมืองลาว งามดั่งดวงดาว ชาวลาวชื่นใจ...จากเวียงจันทร์คณะเราอาศัยการบินลาวสู่หลวงพระบาง ใช้เวลา ๔๐ นาที การบินในลาวถ้าผู้โดยสารมาแสดงปี้ยนต์(ตั๋ว)ครบก่อนเวลาเครื่องบินก็ออกได้เลย (แล้วจะรออะไรอีกเนาะ555) เที่ยวนี้เช่นกัน พร้อมแล้วเจ้า ไป๋ กัน เถอะ...

หลวงพระบาง เป็นเมืองมรดกโลก ลักษณะทั่วไปเต็มไปด้วยภูเขาเลียบลำน้ำโขงและสายน้ำสาขาอีกมากมาย ด้วยธรรมชาติที่อุดมอย่างนี้ จึงอุ้มสมให้เกิดอารยะธรรมควบคู่กับวิถีชีวิตของชนพื้นถิ่นอันล้ำค่าสุดจะกล่าว

 หมู่บ้านพี่น้องไทลื้อที่เราไปเยี่ยม ต้องนั่งรถยนต์ส่วนตัวผ่านภูเขาจากหลวงพระบางเข้าไปอีก ๔ ชั่วโมง ทุ่งนาข้าวเหนียวเจ้า..ยินดีหลาย หายเมื่อยนะเจ้า ให้คณะเดินเข้าหมู่บ้านเองจากต้นปากทางเข้า

ไม่รู้เป็นอะไรโหลดภาพ ๕ ครั้งแล้วไม่ผ่าน พักก่อนนะเจ้า

พยามแล้วนะจ๊ะ ค่อยติดตามนะใจเย็นๆ พี่หยอยเดินทางอย่างค่อยเป็นค่อยไป พอนำเสนอเรื่องราวก็ค่อยๆไปกัน เอ..ภาพก่อนๆทำไมผ่านได้หนอ

เดินทางไกลมาทั้งเหนื่อยทั้งหิว มาถึงเข้าครัวกันเลย บ้านและเครื่องเรือนพี่น้องไทลื้อทำจากไม้ไผ่จ้า ครัวสุดเรียบง่ายอยู่บนเรือนเล็กของบ้านฟากไม้ไผ่ป่าทั้งลำนำมาตีแผ่ออก ทนทาน ยืดหยุ่น ปลอดโปร่ง ใช้ไม่ฟืนหุงต้ม

ผลาข้างบนหลังคาส่วนครัวเป็นที่เก็บอาหารแห้งและของใช้ ผ่านการอบไออุ่นจากเตาไฟทุกๆวัน ของไม่เสียหายกลับใช้งานได้ดีและปลอดภัย ธรรมชาติเกื้อกูลเป็นไปอย่างเหมาะสม

การพึ่งตนเองนั้นเริ่มต้นจากการคิดเป็นจึงอยู่เป็นธรรมดา เมื่อนั่งทำกับข้าวเขียงที่ใช้ต้องออกแบบให้มีขาให้พอดี เคลื่อนย้ายง่าย ทำความสะอาดง่าย โห..ออกแบบได้เท่สุด หั่นหน่อยัดใส้ปิ้งนะเจ้า บ่แม่นเนื้อตัวข้าเจ้าทั้งหมู่บ้านปกติบ่กินเนื้อเจ้า กินแต่ผักข้างบ้านและผักจากป่า ก็เลยผิวงามบ่เฒ่านะเจ้า

 แตงกวายักษ์555 เนื้อหวานกรอบ (ได้เม็ดมาพอได้แจกกันวันนี้) ดูเสื่อที่สานจากผิวไผ่ชนิดหนึ่ง เขาใช้ปูบนบ้านทั้งบ้าน ซึ่งเป็นห้องโล่งๆ เวลานอนปูบ่อนนอนขนาดพอตัวแล้วพับเก็บ วัฒนธรรมเอเชียดั้งเดิมเป็นแบบนี้จ้า ปรับอากาศเองในตัว (พี่หยอยนอนเตียงไม่เป็นจริงๆนะ)

                ลักษณะบ้านเรือนไทลื้อ สะอาดตา เพราะไม่มีของใช้เกินความจำเป็น ห้องโถงนอน ห้องครัว ห้องทำงานใต้ถุนบ้าน

การจัดข้าวของถูกจัดวางอย่างเป็นระบบระเบียบจนน่าทึ่ง เพราะเป็นนิทรรศการจากวิถีชีวิตจริงๆ กองฟืนใต้ถุนบ้านยังงดงาม บอกถึงความรักเอาใจใส่ต่อธรรมชาติ ใช้คุ้มค่ารักษาอย่างดี

ห้องการ(ห้องทำงาน)ของแม่หญิงตำหูกย้อมหม้อห้อม สะบายบ่เจ้า นี่ชุดทำงานบ้านปกตินะเจ้า ข้าเจ้าเฮ็ดผ้านุ่งเองอยากได้งามเท่าใดก็ทำเอาจ้า

เช้านี้สิพาป้าหยอยกับคณะไปเดินเล่นในหมู่บ้านนะเจ้า มื้ออื่นค่อยสิให้ป้าหยอยบอกเล่าอีกหลายเรื่องราวของหมู่บ้านข้าน้อย ซึ่งป้าหยอยและคณะไปซ๊อยเหลือซุกยู้เวียกการ เทิงซ๊อยเหลือลูกหลานที่บวชเฮียนอยู่ทางเมืองไทย ได้กลับมาอยู่บ้านเจ้าของด้วยความมั่นใจในการฟื้นฟูวัฒนธรรมเจ้าของแลกเปลี่ยนเฮียนฮู้สู่โลกกว้าง เฮาสิต้องอยู่อย่างพึ่งพาตนเองและเท่าทันทางนอก มีกัลยาณมิตรทางไกลที่ฮักเห็นค่าของเฮา เชิญพี่น้องบ้านสวนติดตามไปกับป้าหยอยตอนต่อไปนะเจ้า...สะบายดี