น้องน้ำจ๋า.....อย่าได้น้อยใจ

ลูกผู้ชายอกสามศอกอย่างพี่...ขอยืนยันว่าไม่ได้มีใจให้น้องทรายเลย

น้องน้ำดูซิจ๊ะ พี่แจ๊คน่ะมีอะไรมาฝากน้องทรายด้วย พี่โฟมไงจ๊ะ แม่โนของพี่แจ๊คเตรียมไว้ต้อนรับน้องน้ำ

น้องน้ำดูรั้วบ้านพี่ซิจ๊ะ พิสูจน์ได้ว่าเป็นเขตปลอดน้องทราย คนผ่านไปผ่านมามองพี่แจ๊คอย่างสมเพชและเวทนาว่าทำไมถึงลุ่มหลงน้องน้ำจนหน้ามืดตามัวเช่นนี้ และจนวันนี้วันที่ 30 ตุลาคม 2554 นี้แล้ว ก็ยังไม่มีน้องทรายมาเคียงกายพี่

น้องน้ำจำได้ไหมก่อนที่น้องน้ำจะแหนงหน่ายพี่ แล้วระเริงรื่นเข้ามาหาไอ้หนุ่มในเวียงที่เจียงใหม่ แล้วในที่สุดวันนี้ก็ดั้นด้นมาหาไอ้กรุงน่ะ

น้องน้ำมีความสุขมากแค่ไหนที่บ้านแม่ริมของพี่ น้องน้ำเริงร่าอย่างอิสระเสรี ไม่มีปราการใดมาขวางกั้น เพราะไม่มีใครเข้าใจน้องน้ำเท่ากับคนที่มีบ้านอยู่ริมน้ำดอกนะจ๊ะ

แต่อนิจจาเพียงพริบตาเดียว น้องน้ำก็จากพี่ไป ด้วยคำพูดที่ว่า “พี่น่ะเป็นของสูง....น้ำเบื่อ” แล้วน้องก็จากมาสู่แดนที่ราบลุ่ม

......แต่น้องน้ำหารู้ไม่ว่าพี่มาดักรอน้องอยู่ข้างๆไอ้กรุง

พี่พร้อมทุกอย่างเลย...ไม่ว่าจะเป็นเรือ ที่แม่พี่ไปดั้นด้นหามาไว้จนได้

มีกะละมังยักษ์ด้วยล่ะ

พวกต้นไม้กระถางพี่ก็ช่วยแม่ยกไว้สูงๆ

                                                                                                                       ตรงนี้เค้าชอบแดดก็ยกสูงตากแดด

เห็นความจริงใจของพี่หรือยังจ๊ะ  น้องน้ำหายงอนหรือยัง เลิกน้อยใจนะจ๊ะ

ถ้าน้องน้ำมาแถวๆกิ่งแก้ว สุวรรณภูมิ ก็อย่ามาแบบโกรธแบบเกรี้ยวนะจ๊ะ

ขอให้นึกถึงวันเก่าๆของเรา

ขอให้อ่อนโยนอ่อนหวานเหมือนตอนที่อยู่ที่แม่ริมนะจ๊ะ

จากพี่แจ๊ค ลูกป้าโน