รู้สึกภาคภูมิใจ ที่ได้เกิดมาเป็นลูกหลานชาวนา

ในสมัยผมยังเด็ก ผมรู้สึกอับอาย ถ้าจะบอกใครๆว่าผมเป็นลูกหลานชาวนา 
ทั้งๆที่ผมได้เติบโตมาท่ามกลางกลิ่นโคลนสาบควาย และเคยใช้ชีวิตอยู่ในท้องทุ่งนา
คนรุ่นหลังๆ ที่ได้เรียนหนังสือสูงๆ มักจะเปลี่ยนทุ่งนาให้เป็นเรือกสวน 
เพราะมีความรู้สึกว่า ตนเองได้พัฒนา และได้นำความรู้ที่ร่ำเรียนมาปรับปรุงให้เกิดสิ่งใหม่ 
บางคน ได้ขายที่นา เพื่อนำเงินมาใช้ แล้วก็หมดไป อย่างไม่ทันตั้งตัว
บางคน ปรับเปลี่ยนเป็นร้านอาหารและโฮมสเตย์ ตามสมัยนิยม และต้อนรับของใหม่ 
ทำให้ชาวนา ที่เป็นชาวนาทั้งชีวิตและจิตใจ ต้องทะยอยหายไปจากนครนายก 
เหลือแต่ชาวนาที่รับจ้างทำนา และชาวนาที่ต้องจ้างคนมาทำ 
จนต้องมีแนวคิดที่จะอนุรักษ์วิถีชีวิตชาวนา ให้อยู่กับนครนา บ้านเรา ต่อไป 
กลุ่มชาวนาของคนรู๋นใหม่จึงเกิดขึ้นในนครนายก และเกิดขึ้นในชุมชนบ้านผม 
เป็นชาวนาที่ทำนาเอง เน้นทำไว้กิน และทำแบบครบวงจร  ตามแนวชีวิตพอเพียง 
เป็นชาวนาที่ใช้เทคโนโลยี เป็นชาวนาที่ใช้วิธีผสมผสาน เป็นชาวนาที่สนใจในวิชาการ 
เพื่อสืบสานชีวิตชาวนาไทย ให้ยั่งยืนต่อไปในจังหวัดนครนายก 
ผมเป็นอีกคนหนึ่ง ที่จะกลับไปทำนา เพื่อปลูกข้าวไว้กินเอง 
ทำเพราะอยากทำ ทำเพราะเกิดความภาคภูมิใจ และทำเพราะอยากให้ชาวนาไทยอยู๋ยั้งยืนยง