เมื่อสมาชิกบ้านสวนฯ ตามมาเยือนถึงเขื่อนลำปะทาว

ที่ต้องใช้คำว่าตามมาเยือนซึ่งแตกต่างจากส่วนใหญ่จะเป็นบล็อกสมาชิกมาเยี่ยม  เพราะผมเองก็ไปอาศัยอยู่ต่างถิ่นในจังหวัดที่มีสมาชิกบ้านสวนฯอยู่หลายท่านและมีสมาชิกเจ้าถิ่นท่านหนึ่ง เคยนัดพบกันหลายครั้งหลายคราแต่ก็มีอันต้องคลาดแคล้วกันตลอด ในที่สุดวันนั้นก็มาถึง

ครั้งนี้ก็เช่นกัน รุ่งริ่ง สมาชิกบ้านสวนฯซึ่งมีถิ่นฐานบ้านเกิดอยู่ในท้องที่ที่ผมไปรอนแรมอยู่ประจำคือจังหวัดชัยภูมิ แม้จะนัดกันอย่างดีก็ตามตอนเที่ยงของวันเสาร์ก็โทรศัพท์มาบอกว่าเพิ่งจะได้ออกมาจาก กทม. คาดว่าคงมาถึงค่ำและเลื่อนนัดมาเป็นวันจันทร์ โดยจะขึ้นมาดื่มกาแฟแล้วจะกลับ เธอเคยขึ้นลงแถวนี้บ่อยๆและก็มีเพื่อนอยู่ทางแถบนี้ด้วย เลยพบเจอกันได้ไม่ลำบากนัก น้องรุ่งมาพร้อมกับของฝากจากบ้านแม่

ข้าวเหนียว แตง คะน้า และพยายามจะยัดเยียดพืชผักพื้นเมืองอีกหลายอย่าง แต่ผมบอกว่าแถวนี้หาได้ง่ายๆ ให้เธอเอากลับไป กทม.น่าจะดีกว่า

ต้อนรับด้วยกาแฟสดคู่แข่งกาแฟยี่ห้อดัง เธอรอบคอบมากพกพาขนมหวานมาด้วย (ไม่งั้นคงได้ดื่มกาแฟกับกล้วยฉาบแน่ๆ)

คุยกันเพลินจนใกล้เวลาอาหารกลางวัน เธอร้องขอมะละกอมาตำส้มตำเพราะมีมะเขือส้มติดรถมาด้วย (ยังไม่วายจะขยั้นคะยอให้แกงดอกผักหวานป่าเพราะเกรงว่าเอาไปกรุงเทพฯจะไม่มีคนกินเป็น เพราะเธอเองก็เพิ่งเคยเห็นและอุตส่าห์ปีนเก็บมาเอง)

เกือบชั่วโมงส้มตำใส่ปลาร้า และมะกอกป่าลูกใหญ่โต ก็สำเร็จตักใส่จานพร้อมรับประทาน (เวลาส่วนใหญ่ใช้ไปในการเสาะหามะละกอเพราะที่บ้านไม่มี ในอนาคตใครจะต้อนรับรุ่งริ่งโปรดเตรียมมะละกอไว้ให้พร้อม)

และแล้วก็ได้เวลาหม่ำ ท่าทางคงอร่อย "แซ่บหลายแท้" เช้าวันรุ่งขึ้นค่อยมาถามกันว่า "แสบบ่"

สุดท้ายก่อนจาก ยังฝากการบ้านตามสไตล์บ้านสวนฯ พร้อมกับคำยืนยันกับเจ้าของบ้านว่าจะกลับมาเยี่ยมอีก