ลพบุรี..รำลึก..

รหัสประจำตัวนักศึกษาของผมตอนที่เรียนวิทยาลัยครูเทพสตรีลพบุรี คือ 34/4133044...สีประจำคณะสีชมพู...มีเพือนร่วมห้อง 42 คน ผู้ชาย 7 คน..และเปลี่ยนมาเป็นสถาบันราชภัฎเทพสตรีก่อนผมจบประมาณ 1 ปี..ปีนี้เพือนๆนัดกันไปกินข้าวเป็นเป็นเพือนอาจารย์ท่านหนึ่ง ..บ้านท่านจะอยู่ระหว่างพระพุทธบาท - ลพบุรี..คือเรือนพระลพ..หรือสมาคมสิษย์เก่า.มช.,(บ้านทรงไทย.)..ผมไปถึงตังแต่เช้าไม่มีใครมาเลยเดินสำรวจว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง..เพราะผมใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ประมาณ 7 ปี..มีบ้านหลังใหม่เพิ่มขึ้น..สะพานข้ามคลองที่ผมเคยหาปลาก็ดีกว่าเดิม..แต่ก่อนเป็นไม้กระดาน 2 แผ่น..สระหลังบ้านที่เคยหาปลาก็มีไผ่ปลูกและโตขึ้นมาก..

คนนี้แหละครับผู้ที่เป็นครูเป็นต้นแบบ..เป็นนักวิชาการ.เป็นพ่อคนที่สองของผม..อาจารย์ภูธร ภูมะธน..ผู้ใช้ชีวิตอย่างอหังการ์..นักวิชาการผู้เชี่ยวชาญด้านประวัติศาตร์อันดับต้นๆคนหนึ่ง..พูดภาษาอังกฤษคล่องพอๆกับภาษาไทย ฝรั่งเศลก็พูดได้(แต่ลูกศิษย์อย่างผมมึนตึบ).ผู้ที่ยอมลาออกจากการเป็นซีอีโอหน่วยงานหนึ่งเพราะทนไม่ได้ที่กลุ่มผู้บริหารเอาแต่ประชุม..คิดจะไปดูงานผลาญเงินภาษีของประชาชน..ลาออกจากการรับเงินเดือน..เดือนละ 300,000.(สามแสนบาทถ้วน).มาใช้ชีวิตด้วยการเขียนหนังสือ..ทำงานอิสระ..ผมนะกำลังทำเรื่องจะย้ายไปอยู่ด้วยลาออกเฉยเลย..เหตุผล..ไม่อยากไปตามกระแส..ขัดขวางก็ถูกกดดัน..ทนไม่ได้." ม่..า..งเอาแต่.บริโภค..ตรูเลยลาออก".(ภาษาพ่อขุนนะครับ).เพือนๆของผมเองทุกคนเปลี่ยนเป็นอวบขึ้น..ยกเว้นผมคนเดียว..ผอมดำยังไงก็ยังงั้น..จำง่าย..งานก็เริ่มตั้งห้าโมงเช้าคุณรุจโทรมาตอนห้าโมงกว่าๆถึงแค่โคราชจะพากันไปบ้านพี่รักษ์ที่นครปฐมกับพี่วิสิท..พี่อัญ..แต่ดูท่าทางแล้วยาวไกลเลยต้องยกเลิก..

ดึกๆสมาชิกตามสมทบในรูปกำลังร้องเพลงอะไรสักอย่างเพื่ออาจารย์..แต่ผมจำไม่ได้..แหะๆ..ตาเยิ้มแล้วครับ..เพือนๆได้จัดให้ทุกคนพูดอะไรๆให้อาจารย์ฟัง..อาจารย์ฟังผมพูดขำเห็นฟันสามสิบห้าซีกไปเลย..แหม..ผมอุตสาห์พูดให้ซึ้ง..ที่อาจารย์ขำเพราะผมซื้อกระเป๋าสตางค์ไปฝากอาจารย์..ในกระเป๋าใส่เงินไว้ 20 บาท..เป็นการระลึกบุญคุณอาจารย์เพราะสมัยผมเรียนอาจารย์จะจ่ายตังค์ให้ผมไปเรียนวันละ 20 บาท .ผมอยากจะบอกอาจารย์ว่าเงินไปเรียนวันละ 20 บาทของอาจารย์ได้สร้างคนๆหนึ่ง..ให้มีชีวิตรอดได้ในสังคม..และอาจารย์จะรู้หรือเปล่าคนรอบๆตัวผมก็ได้รับอานิสงค์อันนั้น..เท่ากับอาจารย์ได้ช่วยคนอื่นๆอีกเป็นร้อย..เป็นแชร์ลูกโซ่แห่งความดี..เพราะผมก็ยึดแบบอย่างอาจารย์มา..ช่วยคนอื่นๆให้มีชีวิตรอดในสังคมโดยการให้โอกาส..ที่เราสามารถให้ได้...ผมเห็นมีอยู่สองอย่างที่เก่าเสมอสำหรับอาจารย์คือกระเป๋าสตางค์และรถยนต์..มีตังค์มากพอจะซื้อรถให้อาจารย์ซักคัน..แหะๆๆ..

จากนั้นอาจารย์ก็.ด่า.เอ้ย.พูดบ้าง..อาจารย์บอกว่าไม่คิดว่าพวกเราจะมาหาอาจารย์..รู้สึกดีใจ..และมีเรื่องที่อาจารย์คาใจมาตลอด..นั้นคืออาจารย์ไม่ได้จบมาสายตรงด้านการสอน..(ลาออกประท้วงอธิบดีหน่วยงานหนึ่ง..ซึ่งตอนลาออกนั้นมีตำแหน่งเป็นหัวหน้ากอง..อายุ 32 ปี..อธิบดีไม่ยอมบอกให้ไปพักก่อนสักปีแล้วกลับมา.ไม่สนใจ..ยื่นลาออกเฉย..เผอิญมีผู้ที่นับถือให้ไปช่วยงานที่วิทยาลัยครูเลยต้องมาเป็นผู้สอน..ซึ่งถ้าไม่ลาออกถูกวางตัวไว้เป็นอธิบดีคนต่อไปเมื่ออาวุโสได้)..ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแต่งตัวถูกระเบียบ..อยู่ในกฎเกณฑ์หยุมหยิม..เพราะสมัยที่อาจารย์เรียนอยากแต่งอะไรก็แต่ง.แถมสูบบุหรี่เฉย..ขอเพียงคุณมีจิตสำนึกว่าอะไรควรไม่ควร..เวลาอาจารย์สอนถามอะไรไม่มีปฎิกิริยาตอบกลับมา..ซึ่งไม่ใช่..การเป็นนักศึกษาควรซักถามอภิปรายหาข้อสรุปหาประเด็น.ค้นคว้า..(โน่นเลย..โธ่.ใครจะกล้าละครับ)..เพราะฉะนั้น..จึงมีคนติด.จ.(F)..เพียบ..(เกรดสมัยก่อนตัดเป็น ก..ข..ค..ง..จ..น่ารักดี.)..แต่จะเน้นให้เป็นคนดี..เสียสละ..(อันนี้เน้นสุดๆ)..กว่าจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไรก็ต่อเมื่อหลายปีผ่านมา..และอยากขอโทษย้อนหลังทุกๆคนด้วย..(ใครที่เป็นครูคิดได้หรือยังครับ)...

ดึกแล้วได้เวลาพักผ่อนของอาจารย์เลยถ่ายรูปหมู่ก่อนกลับ..ในรูปจะมีเอกอื่นที่ไม่ใช่เอกผมรวมอยู่ด้วย..แต่สนิทสนมกัน..เพราะตอนเรียนจะเรียนพื้นฐานด้วยกัน 2 ปีแล้วค่อยแยกเอกเรียน..ปีนี้สมาชิกมาไม่เยอะเพราะผมทำโทรศัพท์หายเบอร์เพื่อนๆเลยหายไปด้วยติดต่อไม่ได้..บางคนไม่อยากมาเพราะ..ความเป็นเพื่อนจางลงกระมัง..

หลังจากนั้นสมาชิกเพื่อนในกลุ่ม..ก็ไปต่อที่เขื่อนป่าสัก..พอผมตื่นมาก็เลยภาพหมอกลงสวยดี..เลยถ่ายไว้และคนที่ยืนใกล้ๆผมนะเพือนผมนะครับ..ที่ยืนก็เป็นที่นอนเมือ่คืน..รู้สึกจะหลับไปตอนตี่สี่น้ำไม่อาบ..ไม่มียุงด้วย..รู้สึกจะมีตัวเดียวตอนสว่าง..แหะๆๆ..ชุดก็แต่เมือ่คืน..ทีเห็นลิบๆโน่นทางรถไฟ..หมดน้ำหมักไปเยอะมาก..ถ่ายรูปกับลูกชายเพื่อน(คนที่อยู่ในรูปข้างบนนั่นแหละครับ)...เสื้อยังมีหญ้าติดอยู่ตอนนอนปัดออกไม่หมด..เพือนให้ถ่ายกับลูกชายเอาไว้เยาะเย้ยว่าลูกโตแล้วแถมมีตั้งสามคน..ผมไม่มี..(มีใครจะแนะนำอะไรดีๆไหมครับเผื่อมีซักคน)..แหะๆๆ..

ถ่ายรูปร่วมกับเพื่อนๆและครอบครัวบริเวณเขื่อนป่าสัก..ก่อนเดินทางกลับอุบล..ผู้ปกครองไม่ได้ไปด้วยเนื่องจากเป็นงานประเภท."ลูกทุ่ง"..สงสารผู้ปกครอง..ถ่ายเสร็จรีบขึ้นรถตู้จากเขื่อนไปหมอชิตเพราะกลัวตกรถ..และก็ตกจริงๆ..ไปไม่ทันเห็นท้ายรถแวบๆ..ตายแล้วทำไงฟะเนี่ย..พี่พนักงานนครชัยแอร์เห็นหน้าตาบ้านนอกทำหน้าตาจะร้องให้เขาเลยใช้วิทยุให้รถจอดตรงตู้ยามทางออกหมอชิต..แล้วขับมอไชค์ไปส่ง..พนักงานขับรถโดนบ่นเพราะรถจอดขวางทางคันอื่นๆ..บ้านนอกเข้ากรุงเทพเป็นยังงี้ทุกที..เฮ้อ..

อันนี้ไม่เกี่ยวกับลพบุรีแต่อยากขอบคุณเฮียโรสที่ส่งสมุดบันทึก..มันเหน็บมาให้โดยเฉพาะมันเหน็บถูกใจสุดๆ..รักเฮียโรสขึ้นมากะทันหันเลยครับ..และขอบคุณน้องคนบ้านโคกเมืองอุบลที่ฝากปฎิทินตั้งโต้ะมาให้..ผมเอาไปใช้ที่ทำงานเลยไม่ได้ถ่ายรูปไว้..ขอบคุณมากๆครับ..(ได้รับนานแล้วแต่ไม่ได้แจ้งข่าว..แหะๆๆ)

ขอบคุณพ่อแม่ที่ให้กำเนิด..บรรพบุรุษที่รักษาแผ่นดินไทยให้อาศัย..กำลังใจจากผู้ปกครอง..สมาชิกบ้านสวน..ผู้ใหญ่โสที่เคารพ.และบ้านสวนพอเพียงของเรา...ลำใย.