ถาม..ตัวเองว่าบ้าหรือเปล่า..

พ่อ-แม่ -ครู-ปู่-ย่า-น้า-อา ญาติพี่น้องแทบทุกคนในหมู่บ้านเกิดของผมมีความเห็นว่า..ผมต้องขยันเรียนและสอบเข้ารับราชการให้ได้..เพื่อพ่อแม่จะได้พึ่งพาอาศัย..จะได้เป็นที่เชิดหน้าชูตาแก่วงศ์ตระกูล..ผมก็เห็นด้วย..แต่พออายุมากขึ้นกลับหลงไหลในการทำสวนทำนา..หรือว่า DNA ของผมจะเป็น DNA บรรพบุรุษที่เป็นชาวนา..ชาวสวน..

ตากแดดผิวดำจนไม่สามารถดำได้มากกว่านี้..ก้มจนปวดเอว..เดินวนไปวนมาเหมือนคนเมา (บางทีก็เมาจริง.แหะๆๆ.)..ดูแล้วดูอีกทั้งๆที่ก็เป็นบริเวณเดิมๆ..แต่ไม่รู้สึกเบื่อ..ถ้าเป็นอย่างอื่นเกิน 3 ครั้งนี่ก็เริ่มเบื่อแล้ว..บางวันเดินวนจนค่ำมืด..ถ้าพ่อแม่รู้ว่ารักสวนรักนามากกว่างานราชการ..ไม่รู้ว่าท่านจะเสียใจหรือดีใจ..

พืชใบไม้ใบหญ้า..ถ้าไม่เบียดเบียนกันมากเกินไปก็อยู่ด้วยกันได้ไม่เป็นไร..ไม่ฉีดยาฉีดสารเคมีใดๆทั้งสิ้น..อยู่กันไปปุ๋ยก็เป็นปุ๋ยชีวภาพ..หรือไม่ก็ขี้วัว..ขี้ไก่แทน..

กินอยู่แบบง่ายๆ..กินกับพื้นดินก็ได้..กับข้าวก็ไม่ต้องหรูอยู่ได้ทั้งวัน..แรงไม่มีหมด..เพราะใจรัก..

ของหวานแบบบ้านๆ..ผมชอบมากข้าวเหม่า..หวานนิดๆห่อด้วยใบตอง..กินไปสูดอากาศบริสุทธิ์ไป..ตัวชันโรงตอมหัวตอมหูตอมตา..มดกัดแย่งข้าวกิน..เป็นชีวิตบ้านๆที่สัมผัสได้เมื่อมาอยู่สวน..

เอามือจับยัดๆเข้าปากค่อยๆเคี้ยว..แป๊บเดียวก็เกลี้ยง.กินเสร็จแล้วทิ้งใบไม้ให้เป็นปุ๋ยในสวนเลย..รับรองไม่เป็นมลพิษ..

และจนป่านนี้บริเวณรอบๆสวนของผม..ก็ยังแห้งแล้งเหมือนเดิม...อากาศ ครื้มเหมือนฝนจะตก..มาเกือบ 2 อาทิตย์แล้ว..ฝนก็แค่ปรอยๆแล้วก็ผ่านไป..ชาวบ้านต้อง."ดำนาผง"..คือใช้รถไถเสร็จแล้วก็."ปั่น".เพื่อให้ดินนุ่มจะได้ลงมือปักดำได้..และก็ดำเอาดื้อๆกับดินแห้งๆเลยครับ..อนิจจากระดูกสันหลังของแผ่นดินผู้ปลูกข้าวให้พลเมืองของชาติกิน..

ผมมีไอเดียอันบรรเจิดอยากปลูกหมาก.(สมาชิกท่านใดมีเมตตาส่งมาให้จะขอบคุณมาก..ผมยังหาไม่ได้เลยครับ)..ปลูกมะพร้าวท้องถิ่นเยอะๆ..สัก 100 - 200 ต้น..และฝันให้รอดทั้งหมด..แต่ตอนนี้ต้องตระเวณ..เก็บ..ขอ..ซื้อ..ขอแม้กระทั่งพระในวัดยังโดนผมรบกวน..ผมไม่รู้และไม่สนใจหรอกครับ..กี่ปีมะพร้าวถึงจะเป็นผล..ผมมีความสุขตอนที่ผม..ขอ..เก็บ..ซื้อ..และปลูก..แค่นี้ผมก็พอ..ถามตัวเองตลอดที่ทำนะบ้าหรือเปล่า..คำตอบคือ..บ้าก็บ้าสิวะ..

ขอบคุณพ่อแม่ที่ให้กำเนิด..บรรพบุรุษที่รักษาแผ่นดินให้อาศัย..กำลังใจจากผู้ปกครอง..สมาชิกบ้านสวน..ผู้ใหญ่โสที่เคารพ..และบ้านสวนของเรา..ลำใย..