สวนที่ก้าวไปช้าๆ เหนื่อยใจยิ่งกว่าเหนื่อยกาย

ตอนนี้ไม่ใด้อยู่เมืองไทยแล้ว

คิดถึงสวนมากๆ. มีพ่อแม่พี่น้องผลัดกันมาดูให้. หาคนเฝ้าสวนมาอยู่ใด้เดือนที่สองใด้สองเดือนก็กลับเราออกค่ารถให้ซ้ำยังให้เงินล่วงหน้าซื้อของใช้ยังหาไม่ใด้ เสียเงินยังไม่เท่าไหร่แต่เสียใจและเหนื่อยใจมากๆ

ที่แค่เจ็ดไร่. เรามีเวลาแค่เสาร์อาทิตย์ ผู้หญิงตัวคนเดียว ลูกก็ยังเล็กเรายังทำใด้. อยู่ใด้ทั้งๆที่อยู่เซอร์วิสอพาร์ทเม้นท์ในเมืองแต่ยอมมาอยู่ลำบากในสวน. แต่พอเราย้ายกลับก็หาคนมาอยู่จริงไม่ใด้. เปลี่ยนมาสี่ครั้งแต่เป็นญาติกัน แล้วเราก็ไม่ใด้อยู่ดูแล. เงินเดือนเก้าพันห้า ข้าวสารหนึ่งกระสอบ อาหารให้ทั้งหมาและแมวกระสอบหนึ่ง

เงินตรงนี้เพื่อนเป็นคนรับเงินออนไลน์แล้วช่วยซื้อของให้ทุกเดือน แต่ต้องจ่ายค่าน้ำค่าไฟเอง ตกเดือนไม่ถึงห้าร้อย

เบิกค่าน้ำมันตัดหญ้าใด้กับเพื่อนที่มีสวนตรงกันข้าม.  ผักหญ้าผลไม้มีในสวน ที่เรารู้อยากใด้แบบนี้ต้องไปเช่าที่ทำกินแต่นี่เราจ่ายเงินค่าแรงพร้อมที่พัก มีมอไซด์ออกใหม่ใด้ไม่ถึงปี. ถ้าสามีจะหางานอืี่นทำก็ใด้แต่ต้องไม่ทิ้งสวน. แต่หาคนงานที่ซื่อสัตย์และขยันนี่คงหาไม่ใด้แล้ว 

เราไม่ใด้อยู่จี้ทำงานทุกวันขอแค่เพื่อนแวะไปดูทุกอาทิตย์ ถ่ายรูปมาให้ดูใด้ แคนี้ยังหาไม่ใด้

บ่นมาพอแล้วขอโชว์รูปสวนแล้งๆรกๆที่เจ้าของมีพ่อแม่ผลัดกันวนเวียนมาเฝ้าสวนเฝ้าหมาแมวให้นะคะ ตอนนี้ไม่มีรูปเซฟใว้ในมือถือ.  ลงให้ดูไม่ใด้มีแต่ในเฟสบุค

ขอบคุณเจ้าของสวนทุกคน. ที่เขียนบล๊อคให้เราคนใกลใด้อ่าน ให้หายคิดถึง ให้มีแรงฮึดสู้ชีวิต

หวังแค่ว่ากรรมดีที่สร้างใว้ใด้เกื้อหนุนลูก ดลใจให้พ่อบ้านตัดสินใจย้ายกลับเมืองไทย ถึงจะไม่ถาวรณ์ ก็แคใด้ไปต่อเติมฝันที่สร้างใว้อีกห้าปีก็พอ. 

เมื่อทุกอย่างสำเร็จรุร่วงจะให้ใครมาดูแลเราก็ไม่ห่วงแล้ว.